30/04/13

Homenaxe a Rosalía

O Día do Libro fixémoslle unha homenaxe a Rosalía de Castro co gallo do 150 aniversario da publicación de Cantares Gallegos. En breve teremos preparado un vídeo, pero para ir facendo boca... aí van as fotos da homenaxe:

29/04/13

Amadriñamentos lectores

Cada ano por estas datas, co gallo do Día Mundial do Libro, a biblioteca organiza unhas xornadas nas que o alumnado maior "amadriña" ós máis pequenos para contarlles un conto.
Como sempre, comezamos coas exalumnas que están a estudar bacharelato, que amadriñaron ós rapaces e rapazas de 3 anos. Despois, o alumnado de 3º e 4º da ESO amadriñou ós de 5 anos. Para rematar, o alumnado de 1º e 3º ESO amadriñou ós de 4 anos.

Moitas grazas a todos por participar nesta actividade tan bonita e enriquecedora! Esperámosvos outra vez o próximo curso!

26/04/13

O país adormentado - Páx. 99

DOCAMPO, Xabier P. O país adormentado. Vigo: Xerais, 2012. ISBN 978-84-9914-104-6.

Contracuberta:

No país de Glearim, onde reina Ambulasac o Vixiante, todos os seus habitantes dormen deseguido. No pasado concedéraselles o don de non morrer mentres durmían, por iso teñen medo a estar espertos e foron durmindo cada vez máis tempo coa intención de ser eternos. Aurora, unha afouta rapaza que coñece un segredo que moi poucos saben, baixará até o fondo da Fraga Mesta e emprenderá un camiño novo para reunirse con Val e as súas xentes, que pretenden liberar o país daquela pasividade que fixo da bendición de non morrer a maldición de non vivir. Aurora e Val non renunciarán a vivir e non queren que ninguén escriba por eles o seu destino nin a súa historia. As duras batallas que librarán terán como obxectivo a recuperación da memoria e da identidade de Glearim como pobo.


Preguntei a cantos vellos atopei e duns fun dando noutros. Desa maneira cheguei a unha muller anciá qeu vivía nunha casa moi vella situada no medio doutras algo máis novas. Era unha casa pequena dunha soa planta, sen sobrado e sen faiado; desde dentro víanse cangos, aguieiros e lousas. Alí, deitada nunha cama da que non se podía erguer porque había anos que estaba impedida —moito me insistiu en que ela non durmía máis que cando tiña sono—, estaba a vella.
—Teño, neniña, teño oído falar diso que ti dis —dicía falando baixiño e parando cada par de palabras para tomar alento—. O que ocorre é que agora non podo lembrar cando foi nin a quen llo escoitei.
—A memoria éche o primeiro que nos falla aos vellos, aínda antes que as pernas. Eu non che podería dicir agora nada diso, pese a que che lembro perfectamente cousas que ocorreron hai máis de oitenta anos. Por exemplo, recordo coma se fose agora o día en que chegamos aquí meus pais, meus irmáns e mais eu. Aramar non era moi grande e de alí a pouco tempo eu xa coñecía a todos os rapaces e rapazas do meu tempo.
—E deses aínda vive algún?
Ficou a vella pensativa, cerrou os ollos e comezou a respirar algo acompasadamente. Eu pensei qeu adormecera.
—Non, non penses que durmo —dixo como se adiviñase os meus pensamentos—, é que estou tratando de facer memoria a ver se dou con algún daqueles que aínda non morrese ou que non leve todos estes anos durmindo, porque daquela a conta é a mesma.
Pespectei o silencio da vella que permaneceu así un bo anaco.
—Vaite —dixo alí a un pouco— e pregunta por Asmurán. É o único que non morreu, podería dar razón de algo diso que ti andas a procurar. El era un rapazolo cando eu era aínda unha nena, pero ben que lle gustaba eu. Ese sabía tódalas historias de Aramar polo dereito e polo revés. Mesmo cheguei a pensar que el xa estaba aquí cando fixeron a primeira casa desta cidade.


25/04/13

25 de abril, a Revolución dos Cravos

Imaxe facilitada por A. Filipa Duarte Martins a esta páxina

O 25 de abril de 1974 o pobo portugués levantouse contra o dictador Salazar (que gobernaba o país dende 1926). A diferencia das revolucións que hai e houbo noutros países, o exército estivo en todo momento co pobo e o pobo estivo co exército. Nas rúas, os cidadáns celebraban e vitoreaban o golpe do estado do exército, ofrecendo flores (caraveis, ou "cravos" en portugués) ós soldados. Esta revolución, sen apenas mortos ou feridos, é unha das grandes victorias a prol da liberdade no século XX e unha fonte de esperanza para todos os que seguimos pensando que "o pobo, unido, xamais será vencido".

Para dar o sinal do inicio da loita en todo o país, a radio emitiu unha canción que estaba prohibida: Grândola, vila morena, do cantautor José "Zeca" Afonso. Esa canción convertiuse en símbolo da revolución dos "cravos" e, en xeral, da loita do pobo pola súa liberdade. A súa letra fai referencia á fraternidade e o bo goberno dos cidadáns da cidade de Grândola, no Alentejo. Hoxe en día, sigue sonando tamén como advertencia ós dirixentes: se o fixemos unha vez, podemos volver unirnos e botarvos do goberno. Recentemente, a cidadanía portuguesa cantou Grândola, vila morena no parlamento portugués para protestar contra os recortes impostos por Europa e advertir ó xefe de goberno de que está nese posto porque o pobo quere que estea e só ata que o pobo deixe de querelo.

Hoxe, 25 de abril de 2013, cando os nosos irmáns portugueses están a pasar tantas penurias económicas, queremos facer un xesto de complicidade e transmitirlles o noso alento compartindo esta canción, que en Portugal é moito máis ca unha canción: é un pedazo de historia.

GRÂNDOLA, VILA MORENA (J. Afonso)

Grândola, vila morena
Terra da fraternidade
O povo é quem mais ordena
Dentro de ti, ó cidade
Dentro de ti, ó cidade
O povo é quem mais ordena
Terra da fraternidade
Grândola, vila morena
Em cada esquina um amigo
Em cada rosto igualdade
Grândola, vila morena
Terra da fraternidade
Terra da fraternidade
Grândola, vila morena
Em cada rosto igualdade
O povo é quem mais ordena
À sombra duma azinheira
Que já não sabia a idade
Jurei ter por companheira
Grândola a tua vontade
Grândola a tua vontade
Jurei ter por companheira
À sombra duma azinheira
Que já não sabia a idade
Grândola, vila morena
Terra da fraternidade
O pobo é quen mais ordena
Dentro de ti, oh cidade
Dentro de ti, oh cidade
O pobo é quen mais ordena
Terra da fraternidade
Grândola, vila morena
En cada recuncho, un amigo
En cada cara, igualdade
Grândola, vila morena
Terra da fraternidade
Terra da fraternidade
Grândola vila morena
En cada cara, igualdade
O pobo é quen mais ordena
Á sombra dunha encina
Da que xa non sabía a idade
Xurei ter por compañeira
Grândola, a túa vontade
Grândola, a túa vontade
Xurei ter por compañeira
Á sombra dunha encina
Da que xa non sabía a idade



24/04/13

Lo imposible - A película da semana

Título orixinal: The impossible
Dirección: Juan Antonio Bayona
Guión: Sergio G. Sánchez
Música: Fernando Velázquez
Reparto: Naomi Watts, Ewan McGregor, Tom Holland, Geraldine Chaplin, Oaklee Pendergast, Samuel Joslin, Dominic Power, Sönke Möhring, Olivia Jackson,
Xénero:Drama | Basado en hechos reales. Catástrofes. Familia. Supervivencia
Ano: 2012
País: España
Clasificación: non recomendada a menores de 12 anos
Premios: 5 Premios Goya, incluindo mellor director.


Esta película está baseada na historia real dunha familia española que viviu o tsunami que arrasou o Sueste Asiático en 2004 causando a morte de centos de miles de persoas. É unha historia moi dramática que reflicte tan só unha pequena parte da dor provocada polo tsunami, pois non toca nin siquera lateralmente a influencia que tivo o desastre nas vidas dos autóctonos da zona. Tanto os efectos especiais coma a interpretación dos actores son moi bos e fan que gocemos co visionado. A pesares de saber como acaba a película porque a historia desta familia saiu en tódolos medios, hai que ter a man unha boa ración de panos de papel!


Tráiler:





23/04/13

Só un libro - Día do libro 2013



Co gallo do Día Mundial do Libro 2013, a escritora, narradora, actriz e directora teatral Paula Carballeira agasalla ás Bibliotecas Escolares de Galicia cun texto que pon en valor as potencialidades do libro para atraer e seducir as lectoras e os lectores, mesmo aqueles que de principio non están especialmente motivados pola lectura.

Non sei que facer.
Miña irmá regaloume un libro.
Un libro.
Entre todos os agasallos que puido escoller, escolleu este.
Un libro.
Por que?
Que lle fixen eu?
Míroo e remíroo.
Sacúdoo, a ver se ten algo entre as follas, ademais de letras e debuxos.
Nada.
É só un libro.
Paréceme inútil, aí quieto, sen moverse.
Éntranme ganas de rompelo, de escachalo, de queimalo, de estragalo...
A ver se así reacciona.
Non.
Que vai reaccionar!
Espera.
O libro espera.
Non se decata de que son máis forte ca el.
Non se decata de que podería esnaquizalo se me deixase levar polo xenio.
Se cadra estase rindo de min.
Crerase moi importante por ser un libro.
Vouno abrir.
Teño curiosidade por saber que escribiron dentro del para que teña eses
aires de superioridade.
Vaia!
Non está nada mal.
Empézame a caer simpático.
Tan caladiño, gardando a súa historia coma quen garda un segredo.
Ás veces penso que a miña irmá pode lerme o pensamento.
Era xusto o que eu quería.
Un libro.
Este libro.

Paula Carballeira

Imaxe atopada aquí.


22/04/13

Semana do libro



Esta semana e a vindeira teremos unha serie de actividades co gallo do Día do Libro:

 - apadriñamento lector: o luns 22 e o mércores 24, o alumnado de infantil será apadriñado polos maiores, que lles lerán un contiño

 - homenaxe a Rosalía: o Día do Libro, martes 23, o alumnado de tódolos niveis participará na homenaxe que lle facemos a Rosalía polo 150 aniversario da publicación de Cantares Gallegos

 - lecturas cruzadas: do 29 de abril ó 3 de maio, tódalas clases recibirán a visita doutro grupo que lles lerá algo

19/04/13

Eu, pel - Páx. 99

GONZÁLEZ COSTA, Teresa. Eu, pel. Vigo: Xerais, 2012. ISBN 978-84-9914-434-4.

Contracuberta:
Aquel rapaz ao que lle puxeron un nome que ninguén pronunciaba nunca, fíxose chamar a si mesmo Innominable. Era fillo dun farmacéutico brillante e dunha fermosa aristócrata da illa Mediterránea, mais o mozo tiña unha misteriosa lesión. Desde moi pequeno, comezou a poñer máscaras e a experimentar arreo no laboratorio do castelo para atopar un remedio científico que reparase o seu mal. Ao mesmo tempo, no centro da cidade, o taller de pintura de Leopoldo Galean irradiaba luz a cada recanto da illa. Será nese taller onde unha rapaza chamada Niki revelará os seus insólitos dotes artísticos. Certo día o Gran Teatro encárgalle a Niki un decorado baseado na lenda de San Xurxo e o dragón, mais pouco despois a rapaza é internada na Residencia Periférica. O Innominable fíxose co goberno da Meridiana. Niki podería descubrir pronto as verdadeiras intencións daquel a quen moitos chaman Benfeitor.

—Levóuselle a comida?
—Si. Pero non parece que vaia probar nada.
—Non pode durar moito tempo así.
—Acabará sendo sometido aos coidados intensivos.
—Será preciso?
—É refractario a todos os demais tratamentos.
—Veremos que di El.
—Si. E a súa muller?
—Ben. Fai o traballo que se lle encarga sen queixarse.
Os dous gardiáns remataban o almorzo mentres observaban en silencio as pantallas que lles amosaban cada estancia daquel centro de adultos. Nunha delas, un home sentado coas mans sobre os xeonllos. Os ollos do home estaban pechados, talvez para non ver aquelas catro paredes completamente brancas, a súa única compaña.
—Nunca abre os ollos. Cres que está enfermo?
—Non. Todos os exames deron negativo.
—Talvez cambiándoo de estancia…
—O Innominable deu orde expresa de que permaneza aí.
—Entón está ben. Pero… É necesario que as súas mans estean amarradas?
—Si.
—Por que?
—Porque o di El.
Mastigando con parsimonia o resto da comida, os gardiáns percorreron as pantallas coa mirada, ao unísono, ata chegaren á imaxe daquela muller que cortaba teas rodeada doutras mulleres que ían seguindo as súas ordes.
—Esas camisetas son moi bonitas —observou un dos gardiáns mastigando.
—Si. O meu fillo non saca a súa de enriba. O símbolo faino sentir como un deses personaxes de debuxos animados.
—Ten boas mans —dixo o home sinalando a pantalla cun lixeiro movemento de cabeza—. É moi eficiente. Nunha mañá fixo cen camisetas.
—Creo que era decoradora.
—Nótase.
Os gardiáns remataron o almorzo e seguiron observando as pantallas coas súas miradas baleiras. Por se acontecía algo.


18/04/13

Saritísima!



O pasado 8 de abril morreu ós 85 anos a actriz e cantante Sara Montiel. Sara foi unha diva, a nosa Liz Taylor, a actriz española de máis éxito nos Estados Unidos, cunha abundante filmografía e, tamén, unha abultada lista de amores e amoríos. Sara foi quen de vivir como lle petou incluso na época de Franco, rachando coa imaxe e a compostura que toda muller debía gardar, de aí que moitos a adoren por ter sido unha revolucionaria e unha adiantada á súa época.

Apenas un mes antes de morrer, Isabel Gemio rendiulle homenaxe en Onda Cero polo seu 85 aniversario. Esta é probablemente a última entrevista longa de Sara, na que repasa toda a súa vida:



17/04/13

A dama de ferro - A película da semana

Título orixinal: The iron lady
Dirección: Phyllida Lloyd
Guión: Abi Morgan
Música: Clint Mansell, Thomas Newman
Reparto: Meryl Streep, Jim Broadbent, Anthony Head, Richard E. Grant, Roger Allam, Olivia Colman,
Xénero:Drama | Biográfico. Política. Histórico.
Ano: 2011
Premios: Óscars á mellor actriz e á mellor caracterización (2012), Premio AACTA á mellor actriz (2012), Premio BAFTA á mellor actriz e mellor caracterización (2012), Globo de Ouro á mellor actriz (2012) e outros.
Clasificación: recomendada a maiores de 13 anos

Hoxe escollemos esta película porque se celebra en Londres o enterro de Margaret Thatcher, a que fora Primeira Ministra británica de 1979 a 1990, e que morreu o pasado 8 de abril. "A Thatcher", a quen todo o mundo chamaba "a dama de ferro", foi unha muller moi controvertida na súa época; aínda hoxe hai quen chora a súa morte e quen a celebra con champán. Ó seu favor hai que recoñecerlle a súa capacidade, o seu liderazgo e ter sido a única muller en dirixir o Reino Unido. Pola contra, Margaret Thatcher fixo unha política implacable que provocou que o país tivese máis parados que nunca e estes tivesen menos axudas que nunca.
A película arranca cunha Margaret Thatcher xa maior e con signos de demencia, e céntrase sobre todo na persoa e no alto prezo persoal que tivo que pagar pola súa carreira política. A dama de ferro era unha muller de orixe humilde que tivo que loitar contra tódolos prexuizos que lle impedían chegar alto nesa carreira: ser muller e ser pobre. Non falta quen critica que a súa imaxe na película é demasiado favorecedora, pero iso vai en gustos.
A actuación de Meryl Streep é estupenda, así coma o maquillaxe (como atestiguan os moitos premios que recibiron).
Non deixedes de vela se queredes afondar un pouco máis nunha das figuras máis influíntes do século XX e, a ser posible, en versión orixinal para comprobar o magnífico traballo que fai Meryl co acento e a dicción!

Tráiler:

16/04/13

Fracking

Fotografía de Mark Thiessen
O National Geographic deste mes ten un artigo sobre unha nova técnica de extracción de gas, chamada fractura hidráulica ou "fracking", que a Xunta está a discutir se permite empregar en Galicia. Hai unha forte oposición por parte dos ecoloxistas e dos científicos (non só aquí senón en todo o mundo), que teñen medo do impacto medioambiental desta técnica. Algúns países (Irlanda, Canadá, Francia...) téñena prohibida, mentres outros están aínda pensando que facer (coma nós). En Estados Unidos veñen usando o "fracking" dende hai uns 30 anos, e precisamente de alí veñen as alertas: pode provocar sismos, contaminar as augas soterradas, contaminar o aire e liberar sustancias do subsolo. Iso xusto é o que lle ocorre a Sherry Vargson, a muller da foto: dende que usaron a fractura hidráulica nos seus terreos, a auga do grifo contén tanto metano que arde ó achegarlle un misto; Sherry di que sempre teñen 3 ventanas abertas, verán e inverno, para que a casa non estoupe (como xa ocorriu nunha casa de Ohio). Por desgraza, non é un caso aillado.

A fractura hidráulica consiste en inxectar no subsolo auga a presión con area e diversos produtos biotóxicos para liberar o gas atrapado na pizarra. Tedes unha explicación moito máis completa (e fácil de entender) aquí,









Diagrama, vídeo e logo do grifo extraídos da web Fractura Hidráulica No

15/04/13

Esculturas ocas





Como xa facía tempo que non publicabamos nada de artes plásticas, hoxe traemos unha escultura moi singular do escultor francés Bruno Catalono. A escultura, adicada ós viaxeiros, foi recreada esta pasada Semana Santa nunha famosa pastelería de Vigo, que a fixo en chocolate.

Podedes ver máis obras desta serie na súa web.


12/04/13

Escribir es vivir - Páx. 99

SAMPEDRO, José Luis. Escribir es vivir. Barcelona: Ed. Areté, 2005. ISBN 84-0-134186-8.


Esta semana, en homenaxe ó recentemente falecido José Luis Sampedro, escollemos uns fragmentos do seu libro en lugares da páxina 99 que habitualmente publicamos os venres.


Solapa: 
En el marco de una serie de cursos magistrales impartidos por la Universidad Internacional Menéndez Pelayo en julio de 2003, José Luis Sampedro expuso, bajo el título Escribir es vivir, su personalísima visión sobre la creación literaria. Una mirada cálida y única sobre el complejo proceso que empuja a la carne y a los sentidos a plasmar sus impresiones en un papel, y sobre los mecanismos únicos e intransferibles que operan en esta acción.


Extractos do libro
EL ESCRITOR:
«Pensemos en una forma sencilla de definir a un escritor. Podemos recurrir a varios ejemplos. Yo me inclino por aquellos que desmitifican al escritor, que lo bajan de su peana, le despojan de su aureola mágica y lo muestran como un trabajador cualquiera. El ejemplo más directo, sencillo y, a la vez, muy ilustrativo del oficio es la comparación del escritor con una vaca. […]
Veamos, ¿qué hace la vaca? Ustedes imaginen la vaca en un prado, tan tranquila, detrás de una cerca mirando a la carretera. Por la carretera pasan infinitas cosas.Pasan los labradores que van a labrar los campos, pasan los turistas, pasa la guardia civil, pasa el coche de línea. Y la vaca lo mira todo. […] Y ¿qué hace la vaca viendo todo aquello? Se lo zampa, lo observa todo. El escritor también. El escritor es un "voyeur", confesémoslo de una vez, y lo digo en francés para que no parezca indecente. El escritor lo ve todo, lo oye, lo huele todo —no digo que lo toca porque eso ya sería pasarme—, pero el escritor, verdaderamente, es un cotilla. Volvamos a la vaca. ¿Qué pasa con ella al cabo de un rato? La vaca agacha la cabeza, arranca con sus dientes unas briznas de hierba, las mastica y se las traga. ¡Ah!, pero como ustedes saben muy bien, la vaca es un rumiante. Y, además, tiene cuatro estómagos, quién los pillara, ¿verdad?, para disfrutar más de la comida. La vaca se saca de uno de sus cuatro estómagos lo que ha tragado, lo vuelve a la boca y lo mastica de nuevo. El escritor actúa también como un rumiante: a todo lo que ha visto, todo lo que ha tocado y oído le da vueltas y más vueltas.[…] Y para que vean que mi metáfora es acertada, ¿qué pasa al final del día con la vaca? Llega el dueño, se la lleva al establo, la ordeña y al día siguiente vende la leche y se queda con los cuartos. Eso sí, deja a la vaca el diez por ciento para que siga escribiendo».

LA OBRA:
«¿Para qué se escribe? Hombre, hay quien escribe para ser famoso, para salir en la tele; hay quien escribe para ligar, para ganar dinero, pero no es de ese tipo de motivaciones de las que vamos a hablar, entre otras razones porque para ganar dinero o ser famoso hay medios más rentables. Hablemos de arte, de literatura, de necesidad vital. Yo escribo por una razón, yo diría, genética. […] Mi obra será buena, mala o regular, acertada o desatinada, pero la he escrito porque no podía evitarlo. […] Para mí, escribir no es un trabajo; es una necesidad vital. Escribir es un esfuerzo, un esfuerzo tremendo. Escribir "Octubre, octubre", novela de la que les hablaré llegado el momento, me costó diecinueve años. Escribí cuatro versiones diferentes. Y cuando terminé la cuarta, que es la publicada, puse todos los folios uno encima de otro y esa pila de folios, mecanografiados por mí y que todavía conservo, esa pila medía un metro y veintiséis centímetros. De modo que ya ven ustedes si es un esfuerzo. Pero no es un trabajo.[…]
Yo he trabajado en un banco muchos años y de allí, gracias a mi talento, persistencia y perseverancia, gracias a mi espíritu de trabajo, a mi iniciativa, en fin, a todas las dotes que me adornan, salí del banco treinta años después sin saber una palabra de operaciones bancarias. Eso tiene su mérito, ¿eh? Hace falta mucho talento para estar allí, en medio de todo eso, y no enterarse de nada […]. El banco era para mí trabajo y dentro de él mucho más trabajo que la redacción de discursos o la edición de boletines. Me veía obligado a ganar dinero para comer. Con la literatura no ganaba un duro, pero me esforzaba en ello porque era y es mi propia vida. Sin ella no podría vivir. No concibo un día sin pensar en ideas literarias, sin tomar notas, sin llevar mi cuadernito, apuntar algo, discutirlo un poco… no, no me lo imagino».

VIAJE A LA LIBERTAD:
«En esos doce años [1981-1990] me ocurrieron algunas cosas importantes.
En el terreno personal, sin duda lo más relevante fue el nacimiento de mi nieto en el ochenta, que, a su vez y sin propósito previo, se convirtió en acontecimiento literario. La novela inspirada por esta criaturita, basada en los sentimientos y pensamientos del abuelo que redescubre el mundo con y por su nieto, ha resultado ser la más popular, la más vendida, la más conocida y traducida. "La sonrisa etrusca" me ha proporcionado muchas satisfacciones, la mayor de ellas, saber que es una de las preferidas y elegidas por muchos talleres de lectura para la iniciación de adultos en el fascinante mundo de los libros. Recibir cartas de señoras de sesenta años y más, emocionadas con el primer libro en sus vidas, o recibir testimonios de madres que tras varios esfuerzos frustrados, finalmente, gracias a "La sonrisa etrusca" han conseguido que sus hijos lean, es sin duda la mejor recompensa a todos los sacrificios y renuncias que una actividad tan tirana como la creación (literaria en este caso) impone.
Precisamente por ser tan popular, porque su estructura no reviste complejidad, porque he hablado tanto sobre ella en tantos foros y entevistas y, finalmente, porque ya nos hemos puesto de acuerdo en que les interesa más aquello que tienen menos a su alcance, no me extenderé. Simplemente decirles que no la habría escrito si no hubiera nacido mi nieto Miguel y que, a diferencia de la mayoría de mis novelas […], "La sonrisa etrusca" fue escrita de un tirón, como respuesta afectiva […] al nacimiento de mi nieto. […] Por eso suelo decir que "La sonrisa etrusca" no la escribí yo, la escribió mi nieto que, a sus dos añitos, me la iba dictando al oído».

CREDO PERSONAL
Creo en la Vida, Madre Omnipotente,
creadora de los cielos y la Tierra.
Creo en el Hombre, su hijo adelantado,
concebido en creciente evolución,
progresando a pesar de los Pilatos
que inventaron sus dogmas reaccionarios
para aplastar la Vida y sepultarla.
Pero la Vida siempre resucita
y el Hombre sigue en marcha hacia el futuro.
Creo en los horizontes del Espíritu
y en la energía cósmica del mundo,
creo en la Humanidad siempre adelante.
Creo en la Vida perdurable.
                         Amén.

Adeus a José Luis Sampedro


A biblioteca do CPI da Ribeira quere sumarse á homenaxe das bibliotecas escolares galegas a José Luis Sampedro, falecido o pasado día 8, un home ó que limos e escoitamos sempre con auténtico pracer e do que botaremos en falta esa voz que, ata o último momento, foi tan lúcida

Sampedro foi escritor e economista, pero foi ademais unha persoa sabia, humilde, cercana e comprometida co seu mundo, como queda claro nos seus escritos (por exemplo, o prólogo de Indignaos, e tantas das súas obras).

Déixanos dúas ducias de libros (dende a cautivadora e archifamosa La sonrisa etrusca ata a súa última, La inflación) e infinidade de artigos, conversacións e discursos, como este defendendo a gratuidade das bibliotecas.

Non deixedes de ler algo seu cando poidades, porque a ben seguro vos cautivará. Polo pronto, hoxe mesmo podedes ler algúns extractos do seu libro Escribir es vivir no noso blog.

Entrevista a J. L. Sampedro no programa Salvados en xaneiro de 2012, falando da crise e de cartos:




Nota publicada polas bibliotecas escolares galegas: 
 


Esta semana atopámonos cunha triste nova: José Luis Sampedro finou o pasado domingo. Unha figura querida e respectuosa, crítica e comprometida, que deixa un importante legado. Discreto ata no xeito de despedirse.
José Luis Sampedro: 
"...La crisis pasará, por supuesto, lo hará a costa del sufrimiento de todos nosotros, porque, con la mitad del dinero que se pretende inyectar para que un banco esté lleno, se podría evitar el recorte en la educación y la sanidad". 
"Hay dos clases de economistas; los que quieren hacer más ricos a los ricos y los que queremos hacer menos pobres a los pobres".
"Los recortes se aceptan por una de las fuerzas más importantes de la humanidad, el miedo" 
"El tiempo no es oro; el oro no vale nada. El tiempo es vida"
"Qué importa mi boca cerrada, ¡cuando piensas con el alma te oyen!" 
"Hay una cosa que me preocupa: hasta qué punto se están destruyendo valores básicos. No hablo ya de derechos humanos, sino de la justicia, la dignidad, la libertad, que son constitutivas de la civilización".



Visita a súa páxina oficial

10/04/13

Por que desapareceron os dinosaurios? - A película da semana

Título orixinal: ¿Por qué desaparecieron los dinosaurios?
Dirección: Esaú Dharma, Mar Delgado
Guión: Esaú Dharma
Reparto: animación
Xénero: Animación. Ciencia ficción | Cortometraje (animación)
Duración: 3 min
Ano: 2011
Premios: 2011: Notodofilmfest: Mellor película de animación; 2012: Goya: Nominado a Mellor curtametraxe de animación


Unha curtametraxe claramente para adultos que podería ter sido filmada, en vez de animada, pero cun gasto moitísimo maior. Presenta un futuro imaxinario (o século XXII) no que a humanidade conta con avances científicos que fan a súa vida mellor... ou non. A curta, en definitiva, é unha invitación a soñar e imaxinar.
Podedes vela enteira:


09/04/13

Lendo en clave matemática

 
Engadimos á nosa lista de lecturas recomendadas estes libros e películas elexidos polo departamento de matemáticas:


 1º ciclo da ESO
DORCE POLO, Carlos. Fermat y su teorema. Ed. El Rompecabezas, coleción Sabelotodos.
RODRÍGUEZ SERRANO, Esteban. Fibonacci y los números mágicos. Ed. El Rompecabezas, col. Sabelotodos.
SÁNCHEZ FERNÁNDEZ, Laura. Euclides el geómetra. Ed. El Rompecabezas, col. Sabelotodos.
ANDRADAS HERANZ, Carlos. Póngame un kilo de matemáticas. Ed. SM.
ENZENSBERGER, Hans Magnus. El diablo de los números. Ed. Siruela.
BEIL, Michael D. El club de las chaquetas rojas. 1: El anillo de Rocamadour. Ed. Roca, 2011.

 


2º ciclo da ESO
DOXIADIS, Apostolos. El tío Petros y la conjetura de Goldbach. Ediciones B.
TAHAN, Malba. El hombre que calculaba. Ed. RBA Libros.
KEHLMANN, Daniel. A medición do mundo. Vigo: Galaxia, 2006.
FRABETTI, Carlo. El gran juego. Ed. SM, 2010.
GARCÍA DEL CID, Lamberto. La sonrisa de Pitágoras. Ed. Debolsillo.

 


PELÍCULAS
La habitación de Fermat. Dirección: Luis Piedrahita y Rodrigo Sopeña, 2007. (Aquí, película enteira)
El indomable Will Hunting. Dirección: Gus van Sant, 1997. 
Una mente maravillosa. Dirección: Ron Howard, 2001. (Aquí, película enteira)