30/10/13

Echtra Nerai: unha lenda do Samaín

 
Samhain é como se di “novembro” en gaélico. Na antiga Irlanda, este tempo marcaba o final do verán e o inicio do inverno. A véspera do Samhain, pola noite, dicíase que os espíritos dos mortos volvían para atoparse cos vivos, o que moitos séculos despois daría lugar ao que hoxe coñecemos como Halloween.  Nunha noite do Samhain está ambientada unha das lendas máis terroríficas da vella Irlanda: o “Echtra Nerai”.

Traducido do gaélico como “A aventura de Nera”, relata a historia do guerreiro do mesmo nome que viviu nos albores da nosa era, no reino de Connacht, a provincia occidental do Eire, cuxas costas miran ao Océano. A lenda sitúanos nunha noite do Samhain, cando o Rei Aillil e toda a súa corte celebraban unha festa no palacio de Rath Cruachan, na capital dos seus dominios.

Aillil quixo poñer a proba o valor dos seus, e ofreceu como premio a súa espada, unha arma moi valiosa coa empuñadura de ouro, ao guerreiro que fose capaz de colgar unha cinta de vimbio do nocello dun dos corpos dos dous cautivos aos que executaran o día anterior, e cuxos cadáveres aínda pendulaban nas súas forcas.

O sinistro reto do monarca e a noite terrorífica elexida para lanzalo fixeron efecto no corazón dos homes do reino. Sabían que na véspera do Samhain os espíritos dos mortos estaban ao axexo, e aterrados pola soa idea de atoparse con eles, ningún guerreiro ofreceuse para tal empresa. Só Nera, o máis valente, consiguiu reunir a coraxe suficiente e dar un paso ao fronte.

Vestida a súa armadura, Nera acudiu ao lugar onde pendían os corpos dos aforcados. No momento no
que Nera colocaba a cinta de vimbio no nocello dun dos mortos, viu que este se movía. Cunha voz sinistra e desgarrada, o cadáver eloxiou o valor do guerriero e, sumido na desesperación, pediulle auga para poder apagar a sede que lle quitara a vida e que lle abrasaba a gorxa máis alá da morte. Apiadado do sufrimento que padecía o aforcado, Nera cargou con el ás súas costas e foron buscar auga á casa máis cercana.

O guerreiro, ao achegarse a ese fogar, atopouno rodeado por un lago de lume. “Non hai bebida para nós nesa casa”, dixo o cautivo coa súa voz de ultratumba. “Vaiamos á casa que se divisa máis alá”. Obedecendo ao morto, Nera aproximouse á outra vivienda e atopouna rodeada dun estanque de auga. Incapaz de salvar o obstáculo, e seguindo unha nova recomendación do defunto, Nera cargou con el ata unha terceira casa na que non encontraron nada extraño.

Pálidos ante a espantosa compañía que depositaba o guerreiro no chan do seu fogar, a familia que vivía entre aquelas paredes deu de beber a Nera e ao aforcado. Bebidas este tres cuncas do líquido elemento, cupiu a última sobre as cabezas dos fogareños, provocándolles a morte. Sentindo repulsión por terlle feito un favor a aquel cruel e desalmado morto, Nera devolveuno á forca na que o encontrara e tomou o camiño de volta a Rath Cruachan, onde o estaría esperando a súa recompensa.

Cando por fin chegou á corte de Aillil, Nera encontrou o palacio en chamas e aos seus ocupantes decapitados. Ante a evidencia de que un exército enimigo atacara o reino, buscou pistas do acontecido e descubriu que os invasores eran as hostes do Sídh, o mítico reino das fadas de Irlanda. Seguiu o seu rastro ata a Cova de Cruachain, onde -segundo as lendas- están as portas que conducen ao mundo dos mortos. Alí Nera atopouse co rei dos Sídh coas súas mesnadas, e xunto a eles as cabezas cortadas das xentes do Rath Cruachan, cravadas en estacas.

Descubrindo os guerreros do Sídh que había un mortal entre eles, debido ao maior peso das súas pegadas, o rei daqueles ofreceulle respectar a súa vida e concederlle un fogar e unha esposa a cambio só de que Nera proporcionase ao Sídh un suministro diario de leña. Tendo morto os seus, e véndose só e desamparado, Nera aceptou o trato e viviu un tempo de forma plácida e pacífica.

Non pasara un ano dos terribles sucesos do Samhain que referín cando a esposa de Nera, movida polo amor a el, confesoulle que Cruachain estaba intacta, que o guerreiro fora enganado e só presenciara unha visión do que ocurriría na seguinte noite do Samhain se Nera non alertaba o seu rei e a súa xente, pois o rei do Sídh propoñíase arrasar de verdade o reino.

Nera decidiu entón regresar ao reino dos vivos, onde foi recibido con honores por Aillil, que lle outorgou o premio prometido: a súa propia espada gornecida en ouro. O guerreiro relatoulle aos seus o acontecido desde a fatídica noite do Samhain. Decididos a non deixarse vencer, os guerreiros
enviaron as súas mulleres e fillos a lugar seguro, fóra do Cruachan, e déronse présa en armarse. Reunidas as hostes de Connacht e as dos seus veciños do Ulster, liberaron unha batalla no Sídh, de onde se levaron tres preciados tesouros dese reino: a Coroa de Brión, o Manto de Lóegaire en Armagh, e a Camisa de Dúnlang en Kildare, cos que regresaron vitoriosos.

A sorte de Nera foi moi distinta á dos seus vellos compañeiros de armas. Regresou ao Sídh para encontrarse coa súa esposa, e alí permanecerá, segundo a lenda, ata o día da fin do mundo.


Tradución ó galego: Chus Martínez

29/10/13

Adeus, Lou Reed!

Hai dous días morreu Lou Reed, o mítico cantante de The Velvet Underground e compositor de grandes cancións da historia do rock. A súa música e o seu estilo teñen influenciado a varias xeracións de músicos, ata o punto de ser considerado o pai do rock independente.
Lou Reed non só compuxo: a súa arte iba máis aló, especialmente despois de coñecer a artistas coma Andy Warhol, destacando a súa faceta de fotógrafo.
Este é o noso humilde homaxe.



Los tres entierros de Lou Reed
Pasó la vida coqueteando con la muerte. Hay que tener valor para eso. Y no me refiero al valor de los temerarios, de los aventureros. Lou Reed se movía en ese lado salvaje donde los viajes interiores y la percepción lúcida de la vida de cada día está llena de peligros que acechan nuestra mente, nuestra integridad, nuestra cordura… y nuestra existencia.

Siendo un jovenzuelo ya dio muestras precoces de su inconformidad con el orden establecido, con los cuentos que se utilizan para adormecernos: "No me gustaba el colegio, no me gustaban los grupos de gente, no me gustaba la autoridad. Estaba hecho para el rock and roll". Sus padres tomaron nota y le sometieron a una lobotomía preventiva.
Afortunadamente, a Lou le sobraba cerebro para dar la nota. 

En su trayectoria musical, con Velvet Underground o en solitario, siempre asumió riesgos. Forzó al rock a convertirse en una música adulta, sin ñoñerías, pero sin perder un ápice de fiereza ni de efervescencia. Durante cinco décadas de rock de vanguardia, de rock experimental o de art-rock, se tomo su trabajo en serio como una forma de arte con integridad e intensidad.

En los años 60, cuando encarnaba la banda sonora de la revolución cultural del Nueva York de Andy Warhol, Lou era el zombie temible, el yonki terminal que estaba esperando a su hombre cargado de heroína. Ese era el imaginario de sus canciones de bandera. Muchos lo dieron por muerto en aquella época. No fue así.

En sus muchas resurrecciones, Lou Reed siguió experimentando con esos mundos oscuros que son, sencillamente, el mundo real visto sin las gafas de colores de los medios de alucinación masiva. "Berlin" fue una ópera del sufrimiento humano no apta para todos los públicos. "Sabía que no escribía para la mayoría. Escribía sobre el dolor y las cosas que herían". Años después el escenario de sus reflexiones fue su ciudad natal, Nueva York. Canciones como "Dirty Blvd." ponían el dedo en la llaga y tomaban partido. "Manosear los servicios sociales, la comida de los niños y atacar a los más vulnerables, es inhumano. En Nueva York lo ves enseguida, solo debes andar por la calle", declaró en su momento.

En 2001 volvieron a darlo por muerto. Decían que lo habían encontrado cadáver en su apartamento tras haber ingerido una dosis letal de demerol. El desmentido de Lou fue seco: "Insisto en que estoy vivo". Desgraciadamente no podrá volver a dar esos cortes a la prensa, una costumbre que tenía acreditada. Razones no le faltaban: debe ser muy cansino escuchar una y otra vez los mismos clichés. Ya que no podemos aliviarnos con el último desmentido de su muerte, al menos podemos leer su manera de entender la vida:

No es momento de celebraciones
No es momento de banderas al viento
No es momento de búsquedas interiores
Porque el futuro está ahí delante
No es momento de finas retóricas
No es momento de discursos políticos
Es el momento de la acción
Porque el futuro está a la vuelta de la esquina
 Este es el momento
Porque ya no queda tiempo
("There is no time")

Necrolóxica de Ricardo Aguilera (Radio 3) publicada en www.rtve.es

28/10/13

Cando caduca e canto dura?

Hai uns meses, o Ministro de Agricultura e Alimentación, Miguel Arias Cañete, foi noticia porque dixo que el consume iogures caducados. É certo que algúns produtos, como os iogures, poden consumirse despois da data de consumo recomendado, sempre asegurándose de que están en boas condicións e de mantelos como digan as instruccións (por exemplo, os iogures deben estar sempre refrixerados).
Canto duran en realidade os produtos refrixerados? Podemos comer mel ou manteiga despois da data de caducidade? Durante canto tempo?
Nesta infografía de Visually temos boa información ó respecto (fai clic nela para vela en grande):


How long everything stays good in your fridge AFTER the expiration date
Explore more infographics like this one on the web's largest information design community - Visually.

Aínda así, sede MOI cautos á hora de consumir produtos caducados e nunca os tomedes se o envase está abombado (ou roto, oxidado...) ou se o aspecto (cor, cheiro, textura...) non é o normal. 

25/10/13

El violín desaparecido - Páx. 99

BEIL, Michael D. El club de las chaquetas rojas 2: El violín desaparecido. Barcelona: Roca Editorial, 2012. ISBN 978-84-9918-410-4

Contracuberta:
Ahora ya son oficialmente la Agencia de detectives Chaquetas Rojas. Abre este libro y ayúdales a resolver los misterios que se esconden tras los mensajes invisibles, los criptogramas y las fórmulas matemáticas...

Sophie, Margaret, Becca y Leigh Anne han sido contratadas para resolver el misterio que asola el colegio: alguien se está colando por las noches para limpiar y reparar la escuela… Tal vez no se trate de un criminal, es cierto, pero las chicas tienen un encargo y no están dispuestas a dejar que nada se interponga en su investigación (a no ser que sea un litro de helado o los famosos pasteles de limón del padre de Sophie).

Pero es que aparte de ese misterio hay más cosas que las tienen ocupadas, como descubrir quién les está enviando complicadísimas pistas y jeroglíficos para localizar un violín robado, vengarse de la pesada de Livvy, formar un grupo de rock, montar en moto con cierto chico… (vale: a lo mejor esto último es más bien un secreto).
¡Entra en la nueva aventura de El Club de las Chaquetas Rojas!

"Margaret llama dos veces, apoya la oreja en la puerta y mueve negativamente la cabeza.
—Becca, ¿puedo echar un vistazo a las llaves?
Contempló por segunda vez el llavero de la monja, consulto la hora y me entra el pánico. La anilla tiene unos ocho centímetros de diámetro, así que la circunferencia supera por poco los veinticinco centímetros (por si te interesa, es pi por el diámetro; adoro las mates). Si por cada centímetro de la anilla hay colgadas ocho o nueve llaves, eso significa que tendremos que probar unas cuantas de ellas antes de dar con la que necesitamos. Pero en cuestión de cinco minutos debemos salir del sótano, subir tres pisos por la escalera y estar preparadas para el examen de español. Los números no engañan.
Margaret todavía no ha introducido ninguna llave en la cerradura, y se toma su tiempo para estudiarlas.
—Vale, ya lo tengo —afirma—. Es esta.
Me muero de ganas de descubrir cómo lo ha sabido, pero no quiero frenarla por si está en lo cierto. Y como no podía ser de otra manera, tiene razón.
La llave gira con facilidad en la cerradura pero, al empujar, la puerta no cede.
—Ay, casi lo había olvidado: falta la primera cerradura. Becca, ¿serías tan amable de encargarte de ella?
Rebecca exhibe la tarjeta de la biblioteca y comenta:
—Verás, Sophie, yo la uso. —La desliza por el espacio que hay entre la puerta y el marco, y acciona el picaporte—. Dicho y hecho.
Entreabre la puerta y echa un vistazo. Una vez comprobado que no hay riesgos, la abre de par en par para que veamos el interior. Se trata de un trastero, de dos metro y medio de largo por uno ochenta de ancho; las paredes están cubiertas de estanterías llenas de más libros de texto antiguos y también hay un catre, como los militares, una almohada en la cabecera y una manta, perfectamente doblada, al pie. Junto al catre, se halla una mesa baja sobre la que reposan una linterna a pilas, una radio portátil, un despertador de cuerda y, como señala Margaret solemnemente, "Crimen y Castigo" de Dostoievski, el libro que faltaba de los Clásicos de Harvard".

23/10/13

Folga no ensino contra a LOMCE



Neste enlace, o proxecto da LOMCE e o dictamen do Consello Escolar do Estado, para que leas por ti mesmo por que hoxe hai unha folga xeral no ensino.



Este é un resumo da LOMCE:




Unha comparativa entre o sistema educativo actual e a LOMCE, realizada pola Liga Estudantil Galega:



Máis información, en Lomce? Non, grazas.

22/10/13

Día das bibliotecas




O 24 de outubro de cada ano celebramos o Día Internacional das bibliotecas. Esta idea xurdiu da Asociación Española de Amigos del Libro Infantil y Juvenil en recordo da destrucción da Biblioteca de Sarajevo, incendiada en 1992 durante a Guerra dos Balcáns.

Aquí tedes todas as actividades que imos facer esta semana para vós:

Mércores 23: proxección da película La invención de Hugo para o 1º ciclo da ESO (ás 9.00) e o 3º ciclo de primaria (ás 11.30).

Venres 25: xornada especial de contacontos para tódalas idades... por separado. Haberá dúas sesións para a ESO, así que xa vos contaremos a que hora vos toca.



Mercadiño de intercambio de libros



Esta semana, como facemos cada ano no Día das Bibliotecas, teremos un mercadiño de intercambio de libros.
Podes traer libros (e DVD) de todo tipo e levar a cambio tantos como trouxeches!

Cando podo entregar os meus libros? Nos recreos, ata o xoves.
Cando é o mercadiño? O venres ás 11.30, entre o recreo de secundaria e o de primaria.
E a miña familia tamén pode participar? Por suposto! Eles tamén poden traer libros e vir coller outros ese día.


Estade atentos ó resto da programación da semana! 
Haberá algunha sorpresa máis!


21/10/13

Rosalía en música



O Consello da Cultura Galega organizou en maio un concerto con 36 pezas curtas realizadas por compositores actuais a partires de versos de Rosalía. Agora veñen de publicar as partituras de todas esas pezas, que se poden consultar e descargar de balde neste enlace.

18/10/13

Todos somos - Páx. 99

CALVEIRO, Marcos. Todos somos. Vigo: Xerais, 2013. ISBN 978-84-9914-536-5

Contracuberta:
Dende a desaparición de Natalia os pais de Antón xa non lle deixaban baixar o lixo á noitiña. Parecía incríbel que a súa vida, a vida de todos eles, dese un xiro tan brusco e dramático en tan pouco tempo. As cousas andaran nas mans do demo dende que a nova da desaparición de Natalia, compañeira de clase de Antón, correra como a pólvora por toda a praza da Bichoca. O sábado, ao día seguinte de desaparecer, xa o sabía todo o mundo. Mais foi o domingo cando todos foron conscientes da brutal realidade e de que a cousa ía en serio.

"Lina Souto ollou pola fiestra e viu varios coches de policía e unha ambulancia. Tamén había un lote de curiosos, ciclistas, corredores en roupa deportiva, xubilados ociosos e paseantes de cans.
—Déixeme aquí.
Lina Souto, xenerosa, deixoulle un billete ao taxista e baixou sen recoller a volta. Dirixiuse á entrada e amosoulles o carné aos policías que vixiaban a entrada do parque. Comezou a andar cara á beira do río. As augas baixaban atoldadas polas chuvias que caeran de madrugada.  Axiña descubriu a súa parella de policías favoritos, Hernández e Fernández, e sorriu. Nada máis vela, achegouse.
—Que, foi boa onte? —chanceouse Hernández ao verlle o rostro.
Lina ignorouno e dirixiuse ao policía novo.
—Conta —apupouno.
—O móbil é o da rapaza, comprobámolo polo número de serie malia non ter a tarxeta. Semella limpo, nin pegadas nin restos biolóxicos. Ademais, esta noite choveu moito —aclarou Fernández.
—E o rapaz?
—Parece que non ten nada que ver. Vén facer footing todos os domingos. Achouno e meteuno no peto. Logo, cando viu os policías que facían preguntas durante a batida a todos os habituais do parque, o pasmón del asustouse e tentou fuxir.
—Onde vai?
—Mandámolo á comisaría para que lle tomasen declaración.
—E o lugar?"


16/10/13

De premios


Por primeira vez, un autor en galego foi galardonado co Premio Nacional de Poesía: Manuel Álvarez Torneiro. Este premio é concedido polo Ministerio de Cultura entre toda a poesía publicada o ano pasado en calquera das linguas oficiais de España.

O libro premiado, Os ángulos da brasa, xa recibira o Premio da Crítica ó mellor poemario de 2012. Está publicado por Editorial K e o seu autor defíneo como "un libro da memoria".

Aquí tedes unhas páxinas para que vos fagades unha idea:



A escritora canadiense Alice Munro vén de recibir o Nobel de Literatura polo conxunto da súa obra, que está composta sobre todo de relatos.
Entre as súas obras máis recomendables están Las vidas de las mujeres (2011), Demasiada felicidad (2010) e Mi vida querida (2013).
Deste último libro é este fragmento do relato Noche, publicado pola Editorial Lumen:

"En mi juventud parecía no haber nunca un parto, o un apéndice reventado, o cualquier otro incidente drástico de salud que no ocurriera mientras arreciaba una tormenta de nieve. Las carreteras estarían cortadas, así que de todos modos no se podría pensar en sacar un coche, y habría que enganchar varios caballos para llegar al pueblo e ir al hospital. Por suerte aún había caballos: en circunstancias normales la gente se habría deshecho de ellos, pero con la guerra y el racionamiento de combustible las cosas habían cambiado, al menos por el momento.
Por eso cuando me empezó el dolor en el costado tenían que ser las once de la noche, y soplaba una ventisca y, como en ese momento en nuestro establo no había caballos, tuvimos que pedir el tiro de los vecinos para llevarme al hospital. Un trayecto de apenas una milla y media, pero aun así una aventura. El médico estaba esperando, y nadie se sorprendió cuando se preparó para extirparme el apéndice".
Le o resto aquí.

15/10/13

Manifesto da literatura xuvenil

A web El tempo de las mil puertas, que se autodefine como "revista online de literatura xuvenil", fixo este vídeo en stop-motion en defensa da literatura xuvenil. E ti? Opinas o mesmo que eles?



Non esquezas visitalo!

14/10/13

Resultados da enquisa


A finais do curso pasado, como tódolos anos, pedímosvos que contestasedes a unha enquisa sobre a biblioteca para poder avaliar o traballo que fixemos, as instalacións, os recursos...

Podedes ver o resultado desa enquisa neste enlaceNós xa estamos tomando boa nota das suxerencias para mellorar!

Moitas grazas a todos os que contestachedes!


11/10/13

El hogar de Miss Peregrine para niños peculiares - Páx. 99

RIGGS, Ransom. El hogar de Miss Peregrine para niños peculiares. Barcelona: Ed. Noguer, 2012. ISBN 978-84-279-0030-1.

Contracuberta:
De niño, Jacobo formó una ligazón especial con su abuelo, que le contaba extrañas historias y le enseñaba fotografías de niñas levitando y de niños invisibles. Ahora, con dieciséis años, Jacob sufre la inesperada muerte del anciano. Entonces, cae en manos del joven una misteriosa carta que lo empuja a emprender un viaje hacia la isla remota de Gales, en la que su abuelo se crió, para descubrir si todas esas historias que había oído de niño… son reales.
El hogar de Miss Peregrine para niños peculiares es una enigmática historia sobre niños extraordinarios y monstruos oscuros; una fantasía escalofriante ilustrada con inquietantes fotografías de época que deleitará tanto a jóvenes como a adultos. Una lectura sorprendente, inquietante e inolvidable.


"—Fue mucho más que un Halloween —refunfuñó él—. La verdad, Jake, es que tú estabas más unido a él de lo que yo lo estuve nunca… sencillamente existía algo tácito entre nosotros dos.
No supe qué responder. ¿Estaba celoso de mí?
—¿Por qué me cuentas esto?
—Porque eres mi hijo y no quiero que sufras.
—¿Que sufra, cómo?
Hizo una pausa. Fuera las nubes cambiaron de posición y los últimos rayos de luz proyectaron nuestras sombras sobre la pared. Sentí una sensación horrible en el estómago, como cuando tus padres están a punto de contarte que van a separarse, pero tú lo sabes antes de que abran la boca.
—Nunca ahondé demasiado en tu abuelo porque temía lo que podría encontrar —dijo por fin.
—¿Quieres decir sobre la guerra?
—No. Tu abuelo guardaba esos secretos porque eran dolorosos. Eso lo comprendía. Me refiero a los viajes, a que estuviera siempre fuera. Lo que hacía realmente. Creo…, tu tía y yo creemos…, vaya, que había otra mujer. A lo mejor más de una.
Sus palabras flotaron entre nosotros un instante. El rostro me ardió de un modo curioso.
—Eso es una locura, papá.
—Encontramos una carta en una ocasión. Era de una mujer cuyo nombre no conocíamos, iba dirigida a tu abuelo. «Te amo, te echo de menos, ¿cuándo vas a regresar?», esa clase de cosas. Esa clase de cosas sórdidas como las manchas de carmín en el cuello de la camisa.
Sentí una ardiente punzada de vergüenza, como si de algún modo fuera mi propio crimen lo que describiera. Y con todo no podía acabar de creerlo".


10/10/13

Fotografía hadouken de artes marciais

"Hadouken" é o último grito en Xapón dende hai uns meses. Basicamente, consiste en facerse unha foto imitando un ataque cunha bola de enerxía invisible ou similar, como en Dragon Ball ou Street Fighter, de xeito que pareza que saímos voando co golpe. Os resultados son moi curiosos:

Copyright: Digital Rev. http://www.flickr.com/photos/digitalrev/
E o xeito de facelo é ben sinxelo: poñede a cámara en velocidade alta (se é manual) ou en "Deportes" (se é automática) para que non saiades movidos, e xa só queda saltar (coma se levitasedes) nalgunha posición rara mentras outra persoa finxe golpearnos de lonxe. Iso si, practicade ben o salto e sincronizade o momento en que apretades o disparador:



Se vos animades a seguir probando a vosa creatividade, sempre podedes facer fotografía "de levitación", para o que necesitades ser bos saltadores (aínda que hai quen bota man de Gimp, Photoshop ou algún outro programa de retoque fotográfico):

Coyright Natsumi Hayashi
Aquí tedes un vídeo que vos explica como facelo co método dos saltos:


Aquí, un titorial sobre como facelo, e a web de Natsumi Hayashi con moitos exemplos de saltos levitatorios moi ben feitos.


Se facedes fotos destas, queremos velas! Enviadelas a biblio.cpi.ribeira [aquí vai a arroba] gmail.com para que as vexamos todos!

09/10/13

Enciclopedia das aves de España


A pasada fin de semana foi o Día Mundial das Aves. Se non fixechedes ningunha actividade especial para celebrar ese día, propoñemosvos que exploredes esta enciclopedia das aves de España en internet.

É unha marabilla de páxina na que podemos ver, escoitar e coñecer as aves que habitan ou pasan pola nosa terra, pero ademais nos propoñen itinerarios para observalas, aprender a protexelas, a fotografialas e debuxalas e unha chea de información sobre elas.

A única pega é que a enciclopedia precisa de Adobe Shockwave ou Quicktime instalados no ordenador.

Un consello: cando esteades vendo a ficha dunha ave, premede na frecha pequena que está ó carón da lupa:

Rodeada de bermello, frecha para abrir a ficha completa


Así veredes a ficha completa con sons, fotos e toda a información.


08/10/13

Bienvenida

Para darvos a benvida a este novo curso na biblioteca e no blog, nada mellor que este poema de Mario Benedetti:

Bienvenida

Se me ocurre que vas a llegar distinta
no exactamente más linda
ni más fuerte
ni más dócil
ni más cauta
tan solo que vas a llegar distinta
como si esta temporada de no verme
te hubiera sorprendido a vos también
quizá porque sabes
cómo te pienso y te enumero

después de todo la nostalgia existe
aunque no lloremos en los andenes fantasmales
ni sobre las almohadas de candor
ni bajo el cielo opaco

yo nostalgio
tu nostalgias
y cómo me revienta que él nostalgie

tu rostro es la vanguardia
tal vez llega primero
porque lo pinto en las paredes
con trazos invisibles y seguros

no olvides que tu rostro
me mira como pueblo
sonríe y rabia y canta
como pueblo
y eso te da una lumbre
inapagable
ahora no tengo dudas
vas a llegar distinta y con señales
con nuevas
con hondura
con franqueza

sé que voy a quererte sin preguntas
sé que vas a quererme sin respuestas.

                                Mario Benedetti

07/10/13

Física na bicicleta

 (Artigo de 100cia.com. Imaxe de Inés Montenegro)

¿Cuanta energía hay que invertir en mover una bici? ¿Como funcionan los cambios? ¿Por qué hay que ejercer mas fuerza en cambios más altos? Todo lo que ocurre en una bicicleta y su funcionamiento se basa en una combinación de diferentes leyes y principios de la física destinado a optimizar el rendimiento y reducir el esfuerzo humano para moverse.

La mayoría de avances que han dado lugar a este medio de transporte, desde la invención de la rueda hasta el sistema de cambios, han tenido lugar o bien por ensayo-error o por lógica intuitiva. Aquel cavernícola que observaba las piedras rodar y decidió imitarlas inventando la rueda vio que las cosas se movían más fácilmente rodándolas que arrastrándolas, pero en ningún momento pensó que ello se debía a que el coeficiente de rozamiento de rodadura era inferior al coeficiente de rozamiento dinámico, ni siquiera sabía qué significa eso. Aprovechando precisamente las propiedades de la rueda, desde tiempos de la civilización egipcia ya existían unas especies de máquinas compuestas por ruedas usadas para moverse, la propulsión se realizaba a pie. Ahora que sabemos más de Física que los egipcios y que los cavernícolas vamos a explicar cómo funciona una bici.

Le o resto do interesante artigo de 100cia.com AQUÍ.

Copyright: O bichero. http://obichero.blogspot.com.es/2013/09/a-volta-iv.html

04/10/13

Os fillos do mar - Páx. 99

FEIJOO, Pedro. Os fillos do mar. Vigo: Ed. Xerais, 2012. ISBN 978-84-9914-346-0.

Contracuberta:
Simón Varela é un mediocre arquitecto residente en Vigo. Un día recibe unha chamada dunha señora da alta sociedade viguesa, Isabel Llobet, para que lle faga unha reforma dunha fonte da súa propiedade, nun pazo de Canido. Aos poucos días de comezar a reforma, Simón atopa un cofre pechado. Simultaneamente, a señora, xa maior, morre en estrañas circunstancias. A partir de aquí, o arquitecto vese involucrado nunha intrigante trama na que tamén parece estar envolta a familia da muller morta.
Novela de aventuras, novela de intriga, escrita con ton humorístico, a acción de Os fillos do mar condúcenos detalladamente a través do Vigo de hoxe, cidade que en boa medida protagoniza tamén a novela. Ao tempo, a traba cóbrese cun atractivo pano histórico que nos conduce ata 1702, na Batalla de Rande, aínda que deixa tamén os seus elos na Guerra Civil española e nos tempos do nazismo alemán.
Os fillos do mar é unha novela trepidante, que viaxa constantemente no tempo para atopar as claves dun presente que o protagonista precisa desvelar.


"—Xa, xa. Pero o certo é que non era a miña intención meterme nas vosas cousas. Ben, de feito, a verdade é que aínda agora sigo sen ter nin idea de que pintaba eu no medio de toda esta historia —sincereime.
—Ben, pintabas o que a miña nai considerou oportuno, non? Á fin e ao cabo, ti tamén es herdeiro seu, non é?
O comentario de Mariña recordoume que aínda levaba no peto interior da miña americana un sobre ao meu nome extraído daquela misteriosa caixa. E tamén me recordou a miña convicción de que era imposible que fose vontade da súa nai que eu estivese hoxe alí.
—Si, ben, iso é verdade —mentín agora eu—. Pero entende que eu non o acabe de comprender demasiado ben. Non sei, nesa fin e nese cabo que ti dis, eu non son máis que un arquitecto corrente contratado hai un par de días, coma quen di, pola vosa nai. E a ti, a vós, eu non vos coñecía de nada até a semana pasada. E por se isto fose pouco, agora o señor Rovira vólveseme tamén misterioso… Pero por iso estaba eu alí, a carón da porta. Só agardaba por el. Sentíame coma un peixe fóra da auga, e non sabía onde poñerme, pero a miña intención non era a de escoitar a vosa conversa.
—Xa che dixen que non tes que te preocupar por iso. Pero dime algo, a que te refires con que agora Ernest tamén se che volve misterioso? —Mariña parecía agora intrigada polo meu comentario.
—Ben, non sei. Quíxenlle falar disto mesmo, de que non entendía demasiado ben por que estaba eu alí —de novo volvía mentirlle a Mariña; pensei que non ía ser moi boa idea falarlle así, de entrada, das miñas sospeitas sobre o secretario—. Pero de súpeto toda aquela amabilidade súa desapareceu. Díxome que reflexionase ben sobre o encargo da túa nai, e deixoume alí, pampo. Non sei, Mariña, ao mellor é verdade que hai algo do que non me estou a decatar —nese momento pensei en que quizais o sobre contivese algunha explicación, algo de luz sobre este vurullo—, pero o certo é que me sinto bastante perdido no medio de toda esta historia".

Reportaxe "Un Vigo de novela": os escenarios que aparecen en Os fillos do mar, da man do seu autor.

Entrevista co autor en Onda Cero Radio.

03/10/13

Oink!



Se tes entre 6 e 16 anos, xa tes unha revista en galego para ti: Oink! A revista do Xabarín Club. Unha revista cheíña de boa banda deseñada (Miguelanxo Prado, Kiko da Silva, Andrés Meixide, Miguel Porto, Fran Bueno e Marilar Aleixandre, Miguel Robledo, Jacobo Fernández, Kohell, Victor Rivas e Pinto & Chinto) para falar de ciencia, actualidade, deportes, arte... dun xeito diferente e divertido. Das 56 páxinas coas que conta, 17 son de banda deseñada. O resto: pensatempos, reportaxes, concursos... e sorpresas e diversión garantizadas.

Pódela atopar cada mes no teu quiosco por 3€. A que vas por ela?

 
REVISTA OINK! from Revista OINK on Vimeo.



Portada do nº.0 da revista Oink! Copyright Miguelanxo Prado

02/10/13

En inglis, plis!

Dádesvos conta de que agora para facerse o culto hai que usar a linguaxe máis rara que se nos ocorra? E se é en inglés, mellor!


Non se venden produtos "baratos", só "low cost":  
Copyright: O Bichero. http://obichero.blogspot.com.es/2011/05/marketing-na-feira.html

Queda moito máis fino "resident DJ" que "pinchadiscos do bar", e "project manager" que "xerente de proxectos":

Copyright: Forges

E coa comida, pasa algo parecido:



O malo é que a xente tanto quere falar inglés que ás veces pasa o que pasa:

Copyright: F. Ibáñez

En fin, tomaremos...
http://www.acupofcafeconleche.com/


Falade sen complexos, que temos unha lingua ben bonitiña...
e non precisamos meter a pata noutra!

01/10/13

Ola, ola!

"Pasos que se han ido", Inés Montenegro  (2010).


Estas portas que vedes na foto levan moitos anos pechadas, ou abertas, ou case, nun de tantos pobos que xa só habitan os fantasmas por Galicia adiante.

As nosas portas, as da biblioteca e as deste blog, reabren hoxe para non pechar ata xuño. Os horarios xa os coñecedes:

 - nos recreos de primaria e secundaria
 - polas tardes, de 4 a 5 (menos os martes)
 - no caso deste blog, 24 horas ó día, 365 días ó ano

E se queredes contribuír a que sigan abertas, xa sabedes que podedes presentarvos voluntarios para botar unha man e que vos recibiremos cos brazos abertos!
 
Benvid@s de volta, lector@s!