30/05/14

O fío vermello - Páx. 99

ALFAYA, An. O fío vermello. Vigo: Xerais, 2014. ISBN 978-84-9914-632-4.

Contracuberta:
A Carlo e a Nicola, dous irmáns inseparables, gústalles pescudar no firmamento, sobre todo a choiva de estrelas da noite das Perseidas. Nicola, o maior, fíxose soldado, alistouse no exército profesional con tan mala fortuna que o deron por desaparecido nunha misión humanitaria na que participaba nun país en guerra. Dende entón, Melchor e Margarita, os seus pais, non perderon nunca a esperanza de que algún día regresase. Agardaban celebralo cunha torta de améndoas, a favorita de Nicola, das que a avoa Natividade preparaba todos os días ao ritmo dunha rancheira. Pola súa banda, Carlo tomou unha decisión: pecharíase na terraza ata que volvese o seu irmán.

"—Ten coidado de non pisalo! —advertiulle Natividade—. Procura que non se che enrede nos pés ou nos mobles, e non deas tiróns! Se notas que o fío se tensa, detente e vemos o xeito de liberalo do atranco.
Carlos asentiu un chisco nervioso.
—Se vos parece ben, noméome exploradora xefa, e vós os dous sodes os exploradores axudantes da expedición —continuou resolta, e logo dirixiuse a Elisabeta, que levaba na man a lista cos nomes dos posibles escondedoiros, para preguntarlle—: Exploradora, primeira parada da busca?
—A bufarda, exploradora xefa —respondeu ela, seguíndolle o xogo.
—Fagamos revisión do itinerario. Obxectivos de inspección, explorador? —preguntoulle a Carlo.
—Falsa tella, táboa de madeira frouxa e libros vellos —respondeu Carlo sen dubidar.
—Ben, sigamos, exploradora, segunda parada?
—O soto, exploradora xefa.
—Obxectivos da inspección, explorador?
—Abrigo azul e maleta de coiro.
—Perfecto, exploradora, terceira e última parada?
—A vivenda, exploradora xefa.
—Obxectivos de inspección, explorador?
—Reloxo de cuco e gramófono.
—Pois non hai máis que engadir. Comecemos a expedición!
E os tres en fila india, exploradora xefa e exploradores axudantes, saíron da terraza, atravesaron a sala e iniciaron amodo o ascenso das escaleiras que comunicaban o andar coa bufarda.
Carlo aínda botou unha ollada atrás e faloulle a Parda no seu código secreto:
—Mágoa que non podas vir connosco!
E a tartaruga, tamén de xeito silencioso, contestoulle:
—Vai tranquilo, amigo, que eu quedo de vixía".


28/05/14

O discurso (microrrelato)

Medrara nun barrio moi pobre dunha cidade moi grande e moi rica. Desde pequeno houbo de servirse da violencia para sobrevivir e da astucia para ser libre. Así se converteu no ser máis violento e máis astuto do seu barrio, é dicir, da cidade.
No discurso que pronunciou con motivo da súa investidura como principal executivo do primeiro banco do país encareceu o sistema que permitira que o ser máis humilde do barrio máis miserable chegase onde chegara el.
Antonio Sánchez Lorenzo


27/05/14

Feira do libro en Vigo



Dende o pasado venres e ata o próximo domingo temos en Vigo a Feira do Libro Novo, organizada pola Asociación de Libreiros de Galicia. O horario de apertura das 15 casetas é de 12 a 14 durante a semana e ata as 14.30 a fin de semana. Tódolos libreiros farán un 10% de desconto nas compras, así que non é mala ocasión para mercar libros para o verán.

Tedes o programa completo neste enlace, pero queremos destacar estas actividades que nos parecen interesantes:

- martes 27, ás 19.00, a escritora An Alfaya presenta o seu novo libro O fío vermello (que xa temos na biblioteca). Ás 19.30, Pedro Feijoo, autor de Os fillos do mar, asinará libros na caseta da Libraría Pedreira.

- xoves 29, ás 19.00, Ledicia Costas (Unha estrela no vento, O corazón de Xúpiter, Recinto gris) asinará na caseta da Libraría Andel.

- venres 30, ás 19.00 asinarán libros o debuxante Andrés Meixide e o humorista Luis Dávila (O Bichero). Á mesma hora, mesa redonda sobre Xosé María Díaz Castro. Ás 20.00, presentación de O derradeiro libro de Emma Olsen, de Berta Dávila.

- sábado 31, ás 18.00, María Reimóndez e Iván Sende contarán como se escribiu e ilustrou o último libro da autora, Volvo! O regreso de Usha (xa na nosa biblioteca). Ás 19.00, María Reimóndez asinará exemplares na caseta da libraría Andel.

- domingo 1, ás 12.00, obradoiro de hip hip con García Mc.

E por suposto haberá moitas máis cousas, así que non deixedes de ir!

23/05/14

A viaxe de Gagarin

FERNÁNDEZ PAZ, Agustín. A viaxe de Gagarin. Vigo: Xerais, 2014. ISBN 978-84-9914-668-3.

Contracuberta:
Doce de abril de 1961: o cosmonauta Iuri Gagarin convértese no primeiro ser humano en viaxar ao espazo exterior. Comezaba a era espacial, e tamén unha década que traería grandes cambios. Cincuenta anos despois, Miguel Mendiguren, un home na fronteira dos sesenta anos, mentres vela os días derradeiros da súa nai nun cuarto de hospital, lembra a proeza do cosmonauta ruso. Daquela el tiña dez anos e gañara un concurso escolar de redacción cun traballo sobre esa primeira viaxe espacial. A raíz diso, os outros nenos pasan a chamarlle Gagarin, un sobrenome que o acompañará durante toda a súa infancia e adolescencia. Mentres se apaga a vida da nai, Miguel lembra os seus anos mozos, na Coruña da década dos sesenta. Os seus rexentan unha imprenta e unha libraría de barrio, aparentan ser unha familia coma as outras. Mais esconden perigosos segredos que Miguel irá desvelando a medida que se abre á complexidade da vida. Unha vida na España desa época, coa ditadura de Franco e a represión das liberdades máis básicas, coa ameaza permanente da Brigada Político Social, a policía secreta do Réxime. E tamén coa oposición clandestina, barreira imprescindible contra a barbarie. Naquel tempo de mocidade, Miguel tamén experimenta a revolución interior que supón namorarse. O arrebato da paixón e a dor da ausencia, nunha relación marcada polas diferenzas de clase. Emocionante historia de amor, engaiolante novela de formación e da memoria, A viaxe de Gagarin confirma a Agustín Fernández Paz como mestre da narrativa do noso tempo.

"Don Adolfo, o profesor de Formación do Espírito Nacional, decidiu que dedicariamos o terceiro trimestre a estudar a fondo o Fuero de los Españoles e, sobre todo, os Principios Fundamentales del Movimiento, que cheguei a saber de memoria, tal como nos esixía. Non había clase en que non nos remachase que tales principios, «pola súa propia natureza, eran permanentes e inalterables ». A min aquilo non me cabía na cabeza. Como ían ser para sempre? Todo cambia co transcorrer dos anos, algún día habería que modificalos, era unha básica lei de vida.
Logo de varias semanas escoitando a mesma cantilena, un día atrevinme a responderlle. Estabamos nunha clase das de pola tarde, que adoitaban ser soporíferas. El pedira os nosos comentarios, e eu, incauto, erguín a man de primeiro:
—Profesor, iso que vostede di é imposible. Como van ser permanentes e inalterables?
Notei que todas as miradas se centraban en min, coma se un timbre inaudible espantase a modorra dos compañeiros, e ao momento lamentei non ficar calado como adoitaba. Sabía que aquel home era un dogmático, que o mellor era deixalo desafogar sen lle facer moito caso; ao cabo, para el era suficiente con que aparentásemos seguirlle o fío e non molestásemos na clase. Mais o mal xa estaba feito e non era cousa de volver atrás.
—Vostede explicounos que os Principios Fundamentales se promulgaron nunha lei de hai poucos anos, en 1958. E a min paréceme que nalgún momento terán que existir leis novas que os substitúan. En Historia estudamos que as sociedades cambian ao longo do tempo, mesmo que todas as civilizacións acaban por desaparecer nalgún momento. Se nada é inalterable, os principios tampouco poden selo.
Don Adolfo ficou calado, con expresión anormalmente seria. Para el debía de ser unha anomalía que alguén lle discutise as súas palabras, afeito como estaba a pontificar sen oposición ningunha. O sangue subíralle ao rostro e tiña as fazulas avermelladas. Mirei ao meu redor. Algúns compañeiros permanecían coa cabeza gacha, aparentemente concentrados nos apuntamentos do caderno que tiñan diante, mais outros ollábanme con simpatía, como invitándome a continuar".

Le aquí o primeiro capítulo do libro.



22/05/14

Xa chegou o festival de Cans!



Rapaces, espabilade que xa está aquí o XI Festival de Cans! Unha vez máis, o agroglamour encherá os galpóns e as rúas da parroquia e poderemos disfrutar de mil e unha actividades. Ánimo que aínda quedan algunhas entradas á venta!

O programa completo está neste enlace.

Para abrir boca, podedes ver en internet, na web do festival, os videoclips musicais que se presentan a concurso. A nós gustounos este, feito con Post-it, dunha canción de aCadacanto:




21/05/14

A que xogabamos antes das consolas?



Imaxinades un mundo sen consolas, sen teléfonos móbiles e sen internet? Non? Tedes que saber que os vosos pais e os vosos profes viviron así mooitos anos!

A que xogabamos nós cando eramos pequenos? A verdade é que había moito para escoller. A web kurioso.es lanzou esa pregunta no Twitter e atopou todas estas respostas ilustradas coas correspondentes fotos dos xoguetes e gravacións en vídeo dos nosos xogos. Ademais, tedes enlaces ás descricións dos xogos e xoguetes e á historia dalgúns deles.

Que vos parece? A que hai máis cousas no mundo ademais da Play? :-)

Eu tamén tiven uns patíns coma estes da empresa Sancheski!

20/05/14

Entrevista a Jordi Sierra i Fabra

El templo de las mil puertas entrevistou a este autor que tanto vos e nos gusta, un dos máis editados e lidos en castelán:

En 2008 entrevistamos a Jordi Sierra i Fabra por primera vez. En 2012 se cumplieron cuarenta años de su carrera literaria y acababa de publicar su libro número cuatrocientos. Y ahora, que estamos a punto de terminar el 2013, volvemos a entrevistarle para que nos cuente qué ha pasado en estos cinco años: sus libros publicados, sus fundaciones, los premios ganados (entre ellos, el Premio Iberoamericano SM de Literatura Infantil y Juvenil 2013) y muchas cosas más.

Háblanos de tu fundación en Colombia. Cuéntanos qué es lo más gratificante de haberla fundado y cuáles son algunas de sus funciones.
El 10 de noviembre de 2004 puse en marcha mis dos Fundaciones. En la de España no hemos tenido un Centro Cultural, un espacio físico, hasta este 2013, y para ello tuve que ganar un premio literario gordo, el Torrevieja, con 360.000 euros, y así poder comprar un local. Luego me he arruinado arreglándolo, dotándolo de fondos, etc., pero sé que ha valido la pena. Ahora tengo una biblioteca pública (un sueño) y una exposición permanente con toda mi vida al alcance de quien quiera verlo, investigar sobre mí o curiosear. Eso aparte del premio literario y la revista gratuita online http://www.lapaginaescrita.com.
En Colombia por suerte todo fue más rápido, porque contamos a los pocos años con ayudas importantes, como el Banco de Colombia o la alcaldía de Medellín. Cuando yo llegué a Medellín, el alcalde Sergio Fajardo destinaba el 60% de su presupuesto municipal a cultura. Asombroso. Gracias a eso Medellín pasó de ser la ciudad más violenta del mundo a no estar ni entre las 30 primeras. Un logro. Y nosotros hemos sido parte de ese milagro, como lo prueba el Premio Ibby-Asahi de Promoción de la Lectura que recibimos en 2010, el más importante del mundo en la materia y compitiendo con proyectos de Estados Unidos, Japón, Canadá, México y otros.

Empezamos la Fundación Taller de Letras Jordi Sierra i Fabra tres personas. Hoy somos casi cien, y el próximo año llegaremos a 120 porque se nos ha encomen-dado organizar nada menos que la Feria del libro de la ciudad y todos los actos culturales de Medellín. Actualmente atendemos de una forma u otra (talleres, seminarios, etc.) a unos 115.000 jóvenes al año, y estamos repartiendo entre 45.000 y 50.000 libros creando y llevando bibliotecas de 400 libros a pueblecitos repartidos por las montañas en los que nunca han visto un libro. Libros que se llevan en burro, en canoa, a pie, por zonas donde aún actúan la guerrilla o los paramilitares. Por suerte a nuestros chicos nunca les ha pasado nada.
En Colombia hay ciudades de 100.000 habitantes sin librerías, lo cual contrasta con la gente, que además de amable y maravillosa es muy culta. No en vano es el país de García Márquez. En España nunca he contado con ninguna ayuda, todo sale de mis ventas como escritor; allí en cambio se trabaja por y para la cultura. En España ningún banco ni millonario hace como en Estados Unidos, donde existe el gen de la solidaridad y se da mucho dinero a Fundaciones y estamentos culturales; allí el Banco de Colombia nos da cerca de tres cuartos de millón de euros al año para el Proyecto de Las Letras van por Colombia. Es, sencillamente, otro mundo. ¿Gratificante para mí? Lo más. Yo he llorado cuando un niño de siete u ocho años me ha abrazado dándome las gracias por regalarle un libro. Un niño descalzo de una escuelita de montaña, a 3.000 metros de altura. Y cuando en una cárcel de niños doy una charla y me leen, sé que les estoy dando la llave de su libertad. Todo comenzó como algo pequeño y ahora somos una potencia cultural. Claro que cuento con un verdadero crack, el director, Juan Pablo Hernández, y un equipo de gente muy, muy joven, dedicado a trabajar por hacer de su ciudad y su país un lugar mejor. Todos entienden que sólo la cultura evita la barbarie. Tendríamos que aprender mucho de ellos. Y por eso digo que por cada libro mío que se piratea ilegalmente aquí, habrá un niño en Colombia o en España que se quedará sin nuestra ayuda.

 

Desde que te entrevistamos, has ganado diez premios literarios más, de toda índole, tanto nacionales como internacionales. ¿Hay alguno que te haya hecho especial ilusión o que lo hayas recibido en alguna circunstancia especial?
Todo el mundo sabe que soy competitivo, y muy crío. Si no tengo un premio, es como el niño al que le falta un cromo y voy a por él. Otra cosa es que lo consiga. Me encanta el morbo de los premios, mandar un libro, esperar, y ganar o perder no es más que parte del juego. No pasa nada. Por ejemplo, el Barco de Vapor lo gané después de presentarme siete u ocho veces en 30 años, y no me cuesta nada reconocerlo. Pero lo conseguí.
De los últimos que me han dado… claro, está el de La Galera, porque el jurado los forman 240 chicos y chicas de toda España, y el Anaya, porque la novela Parco es una de mis favoritas y un desafío personal como escritor, y qué decir del Torrevieja, cuyo importe me permitió comprar la sede de la Fundación de Barcelona.
Pero a la postre los que más pesan son los que ya, por edad, por años, por carrera o por méritos, te conceden honoríficamente. En este sentido el Cervantes Chico fue especial, y más lo ha sido el Iberoamericano 2013, que premia además mi vinculación con América Latina y el peso de mi obra en todo el continente.

 

De Jordi Sierra i Fabra recomendamos tódolos libros deste enlace. A por eles!

 




19/05/14

A Gran Mancha Vermella de Xúpiter

Imaxe obtida dende o Voyager I. NASA, Caltech/JPL


A Gran Mancha Vermella de Xúpiter é unha enorme tormenta gasosa ovalada cun tamaño que engloba o diámetro da Terra dúas veces e media. Na súa periferia hai ventos de máis de 400 km/h. Este vórtice anticiclónico (ou furacán) leva observándose dende o século XVII e por iso sabemos que vai variando de tamaño, forma e cor:




O certo é que dende principios do século XX ten menguado moito, como se aprecia nestas imaxes da NASA obtidas entre 1995 e 2014:


Os científicos din que no século XIX chegou a medir ata 41 000 km. En 1995 (primeira das tres fotos que están enriba destas liñas) medía 21 000 km de diámetro; en 2009, 18 000 km; en 2014, 16 500 km (o diámetro da Terra é de 12 742 km), o menor tamaño que se lle ten observado na historia.

O malo é que non hai explicación para este fenómeno, nin sabemos se algunha vez desaparecerá totalmente de Xúpiter, aínda que os científicos planean estudar a tormenta e o seu entorno para tentar comprender por que ocorre isto.


16/05/14

A lus do mundo: redescubrindo ao poeta Díaz Castro


Chéganos, desde o IES Poeta Díaz Castro, de Guitiriz (Lugo), este documental sobre o poeta que dá nome ao centro, Xosé María Díaz Castro.  
A lus do mundo. Redescubrindo ao poeta Díaz Castro "inclúe entrevistas e enquisas na rúa, ademáis dun apartado musical importante con varios temas que inclúen os versos de Díaz Castro e son interpretados pola aula de música do centro. O documental foi realizado por alumnos de 2º, 3º e 4º da ESO dentro dun proxecto enmarcado nos programas da Consellería de Educación de fomento da excelencia.
Dende a escrita do guión, ata a realización das entrevistas, todo o documental foi realizado polo alumnado co apoio de profesores e máis de Cristina de la Torre, xornalista e realizadora en Pasen y Vean Comunicación, quen se encargou de dirixir o obradoiro. A directora do centro, Olga Aguiar, destaca que o resultado superou con moito as expectativas e agardan que a curtametraxe lle dea repercusión ó traballo educativo que se realiza cos alumnos do rural galego, ademais de axudar a difundir a figura de Díaz Castro: “Un autor aínda moi descoñecido e que precisa recuperar o seu lugar no imaxinario cultural galego”. Sandra Tenreiro, a profesora de música e que compuxo as cancións, destacou a creatividade e implicación dos rapaces, ata o punto de que un alumno de bacharelato versiona e rapea un dos poemas. Tódalas cancións terán licenza Creative Commons e estarán dispoñibles en Internet".


14/05/14

Penélope, de Xosé María Díaz Castro

Este é un dos poemas máis famosos e máis traducidos de Xosé María Díaz Castro:


Penélope

Un paso adiante i outro atrás, Galiza,
i a tea dos teus sonos non se move.
A espranza nos teus ollos se esperguiza.
Aran os bois e chove.

Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mól coma unha uva.
Pro tí envólveste en sabas de mil anos,
i en sonos volves a escoitar a chuva.

Traguerán os camiños algún día
a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, Xesús María!,
e toda a cousa ha de pagar seu desmo.

Desorballando os prados coma sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
Un paso adiante i outro atrás, Galiza!



Penélope, de Xosé María Díaz Castro. Obradoiro de plástica as Barxas. Animación de Paula Solla,1º Bach

13/05/14

A noite é, de Xosé María Díaz Castro

Seguimos coa obra do autor homenaxeado este ano o Día das Letras Galegas e co seu poemario Nimbos.

A noite é...

Hai homes cheos de sombra,
homes a contralús
que che fan ver a Deus
coma unha mar de lus.

A Noite é necesaria
pra que ti poidas ver
sobre o medo e o mal
as estrelas arder.



O poema de Díaz Castro musicado pola profesora de música Sandra Tenreiro e interpretado polo alumnado do IES de Guitiriz:

12/05/14

Ai capitán, de Xosé María Díaz Castro

Seguimos coa obra do autor homenaxeado este ano o Día das Letras Galegas e co seu poemario Nimbos.


Ai capitán
Chorar, chorar, méntrelo barco rompe
contra o solpor, na noite!
A túa pipa non verán meus ollos
fomegar máis;
a túa risa, para sempre inmenso
abrente na mar.
Lume che din, cinza me queda. Cinza,
capitán!
Sola a sireia do teu barco
toda a eternidá.
Fume nos ollos, aréa fría
nas miñas maus.
I en boca que perdín, a longa pipa
fumando a miña vida, capitán.
Chorar, chorar,
como sempre choraron as mulleres,
ai capitán, con barcos ou sin eles!

Poema reproducido da edición bilingüe publicada en 1982 por Editora Nacional, con supervisión e tradución ao castelán do autor.





Curtametraxe de Xacio Baño para o Proxecto NIMBOS, serie de filmes inspirados nos poemas do libro Nimbos de Xosé María Díaz Castro.

09/05/14

Nimbos, de Xosé María Díaz Castro

DÍAZ CASTRO, Xosé María. Nimbos. Vigo: Galaxia, 2006. ISBN 978-84-8288-965-8.



Contracuberta:
Obra reveladora da extraordinaria forza expresiva do seu autor, que ilumina a carga que o poema leva dentro.
Nimbos viu a luz en 1961 e, desde aquela, figura entre os poemarios considerados xa clásicos da literatura galega do século XX.







 Nimbos
Se é que o poema é só un nimbo de lus
que os ollos cegos póñenlles ás cousas
soñadas, ou amadas nas teebras,

das cousas que xa foron e se foron
pro siguen sendo e non se van xa máis,
das sombras que, xogando cos meus ollos,
na  miña vida en lume se enxeriron,

eu deixo eiquí os nimbos, coma cinza
de rosas que onte encheron de perfume
o mundo, morto xove, dalgún soño.

06/05/14

Telexornal Díaz Castro

O alumnado do CPI dos Dices (Rois) emitiu na súa aula virtual este telexornal dedicado a Xosé María Díaz Castro, poeta homenaxeado este ano o Día das Letras Galegas:


05/05/14

Así desafiúza un fondo "buitre"

Como exemplo da "outra" prensa, hoxe traemos unha reportaxe de Jaime Alekos publicada en Periodismo Humano.
Periodismo Humano é un medio de comunicación sen ánimo de lucro e enfocado ós dereitos humanos con colaboradores en distintas partes do mundo. As súas reportaxes están centradas nas persoas, especialmente as máis débiles. Conciben o periodismo coma un servizo público ó cidadán, e non ó servizo das empresas e os intereses ecomómicos e políticos.
Se queres saber máis ou colaborar con eles, visita a súa web.

Así desahucia un fondo “buitre”

 

Cincuenta antidisturbios ejecutaron el desahucio de Andrés González, enfermo de cáncer de 53 años.


Su vivienda, de protección oficial, fue comprada por Blackstone-Fidere, un fondo “buitre” americano, en el proceso de privatización de la vivienda pública del Ayuntamiento de Madrid.

 



A las 7:18 de la mañana del 3 de marzo, siete furgonetas de antidisturbios y varias patrullas de policía local y municipal tomaban el Paseo de María Droc a la altura del número 15 para ejecutar el desahucio de Andrés González Manzano, de 53 años. Se adelantaban así en quince minutos a la convocatoria Stop Desahucios convocada por la Plataforma de Afectados por la Vivienda Pública y Social (PAVPS) y la Asamblea Popular de Villaverde, impidiendo que vecinos y activistas paralizaran el desahucio bloqueando el acceso al portal a los funcionarios del juzgado y la propia policía.

La vivienda, de protección oficial y en la que González residía desde mayo de 2010, fue adjudicada por el Ayuntamiento de Madrid a su mujer, enferma de cáncer y con una minusvalía del 69%, fallecida tres meses después. González, también enfermo de cáncer, trabajó en la construcción y como vigilante de seguridad, hasta quedar en el paro hace cuatro años y medio. Recibe del Estado un subsidio de 426€ mensuales al no tener trabajo, carecer de rentas, tener responsabilidades familiares y haber agotado la prestación por desempleo, con la que no puede hacer frente al alquiler de 586€.

En el último año su desahucio fue paralizado tres veces (11/4/13, 24/4/13 y 29/1/14) por la intervención de activistas por el derecho a una vivienda digna. En este periodo de tiempo, el piso ha cambiado de propietario, pasando de las manos de la Empresa Municipal de la Vivienda y Suelo (EMVS) a Fidere Comunidad, marca en España del fondo de inversión privado estadounidense Blackstone.

La EMVS, encargada de desarrollar con dinero público la política de vivienda del Ayuntamiento de Madrid y de facilitar el acceso a la vivienda a los sectores con mayores dificultades y en situación de especial necesidad, arrastra una deuda con los bancos de 630 millones de euros. En julio de 2013 comenzó a vender vivienda pública a fondos de inversión privados, adjudicándose Blackstone 1.860 pisos, un tercio del total del parque de viviendas del Ayuntamiento, por 128,5 millones.

“El Ayuntamiento y la Comunidad de Madrid están desmantelando el parque de vivienda pública con nocturnidad y alevosía”, denuncia Alejandra Morgan, abogada de la PAVPS. “La venta de 1.800 pisos de la EMVS a Blackstone-Fidere y de 3.000 pisos del IVIMA [Instituto de la Vivienda de Madird, equivalente a la EMVS en la Comunidad de Madrid, y envuelto en un proceso similar] a Goldman Sachs-Azora se realizó en el mes de agosto, infringiendo el principio de buena gestión del patrimonio de la administración al vender los pisos por un precio por debajo de su valor en el mercado y quebrantando el principio de que la vivienda pública debe estar al servicio del interés general, tal y como dice el Parlamento Europeo”.

Desde las instituciones públicas se ha transmitido el mensaje de que las condiciones de los inquilinos, que en la mayoría de los casos tienen dificultades en el acceso a la vivienda y se benefician de reducciones en el alquiler, no se iban a ver modificadas. Pero según alertan desde la PAVPS, “están empezando a exigir el pago del IBI y la comunidad y muchos de los inquilinos no van a poder hacer frente a las nuevas condiciones y va a haber más desahucios de los antiguos pisos de vivienda social, ahora propiedad de fondos ’buitre’”.