30/11/10

Imagen en verso

A Biblioteca Nacional de España ten esta exposición virtual sobre poemas visuales, ou caligramas, dende o barroco ata hoxe en día. Seguro que podes sacar algunha idea para o noso concurso de caligramas... e lembra que o prazo remata o 9 de decembro!


29/11/10

O Quijote do século XXI

Versión dixital e interactiva do Quijote

A Biblioteca Nacional ten esta marabillosa versión do Quijote na que podemos acceder á versión con texto antiguo ou modernizado (na T que está á dereita), información sobre a época, ilustracións, música, e incluso un fantástico mapa das aventuras que viven Quijote e Sancho.
Engadímolo á nosa páxina de libros electrónicos para que non o perdas de vista.

28/11/10

Falece Fernández del Riego

Pasamento de Francisco Fernández del Riego
 

O intelectual e escritor galego Francisco Fernández del Riego faleceu aos 97 anos no seu domicilio en Vigo. Co seu pasamento extínguese un pouco máis unha xeración -formada segundo o propio Del Riego por Iglesia Alvariño, Carballo Calero, Luís Seoane, Ramón Piñeiro, Celestino Fernández de la Vega, Álvaro Cunqueiro, Marino Dónega, Celso Emilio Ferreiro, Xosé María e Emilio Álvarez Blázquez, entre outros- que protagonizou un papel substantivo na historia da cultura galega contemporánea.


Nacido o 7 de xaneiro de 1913 en Vilanova de Lourenzá, Lugo, Fernández del Riego desenvolveu un traballo constante e recoñecido a favor da cultura galega, como un dos principais artífices da editorial Galaxia e director xunto a Ramón Piñeiro da revista Grial nos seus primeiros cen números.

Durante os tempos da República foi membro do Seminario de Estudios Gallegos e do Partido Galeguista, e formou parte do Consello galego de Galeuzca.

Entre os seus libros destacan ensaios sobre a cultura e a literatura galegas, como Historia da literatura galega, Galicia no espello, ou o Diccionario de escritores en lingua galega. No 2003 recompilou a súa correspondencia con Cunqueiro e editouna en Galaxia co título Cartas ao meu amigo. Epistolario Mindoniense. En 2004 publicou con Galaxia as súas memorias baixo o título de Camiño andado.

Ensaísta e literato, Del Riego ingresou na Real Academia Galega en 1960,  entidade que presidiu entre 1997 e 2001.

Ao longo da súa traxectoria foi recoñecido con numerosos galardóns (Premio Trasalba, Premio Pedrón de Oro, Medalla de Ouro da Ciudad de Vigo, Premio de creación Cultural da Xunta de Galicia, Premio Celanova, Medalla Castelao, Premio das Artes e das Letras de Galicia...). Ademais, foi nomeado Doctor Honoris Causa pola Universidade de Vigo.

26/11/10

Nómadas

Por cuestións que non comprendemos que sigan ocurrindo en pleno século XXI, unha parte considerable da nosa comunidade ten que marchar a outras terras, contra a súa vontade.
Osquelemos sentimos rabia, tristura, impotencia, mais non perdemos a esperanza de que non sexa máis que un mal soño cun bo final. A vós, amigos, adicamosvos estes versos de Lorca, do seu Romancero Gitano.
Por el olivar venían,
bronce y sueño, los gitanos.
Las cabezas levantadas
y los ojos entornados.
Cómo canta la zumaya,
¡ay, cómo canta en el árbol!
Por el cielo va la luna
con un niño de la mano.

Dentro de la fragua lloran,
dando gritos, los gitanos.
El aire la vela, vela.
El aire la está velando. 

.

25/11/10

¿Vienen a robarnos el trabajo?

En el año 2000 había un millón de inmigrantes en España; en 2010, hay 5'7 millones. ¿Cómo y por qué ha llegado tanta gente? Y, lo que es más importante, ¿nos roban nuestros empleos?
El escritor Eduardo Romero analiza en su último libro, "Un deseo apasionado de trabajo más barato y servicial", el fenómeno de la inmigración y las llamadas fronteras interiores.
El trabajo realizado por los migrantes ha sido imprescindible para que España haya podido crecer espectacularmente entre 1994 y el año 2007. En este período las cifras económicas son sorprendentes, pero la más espectacular es que hayamos pasado de 12 a 20 millones de asalariados. ¿De dónde han salido esos 8 millones de personas? Pues más allá de la reducción del paro, la incorporación al mercado del trabajo de la mujer autóctona  -especialmente del 94 al 2000-, el resto han sido inmigrantes en sectores como el cuidado de personas mayores, la construcción, el turismo, la hostelería, el sector hortofrutícola…  Pero estas personas se han incorporado en condiciones de especial vulnerabilidad que en principio estaban aseguradas porque venían a buscarse la vida desde países empobrecidos, en condiciones de desarraigo, y podían estar dispuestas a aceptar condiciones de trabajo miserables o peores que las de los autóctonos. Pero lo normal sería que con el paso del tiempo estas personas se fueran construyendo sus propias redes de apoyo, de arraigo. Sin embargo, las políticas de extranjería, con todas esas violencias en forma de expulsiones, redadas, lo que hacen es eternizar el desarraigo. Tienen que pasar entre 8 y 10 años para conseguir un permiso de residencia más o menos permanente que les permita no tener miedo a ser expulsado. Al vincular los permisos de residencia a tener trabajo lo que están haciendo es colocar a los pies del mercado de trabajo a cientos de miles de trabajadores que tienen que aceptar cualquier cosa. Es una especie de reforma laboral encubierta previa a la que se acaba de realizar.

Lee el resto de la entrevista, en la web de Periodismo Humano
.

23/11/10

Xan

Podes escoitar a canción de Quempallou

Xan vai coller leña ó monte,
Xan vai a compoñer cestos,
Xan vai a poda-las viñas,
Xan vai a apaña-lo esterco,
e leva o fol ó muíño,
e trai o estrume ó cortello,
e vai á fonte por augua,
e vai a misa cos nenos,
e fai o leito i o caldo...
Xan, en fin, é un Xan compreto,
desos que a cada muller
lle conviña un polo menos.
Pero cando un busca un Xan,
casi sempre atopa un Pedro.

Pepa, a fertunada Pepa,
muller do Xan que sabemos,
mentras seu home traballa,
ela lava os pés no rego,
cátalle as pulgas ó gato,
peitea os longos cabelos,
bótalles millo ás galiñas,
marmura co irmán do crego,
mira si hai ovos no niño,
bota un ollo ós mazanceiros,
e lambe a nata do leite,
e si pode bota un neto
ca comadre, que agachado
traillo en baixo do mantelo.
E cando Xan pola noite
chega cansado e famento,
ela xa o espera antre as mantas,
e ó velo entrar dille quedo:

—Por Dios non barulles moito...
que me estou mesmo morrendo.
—¿Pois que tes, ña mulleriña?
—¿Que hei de ter? Deita eses nenos,
que esta madre roe en min
cal roe un can nun codelo,
i ó cabo ha de dar comigo
nos terrós do simiterio...
—Pois, ña Pepa, toma un trago
de resolio que aquí teño,
e durme, ña mulleriña,
mentras os meniños deito.

De bágoas se enchen os ollos,
de Xan ó ver tales feitos;
mas non temás, que antre mil,
n' hai máis que un anxo antre os demos;
n' hai máis que un atormentado
antre mil que dan tormentos.

Rosalía de Castro (1996), Follas Novas (Vigo: A Nosa Terra)


_

20/11/10

Ropa usada

Un hombre entra a la tienda. La chaqueta de cuero, gastada, sucia, atrapa su mirada de inmediato. La dependienta musita un precio ridículo, como si quisiera regalársela. Sólo porque tiene un orificio justo en el corazón. Sólo porque tras el cuero, el chiporro blanco tiene una mancha rojiza que ningún detergente ha podido sacar. El hombre sale feliz a la calle.
A pocos pasos, unos enmascarados disparan desde un callejón. Una bala hace un giro en ciento ochenta grados de su destino original. Se diría que la bala tiene memoria. Se desvía y avanza, gozosa, hasta la chaqueta. Ingresa, conocedora, en el orificio. El hombre congela la sonrisa ante el impacto.
La dependienta, corre a desvestirlo y a colgar nuevamente la chaqueta en el perchero.
Lima sus uñas distraída, aguardando.




19/11/10

Pobrezas

POBREZAS

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que no tienen tiempo para perder el tiempo.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que no tienen silencio ni pueden comprarlo.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que tienen piernas que se han olvidado de caminar,
como las alas de las gallinas se han olvidado de volar.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que comen basura y pagan por ella como si fuese comida.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que tienen el derecho de respirar mierda,
como si fuera aire, sin pagar nada por ella.

Pobres,
lo que se dice pobres
son los que no tienen más libertad de elegir entre uno y otro canal de televisión.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que viven dramas pasionales con las máquinas.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que son siempre muchos y están siempre solos.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que no saben que son pobres.

Eduardo Galeano (de Patas arriba. La escuela del mundo al revés)

_

18/11/10

Agustín Fernández Paz recibe e rexeita un premio

  




O escritor rexeitou o Premio da Cultura Galega, como explica neste comunicado, nunha acción de protesta pola política lingüística desenvolvida na Xunta polo goberno de Alberto Núñez Feijóo. Nada máis coñecer a noticia do galardón, Fernández Paz agradecíalle ao xurado a concesión dun premio que el considera, ao mesmo tempo, un recoñecemento ao colectivo de escritores que "desde hai ben anos, vén esforzándose en crear desde Galicia unha literatura infantil e xuvenil de calidade".
 
Fernández Paz é Perito Industrial Mecánico, Mestre de Ensino Primario e Licenciado en Ciencias da Educación, traballou como profesor de EXB en diferentes centros e ata hai pouco exerceu de profesor de Lingua e Literatura Galega no IES Os Rosais 2, de Vigo. A súa obra, merecente de abundantes premios e recoñecementos (Merlín, Lazarillo, Edebé Juvenil, Rañolas, Raíña Lupa, Protagonista Jove, Lista de Honra do IBBY, Premio Nacional de Literatura Xuvenil e Infantil, etc.), e amplamente traducida a diversas linguas, constitúe un referente incuestionable da literatura infantil-xuvenil galega.



Páxina web de Agustín Fernández Paz

16/11/10

Non te despistes!

Facemos un resumo rápido das actividades que están en marcha agora mesmo na biblioteca e no blogue:
  1. Concurso de caligramas, ou poemas gráficos. Ata o 9 de decembro podes presentar calquera obra a concurso. Máis info, na biblioteca de secundaria e nesta entrada.
  2. Sorteo do test da páxina 99. Como xa dixemos, entre as persoas que respondan con comentarios a esta entrada, sortearemos un premio (si, é un libro... pero é sorpresa!).
  3. Recital Miguel Hernández. Entre tod@s os que queiramos imos gravar un recital con poemas de Miguel Hernández. Non fai falta ser un gran recitador, nen escoller un poema longo, tan só ter ganas de probar e non estar afónico o día que teñas que gravar ;-)
E logo, xa estás tardando!

_

O flamenco, os castells, a dieta mediterránea e o canto da Sibila, patrimonio da humanidade

Dende hoxe, o flamenco, os castells, a dieta mediterránea e o canto da Sibila de Mallorca son considerados Patrimonio Cultural Inmaterial de la Humanidad. Estes catro elementos da cultura española (e mediterránea), xunto con outros corenta e tres, foron engadidos á listaxe do patrimonio na última reunión do comité da UNESCO.
A listaxe completa e a descrición destes novos elementos están neste artigo.

Que é o Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade (ou patrimonio vivo)? É unha listaxe que mantén a UNESCO (Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura) de elementos culturais que merecen ser protexidos para que non desaparezan ou cambien, dada a riqueza e a creatividade que representan nun mundo cada vez máis globalizado. Entre eles hai danza, música, teatro, carnavais, relatos cantados, o silbo gomero...
Nesta listaxe podes atopar información sobre 200 elementos incluídos nese catálogo, algúns deles en especial perigo de desaparición.

E ti, pensas que hai algunha tradición galega que merecería ser protexida para que non desapareza?

_

15/11/10

Un club de lectura virtual

Sabes que é un club de lectura? Pois é simplemente un grupo de xente que se pon de acordo para ler un libro e logo falar del e comentalo. É unha experiencia bastante divertida, e oirás máis dela próximamente na nosa biblioteca ;-)

Mentras tanto, para facer boca, presentámosvos este club de lectura virtual no que lectores galegos comparten letras dende a distancia. Está baseado na Coruña e organizado polos encargados das súas bibliotecas públicas, pero pode participar no blogue (e, polo tanto, no club) quen queira.


Ciberclub

_

12/11/10

Gitan@s con estudios, gitan@s con futuro

Me llamo Francisco Utrera y como todos sabéis soy de 2º de bachillerato. Soy gitano y el hecho de leer la noticia anterior me ha llevado a contaros un poco mi historia personal, como estudiante y como gitano.
Yo nunca pensé llegar a donde he llegado hoy día, aunque claro habrá gente que piense que de momento sólo he llegado a 2º de bachillerato. Mis padres, como la mayoría de los gitanos, se dedican a la venta ambulante y yo pensaba cuando era mas pequeño que ese sería mi destino como hijo de gitano que soy. Para mí el colegio y el instituto no tenían ninguna importancia ya que supuestamente mi destino profesional ya estaba marcado. Pero mis padres me animaron a estudiar y me decían que su mundo, la venta ambulante, no interesaba y que el mejor camino era estudiar y estudiar para ser alguien el día de mañana. Y aquí me encuentro en 2º de bachillerato y deseando acabarlo para comenzar una carrera.

Este texto é un fragmento do artigo que podes ler neste enlace, relacionado coa campaña De mayor quiero ser... da Fundación Secretariado Gitano.

Osquelemos apoiamos totalmente esta campaña, pero pensamos que o lema non está moi ben formulado. Neste mundo cambiante e competitivo, que cada vez esixe máis de tod@s nós, cheo de xentes dispostas a facer o noso traballo dun xeito más rápido, máis barato ou simplemente mellor, o ensino secundario é o mínimo que podemos ter para ser cidadáns competentes, responsables e capaces, e non pechar portas que máis adiante podemos necesitar abertas. Polo tanto, propoñemos un novo lema, para xitanos e paios, loiros e morenos, altos e baixos, e para o femenino de todos eses adxectivos:

PERSOAS CON ESTUDOS, PERSOAS CON FUTURO

De ti depende.

_

11/11/10

Pastillas contra a dor allea



Hoxe comeza unha nova campaña de Médicos sin Fronteras, destinada a colaborar con enfermidades das que ninguén se lembra. Nas farmacias poderás atopar unhas caixas de seis caramelos, chamadas Pastillas contra el dolor ajeno, cun precio de 1€. Os ingresos íntegros das ventas destinaranse a loitar contra seis das catorce enfermidades máis esquecidas: enfermidade do soño, chagas, kala azar, tuberculose, malaria e sida infantil.
Para isto non necesitas receta, tan só un pouco de vontade.

Si me pagaran un millón de dólares por este poema



Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
trataría de terminarlo enseguida.
Escribiría en dulces billetes verdes
y los echaría al viento
para que todos me leyeran.

Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
los padres comprarían a sus hijos mis libros...
y les obligarían a estudiarlos.

Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
tendría vino hasta el último día de mi vida.

Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
me ofrecerían actuar en un anuncio de televisión
diciendo: "Haga poesía".

Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
podría aconsejar...
que el éxito se logra con esfuerzo,
mientras me rasco las axilas en mi cama.

Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
me callaría la boca...
para siempre...
... para siempre.

Raúl Núñez (Buenos Aires, 1946)

_

06/11/10

Dime yeh!

La Real Academia de la Lengua publicará antes de navidad las nuevas normas ortográficas de la lengua castellana. Vamos a resumir lo que cambia.

Nombre de las letras: la "y griega" pasa a llamarse "ye" (la "i latina" se llamará simplemente "i").

Tildes diacríticas: desaparece la tilde de "solo" y de los pronombres demostrativos "este, ese, etc."

Tildes en monosílabos: la Academia considera que palabras como "guion, fie, riais, Sion, truhan" son monosílabos a efectos ortográficos y se deben escribir siempre sin tilde.

Irak, Catar y cuórum: las palabras con "q" delante de "a, o, u", pasan a escribirse con "c" o "k" (antes, Iraq, Qatar, quorum), ya que la "q" sólo se pronuncia así ante "ui, ue".

Ex, anti y pro: estos prefijos, que antes se escribían separados por un guión ("ex-marido") van ahora unidos a la palabra: exmarido, exministro, antisocial, proamericano, etc.


Y... no os liéis (¿o era lieis?): la Reina Sofía sigue siendo española y griega, no española ye :-P

_

05/11/10

Recital de poesía

Con motivo da celebración do centenario de Miguel Hernández, a Biblioteca convócavos os venres a todos e todas que queirades recitar algún poema do célebre poeta. Posteriormente farase unha proxección co recital, que lle amosaremos ó resto da comunidade educativa. Animádevos e acudide á Biblioteca o próximo venres.




04/11/10

O algodón non engana: o test da páxina 99

Enredando pola rede, e gracias a papelenblanco.com, atopamos un xeito moi rápido (e efectivo!) de comprobar se un libro vai gustarnos ou non lendo unha soa páxina.

É ben sinxelo: colle o libro en cuestión, le a páxina 99, e decide se seguirías lendo ou non.

Por que esa páxina e non outra? Porque é unha páxina calquera, non tan elaborada como a(s) primeira(s) ou como o resumo da contraportada. E porque con libros de lonxitude normal, a esa altura do libro xa temos a trama e os personaxes desenrolados e vai darnos unha boa idea de como é en xeral o conto.

Por que só unha? Porque é un xeito rápido para decidir se quedarnos co libro cando estamos na biblioteca ou na librería!

Osquelemos propoñemosche unha cousa: usa este método co libro que queiras (que non sexa un libro de texto, ou!), déixanos un comentario nesta entrada coa túa valoración do libro... e estate atento ó premio que sortearemos entre todos os comentaristas (...que sexan alumnos, familias e profes do CPI da Ribeira).

_

02/11/10

A lingua das vacas

Aos nenos de Lubián que lles prohibiron usar a súa lingua nas aulas.
­

– ¿Cómo? ¿Que estáis hablando gallego en clase vosotros dos? A copiar doscientas veces en el cuaderno: “En clase no hablaré gallego”.
O mestre era un home serio. El non entendía como estes pequenos aínda eran tan parvos para usaren unha lingua estúpida que non servía para nada.
Éra mágoa.
Os dous nenos, o David e a Mónica, ollaron para el espantados. Nunca tal lles acontecera.
– Papá, o mestre castigounos por falar en galego na escola… –comentou o David cando chegou á casa.
O pai, un labrego que case nin fora á escola porque non a había nos seus tempos, preguntou:
– Pero ti insultáchelo ou dixécheslle algunha porcallada?
– Non, eu só falaba coa Mónica dun programa da tele…
O pai do rapaz foi ver o director. Non lembraba que falar galego estivese prohibido. Era verdade que eles non moraban en Galiza –a raia estaba a dez quilómetros, pero era unha raia invisíbel, só un letreiro dicía que se entraba en Galiza despois de pasar un túnel.
­ – Señor director, como foi que ao meu neno o castigaron por falar galego na escola?
O director, un señor tan serio ou máis ca o mestre, non o mirou nin á cara da que lle respondía:
– Esto no es Galicia. Aquí no se habla gallego.
– Xa –retrucou o pai–, pero aquí falamos galego de toda a vida.
– Con las vacas –dixo ironicamente o director.
– Como?
– Nada, nada, que la Junta de Castilla-León tiene como lengua oficial el castellano y que en la escuela se habla español y basta.
– Pero…
– Lo lamento, pero es así. Si tiene alguna queja, vaya a hablar con el inspector… en castellano.
O pai volveu para a casa.
Polo camiño atopou o seu propio pai, o avó do David. Comentoulle o que acontecera. O vello só se encolleu de ombreiros. Non dixo nada. El case nunca dicía nada. Des que marchara de emigrante tantos anos atrás, só falaba o mínimo. Lembrou outros tempos, a ditadura lle chamaban. Daquela batían os nenos no rostro por falaren galego.
– Din que a nosa fala só serve para dirixirse ás vacas –aínda dixo o pai antes de marchar por unha calella cara aos prados.
O mestre e o director ían levar a súa por riba.
Eles eran o progreso.
Os outros, o pasado.
Até que veu aquel camión.
Era un tráiler de moitas toneladas. Por non se sabe que estraña razón, saírase da estrada xeral, seica por mor dalgunha mala interpretación dun cartaz estradal. A cuestión foi que o tráiler entrou naquela aldea perdida, na linde cos tempos fantasmas.
Era un camión alemán. Ía cara a Vigo. O camioneiro case encastra o camión na parede de lousa dunha leira.
Aos poucos toda aldea saíra ver que era aquilo.
O camioneiro baixou desesperado. Nin el mesmo entendía como fora parar aí. Dirixiuse na única lingua que sabía aos aldeáns que o rodeaban:
– Können Sie mir hilfen, bitte?
Mais ningún de entre os dez ou doce curiosos que andaban alí comprendían.
– Os mestres, hai que chamar os mestres –dixo alguén.
Cabo duns minutos estaban alí o mestre e mais o director.
– Eles hanse entender co camioneiro –dixo unha veciña
O camioneiro, cando viu aqueles dous homes ben vestidos, decatouse de que non eran labregos coma o resto. Seica eles eran a súa esperanza:
– Guten Morgen. Ich heiß Klaus. Ich bin Deutsch, aber ich kann nicht mit den Leuten hier reden. Niemand verstehet mich. Können Sie ein bisschen Deutsch sprechen?
O mestre non abriu a boca.
O director aínda quixo finxir que sabía o que non sabía:
– Via magna. Ad sinistra. Girare.
Houbo uns momentos de silencio.
Entón apareceu por alí o avó do David.
E falou co camioneiro:
– Hallo. Kann ich Ihnen hilfen?
– Aber sprechen Sie Deustch?
– Natürlich. Ich war ein Auswanderer in Schweiz.
"Eu fun emigrante en Suíza", dixera o avó.
Mercé ao avó, todos os aldeáns axudaran para virar o camión e facelo tornar para a estrada xeral.
O camioneiro marchou emocionado. Prometera tornar no Verán coa familia a aquela aldea, onde, como puido comprobar logo, non só falaba alemán aquel vello labrego, senón outros máis que tamén foran emigrantes nos seus anos mozos.
O director da escola non puido disimular a súa admiración e díxolle ao vello:
– Veo que usted sabe alemán. ¿Y cómo lo aprendió?
– Coas vacas, meu señor, coas vacas... Elas sonlle moi listas, aquelas vacas suízas.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

_

01/11/10

A autoría de "La Celestina" en dúbida

De Rojas só engadiu "algunhas pasaxes" a 'La Celestina', 
di un estudo
XORNAL.COM  - 31/10/2010 - 12:51 h.
O profesor abulense José Antonio Bernaldo de Quirós defende nun libro que Francisco de Rojas só é autor dos dous actos finais e algúns fragmentos intercalados

O profesor abulense José Antonio Bernaldo de Quirós defende no seu libro Hacia la Celestina anterior a Fernando de Rojas, publicado por Editorial Manuscritos, que Francisco de Rojas atopou a obra "practicamente completa", aínda que se trataba dun texto breve, e "o que fixo foi terminala e engadir algunhas pasaxes".

Así, desde a hipótese de José Guillermo García-Valdecasas de que De Rojas non atopou só o primeiro acto de La Celestina, senón que a achou completa case na súa totalidade, e engadiu os dous actos finais e numerosos textos intercalados.

Segundo Bernaldo de Quirós, poden apreciarse dous estilos diferentes: un no que se utiliza unha linguaxe máis simple e gran unidade dramática, que atribúe ao autor orixinal, e outro con expresións máis latinistas e adxectivación ornamental, atribuído a Fernando de Rojas, que "en moitos casos son traducións de Petrarca e outros autores".

"Un clásico como La Celestina resulta inamovible, pero cada vez hai máis críticos que cren que pode haber argumentos para pensar así", sinala, destacando que hai "críticos de moita solvencia están máis preto da nosa formulación" e que non existe unha "aceptación unánime de ningunha hipótese".

Profesor de Literatura no instituto Jorge Santayana, é doutor en Filoloxía e escribiu libros e artigos dedicados a rescatar do esquecemento a escritores como Juan Sedeño, Eugenio de Tapia, Eulogio Florentino Sanz, José Zahonero e Afonso Moreno Espinosa, e publicou artigos sobre diferentes obras da Literatura española.

 Enlace á noticia

© XORNAL.COM, Fundado en 1999 como "EL PRIMER DIARIO ELECTRÓNICO DE GALICIA"
R/ Galileo Galilei, 4B (Polígono A Grela).
Redacción: redaccion@xornaldegalicia.com, Publicidad: publicidade@xornaldegalicia.com