19/12/13

Por que os libros de mates son tan tristes?

En realidade, as mates non teñen nada de tristes! Para comprobalo, nada mellor que visitar o blog Nosolomates, no que hai chistes, curiosidades, acertixos... e todo tipo de cousas para que a cabeciña non pare!

Este vídeo, un fragmento da película Terminator, é un exemplo do que atoparedes alí:

18/12/13

Panxoliñas

Aínda que teñamos a idea de que non hai moitas panxoliñas en galego, haiche un bó feixe delas!
Neste enlace tedes unhas cantas, das que traemos unha mostra:


17/12/13

Postais de felicitación de nadal en galego III


 Un ano máis chega ese momento en que precisamos felicitar o nadal e probablemente nos custe atopar postais en galego, non si?

Achegámosvos uns enlaces para que poidades usar a nosa lingua tamén nestas datas, engadindo ó final da lista os enlaces que publicamos os anos anteriores:



—  Felicitacións (para varias ocasións) da Secretaría Xeral de Política Lingüística
Postais de nadal da Secretaría Xeral de Política Lingüística

Postais da Coordinadora galega de ENDL
Postais de Nadal en Vieiros
Postais de Nadal en Galicia Dixital 

16/12/13

E por que ler?



Vídeo realizado por Sebastián G. Mouret, alumno do IES Nosa Señora dos Ollos Grandes (Lugo) e autor do blog El coleccionista de mundos.

13/12/13

A memoria da choiva - Páx. 99

FEIJOO, Pedro. A memoria da choiva. Vigo: Xerais, 2013. ISBN 978-84-9914-570-9.

Contracuberta:
Cando Xosé Carneiro, coñecido psicanalista e polémico colaborador televisivo, aparece co peito aberto no seu piso da compostelá rúa República do Salvador, son dúas as cousas que chaman a atención do xornalista Aquiles Vega e da profesora Sofía Deneb. A primeira é a brutalidade, a violencia extreme con que o crime foi levado a cabo. A segunda, ese detalle que non encaixa na escena: unha estraña peza de ferro chantada no corazón.
En realidade, a de Carneiro non é máis que a primeira dunha cadea de mortes en serie, unha carreira contra o reloxo na que Aquiles terá non só que comprender que é o que está pasando, senón cal é o papel que en toda esta historia xoga un dos nomes máis importantes da nosa literatura, aquel sempre rodeado de misterio e escuridade. E, sobre todo, terá que saber quen é Adriano…

"Eu tamén confesaría, se alguén mo pedise, que non tiña nin idea do que aquela muller quería dicir con todo aquilo, pero comprendín que, polo menos, era axuda o que estaba a ofrecer. Talvez toda a axuda que a tarde anterior se negara a dar, e, de novo ante a oportunidade de saír adiante, preferín non deixala pasar.
A risco de ter un enfrontamento directo con Andrés, quen por motivos evidentes xamais aprobaría o que estaba a piques de facer, decidín poñela ao día tan exhaustivamente como puidese, procurando agora o equilibrio xusto para ser o máis preciso e, asemade, o menos desagradable posible.
Cando por fin rematei coa miña descrición, Sofía quedou calada un momento, coa ollada perdida no monte de papeis que deixara estrados sobre a mesa. Axustou as lentes de pasta negra co seu dedo índice sobre a ponte do nariz, e comezou a falar con suma tranquilidade.
—De acordo —dixo coma se rematase de se confirmar algo a si mesma—. Se me permites, necesito explicarche algo.
Comprobei con alivio como a profesora Deneb deixaba a un lado o tratamento de cortesía. Mellor así: eu sentíame moito máis cómodo na conversa, e á fin e ao cabo, entre Sofía e mais eu tampouco había tanta diferenza. Polo menos na cousa da idade…
 —Segundo a profesora Grandal explica nesa mesma edición de Follas novas da que antes che falaba, no poema que acabas de ler podemos distinguir dúas partes ben diferenciadas. Así, temos por un lado unha primeira parte na que a poeta confesa a estraña condición do seu espírito complexo, o dunha ánima que non consegue atopar alivio nin plenitude no pracer. Mais polo outro lado…
«Polo outro lado, aquel que a nós máis nos importa, temos unha segunda parte na que se nos advirte de que non han faltar dores nin desgrazas coas que encher ese baleiro que levan no seu interior aqueles desgraciados que non conseguen atopar pracer con nada, pobres malpocados aos que a desgraza ateiga de tantas dores que rematan rebentando por dentro".

12/12/13

Gran Dillama: a llama e o valado

Achegámosvos esta curta moi simpática e vos propoñemos unha reflexión: os valados electrificados (ou con coitelas) realmente serven para que non se pase ó outro lado? Ou só serven para danar a quen o intenta? E, para empezar, temos dereito a pechar con fronteiras e impedir o paso a alguén?


Caminandes: Gran Dillama - Short Movie from Xyo on Vimeo.
Caminandes é una estrana llama que vive aventuras épicas.

Gráficos:
Pablo Vazquez - http://pablovazquez.org
Beorn Leonard - http://beornleonard.blogspot.com
Francesco Siddi - http://fsiddi.com
Hjalti Hjalmarsson

Son e música:
Jan Morgenstern - http://janmorgenstern.com

Segundo capítulo da serie Caminandes. Tedes o primeiro capítulo (O drama da llama) aquí. Máis información na súa web.

11/12/13

Os clásicos tamén pecan

Fernando Argenta, coñecido divulgador da música clásica e presentador de Clásicos Populares e El conciertazo, faleceu a semana pasada en Madrid.

Argenta deixounos unha morea de programas de radio e televisión, varias recompilacións de música clásica (Clásicos populares, Clásicos divertidos, etc.) e un libro moi entretido sobre a vida dos grandes compositores: Los clásicos también pecan. La vida íntima de los grandes músicos.

Neste vídeo podedes ver a entrevista que lle fixeron a Fernando Argenta presentando o su libro, unha entrevista moi amena na que nos desvela detalles curiosos sobre Mozart, Beethoven...





10/12/13

Literatura infantil e xuvenil na tele




Con motivo de la celebración en RTVE de la semana "Concienciados con la infancia", y como viene siendo habitual en las fechas prenavideñas, Página 2 ha preparado un especial de literatura infantil y juvenil que se emitió el 17 de noviembre. Podemos ver a César Mallorquí hablando, entre otras cosas, de La isla de Bowen y a Sonia Fernández-Vidal hablando de su libro Quantic Love, descubrir cómo se hacen libros en la ONCE de forma casi artesanal, conocer un club de lectura infantil o las diferencias entre el libro y la película El juego de Ender.


09/12/13

Un adeus a Nelson Mandela

"En el curso de mi vida me he dedicado a la lucha del pueblo africano. He combatido la dominación blanca y he combatido la dominación negra. He promovido el ideal de una sociedad democrática y libre en la cual todas las personas puedan vivir en armonía y con igualdad de oportunidades. Es un ideal por el que espero vivir, hasta lograrlo. Pero si es necesario, es un ideal por el que estoy dispuesto a morir". Nelson Mandela


O pasado 5 de decembro morreu un deses hombres que están escritos con maiúsculas na historia da humanidade. Nelson Mandela foi o gran loitador da igualdade, incansable e sempre leal ás súas ideas. Tras pasar 27 anos no cárcere por pedir a igualdade para negros e brancos en Sudáfrica, recibiu o Nobel da Paz e foi elixido presidente do seu país, o primeiro presidente negro nun país no que os negros, cando el empezou a súa loita, non existían: nin siquera se "contabilizaban".
Hoxe Mandela é chorado, admirado e recordado en tódolos recunchos do mundo.

Para unirnos a ese homenaxe, traémosvos un artigo de Sami Naïr publicado en El País e recomendamos o visionado de varias películas (de entre as moitas posibles) para comprender un pouco mellor a vida de Mandela:

Invictus (2009), dirixida por Clint Eastwood e protagonizada por Morgan Freeman, narra os primeiros anos en Sudáfrica tra-la abolición do apartheid (sistema que segregaba negros e brancos),
centrándose na Copa Mundial de Rugby de 1995.

Mandela, del mito al hombre (2013), documental dirixido por Justin Chadwick e estrenado o mesmo día da morte de Nelson Mandela, está baseada na súa autobiografía (O longo camiño á liberdade).

Grita libertad (1987), dirixida por Richard Attenbourough e protagonizada por Denzel Washington e Kevin Kline, non se centra na figura de Mandela senón na loita contra o sistema segregador sudafricano (apartheid). Baseada en feitos reais, é unha desas películas que todos deberíamos ver nalgún momento da nosa vida.



SAMI NAÏR: NUESTRA PARTE NEGRA
Hay muertos que no son como otros muertos, porque hay seres humanos que no son como otros. Todavía somos, en nuestra inmensa mayoría, supervivientes del siglo XX —un siglo en el que probablemente se hayan cometido los peores crímenes desde finales de la Edad Media: enfrentamientos salvajes entre imperios, guerras mundiales que han destruido generaciones enteras, exterminios en masa de pueblos dominados, holocausto contra los judíos, colonizaciones, experimentos atómicos en pueblos inocentes de Japón, “equilibrio del terror”— hemos visto de todo. Y es probable que no hayamos aprendido nada y que todavía estén por llegar numerosos crímenes de masas. Y sin embargo hay personas, centinelas de la humanidad, que atraviesan estos horrores y salen de ellos siendo más humanos aún, más optimistas en cuanto al futuro de la comunidad de los vivos. Estas personas son poco comunes y Nelson Mandela, junto con el gran Gandhi, es de esas personas.

Evidentemente no es posible medir lo que supone la pérdida de Mandela para el humanismo. Este hombre viene de un país en el que ser negro significaba ir al infierno desde el grito primario del nacimiento; creció en medio de un mundo fundado sobre la separación violenta de colores, donde el blanco dominaba en virtud de su tez y en el que el negro era condenado a la maldición en razón de su color; luchó en un partido político que quería que fuera para todos, negros y blancos, y que no reclamaba otra cosa que la igualdad de los humanos, independientemente de su género, su estatus social, su color. Y es por esto que era considerado el más peligroso de todos a ojos de los partidarios del apartheid. Peligroso porque quería un África del Sur fundada sobre la ley democrática de la mayoría y sobre el respeto a las minorías.

Acusado de haber fomentado atentados contra objetivos militares, será condenado en 1962 a cadena perpetua, encarcelado en condiciones espantosas en Robben Island durante 19 años, trasladado en 1981 a otro lugar en el que permanecerá 8 años más, convirtiéndose, tras 27 años de encarcelamiento, en uno de los presos más viejos del mundo, todo ello en nombre del odio que los blancos profesaban a las poblaciones negras de las que se valían en la explotación de minas de uranio y diamantes, y en las aterradoras fábricas que recordaban a las galeras. Negros hacinados en los shop towns, acotados en bantustanes de siniestra memoria, siempre separados de sus semejantes blancos, siempre despreciados, dominados, aplastados.

Pero Nelson Mandela, desde el fondo de su prisión, aguantaba. Se hubiera querido que incriminase a los blancos como género, que retomara por su cuenta la guerra de razas que le imponía el apartheid, que se convirtiera de este modo en vector de un racismo antiblanco; siempre se negó, respondiendo que no luchaba contra los blancos, sino por la libertad de blancos y negros, es decir, contra el sistema del apartheid, que hacía posible la dominación del blanco sobre el negro. Se hubiera querido que preconizase, a través del tercermundismo de los años 1960 y 1970 del siglo XX, la revolución violenta en África del Sur, pero se negó, argumentando que todos los partidarios de la abolición del apartheid, independientemente de sus elecciones ideológicas, debían poder reencontrarse en su partido, el African National Congress, para luchar juntos en torno a un único objetivo: la emancipación de los negros oprimidos, la salvación de los blancos alienados por el sistema del apartheid, puesto que, según él, los blancos también eran víctimas de su propia mirada racista y debían ser salvados.

Pero la grandeza, la inmensa grandeza de Mandela va más allá aún: una vez vencido el apartheid —gracias también a la inteligencia de Frederik De Klerk, jefe del Estado sudafricano, que había comprendido que aquel sistema, a la vez que engendraba la hostilidad de toda la humanidad, estaba muerto y que hizo adoptar en 1991 en el Parlamento sudafricano una legislación que abolía las leyes raciales— Mandela rechaza la venganza y se transforma en educador de su pueblo. Él, que había sufrido el martirio, dijo a los negros: “Si queréis un día olvidar el apartheid, debéis aprender a perdonar”; y a los blancos: “Si queréis un día ser perdonados, debéis olvidar vuestro apartheid”. Esta filosofía se encuentra en estado puro, como un diamante precioso, en todos los discursos, los actos, los sentimientos de la gesta mandeliana. Representa la más poderosa conjunción entre el deber de la memoria y la fuerza del perdón. ¿De qué lejana sabiduría surge? ¿De qué tradición religiosa emana su fuerza?

Le o resto do artigo aquí.

05/12/13

500 posts!



Di blogger.com que esta é a entrada número 500 deste blog... e ha de ter razón! Moito choveu desque publicamos un saúdo en xuño de 2010 e comezamos a publicar periódicamente a inicios do curso 2010-11!

Neste tempo (e nisto tamén imos crer o que nos di blogger.com) recibimos case 88.000 visitas:



Algo menos da metade dos nosos visitantes son de España, pero sorprendentemente tamén nos visitan dende Rusia ou Estados Unidos de América:



A entrada máis vista, con máis de 29.000 visitas, é I love you pero tamén chamaron moito as entradas sobre postais de felicitación de nadal en galego (esta e esta) que suman máis de 4.000 visitas:



E por detrás de toda esta fría estadística están as persoas:
 - a este lado da pantalla, a profe Inés, pero tamén as profes Mar e Chus, "coméndose o coco" cada semana para interesarvos e entretervos e animarvos a ler e a seguir sentindo curiosidade polo mundo;
 - a ese lado da pantalla, ti, que lle dás sentido a este blog.


A por 500 entradas máis!

Felices lecturas!


04/12/13

Budiño canta Celso Emilio


BUDIÑO e LUIS TOSAR: "Hoxe Canto en Libertá"
-Música: BUDIÑO
-Voz: LUIS TOSAR
-Letra: CELSO EMILIO FERREIRO
-Gravación incluída no disco SOTAQUE de BUDIÑO

Máis na súa web

A letra desta canción contén dous poemas de Celso Emilio Ferreiro:

TI E MÁIS EU 

(Non falemos dos bobos
que tódolo adeprenden nos libros.
Non falemos dos parvos
con cara de domingo;
nin dos sapientes memos,
nin dos túzaros listos,
nin do eterno mal gusto
dos probes novos ricos).

Falemos de tí e min
xa que vivimos.

Tí i eu nos ventos
e nos solsticios.

Tí i eu nos bosques
e nos ríos.

Tí i eu, historia
de corpos nidios.

Tí i eu, saudade
de álbores íntimos.

Tí i eu sin tempo
polo tempo que imos.

Tí i eu cantando,
chorando e rindo.


SPIRITUAL

Cicais mañá
cando a miña mirada
non abrolle na luz
como cativa mapoula de auga,
veña a soedade.

Pero hoxe canto en libertá
e mentras canto
non estou isolado,
que o corazón vai comigo
e con il falo.

Beberei a paisaxe
nun amencer de lirios.
As campanas do mar
nos ventos fuxidíos.
Cada intre un paxaro,
cada pulso un latexo.
Unha espada de chuvia
cortando a frol do vento.

Nin as olladas torvas,
nin os beizos esquivos,
nin as voces nemigas
nin os homes cativos.

Vivirei coma o lume
alcendido na noite.
Terei cumios de estrelas,
cantarei para os homes.

Estou comigo mesmo.
O corazón é quen manda,
i eu obedezo.

03/12/13

O artista, con Sandra Cerezo



Cuento de Oscar Wilde El artista grabado en Radiópolis Sevilla en el programa de Tasca Ventura 98.4,F. Cuento adaptado y narrado por Sandra Cerezo con montaje fotográfico de la obra del escultor Lorenzo Quinn.

02/12/13

15 anos sen Gloria Fuertes

Imaxe atopada en www.actiludis.com

A semana pasada fixo 15 anos que morreu a poeta Gloria Fuertes, toda unha referencia para varias xeracións de rapaces que aprenderon a amar a poesía grazas a ela.
A poesía de Gloria, sinxela, cercana, non só se dirixiu ó público máis novo, senon que tamén escribiu para adultos:

NACÍ PARA POETA O PARA MUERTO

Nací para poeta o para muerto,
escogí lo difícil
-supervivo de todos los naufragios-,
y sigo con mis versos,
vivita y coleando.

Nací para puta o payaso,
escogí lo difícil
-hacer reír a los clientes desahuciados-,
y sigo con mis trucos,
sacando una paloma del refajo.

Nací para nada o soldado,
y escogí lo difícil
-no ser apenas nada en el tablado-,
y sigo entre fusiles y pistolas
sin mancharme las manos.


TODO EL MUNDO TIENE REJAS

Todo el mundo tiene rejas.
Esta vida es una cárcel,
una jaula, una cisterna
y te ahogas cuando sales.


EN EL ÁRBOL DE MI PECHO

En el árbol de mi pecho
hay un pájaro encarnado.
Cuando te veo se asusta,
aletea, lanza saltos.

En el árbol de mi pecho
hay un pájaro encarnado.
Cuando te veo se asusta,
¡eres un espantapájaros!


 Cando se trata de contar a súa vida, o mellor é deixar que ela mesma nola resuma no seu poema "Nota biográfica":

Gloria Fuertes nació en Madrid
a los dos días de edad,
pues fue muy laborioso el parto de mi madre
que si se descuida muere por vivirme.
A los tres años ya sabía leer
y a los seis ya sabía mis labores.
Yo era buena y delgada,
alta y algo enferma.
A los nueve años me pilló un carro
y a los catorce me pilló la guerra;
A los quince se murió mi madre, se fue cuando más falta me hacía.
Aprendí a regatear en las tiendas
y a ir a los pueblos por zanahorias.
Por entonces empecé con los amores,
-no digo nombres-,
gracias a eso, pude sobrellevar
mi juventud de barrio.
Quise ir a la guerra, para pararla,
pero me detuvieron a mitad del camino.
Luego me salió una oficina,
donde trabajo como si fuera tonta,
-pero Dios y el botones saben que no lo soy-.
Escribo por las noches
y voy al campo mucho.
Todos los míos han muerto hace años
y estoy más sola que yo misma.
He publicado versos en todos los calendarios,
escribo en un periódico de niños,
y quiero comprarme a plazos una flor natural
como las que le dan a Pemán algunas veces.



Se queredes ler máis da súa poesía para maiores, invitámosvos a visitar A media voz e tamén a ver este documental, de media horiña, emitido en La 2:

"La poesía de adultos escrita por Gloria Fuertes es una gran desconocida para muchos. Sin embargo, esta poeta, que no poetisa, ocupa un lugar imprescindible en la poesía femenina de posguerra. Su fama entre los más pequeños esconde una gran obra literaria. Juan Carlos Ortega se centra en 'Nota biográfica', un poema escrito por la autora en 1950, en el que habla de su infancia y su juventud. Escoge unos versos muy representativos de Fuertes, en los que ella misma se reconoce yoista o glorista. Se trata de una autora cuya obra se ha estudiado más en Estados Unidos que aquí. El programa charla con la filóloga Margaret Persin, que ha analizado la identidad feminista de su poesía, su humor y su voz contestataria en el momento histórico. Con Francisco Nieva, amigo personal de la poeta, analiza la ambigüedad de su poesía (cómo sobre lo dramático aparece lo grotesco) y sitúa a la autora en el postismo y la posmodernidad. Y por último, Pilar Monje analiza el humor en su poesía, una herramienta que utilizaba para llegar a personas de cualquier condición y un recurso con el que buscaba conseguir su principal ambición: llegar a toda la humanidad". 



  • La mitad invisible - Autobiografía (Gloria Fuertes)
  •  
  •