28/11/14

El libro de los enigmas de Leonardo da Vinci - Páx. 99

GALLAND, R. W. El libro de los enigmas de Leonardo da Vinci. 135 acertijos inspirados en el universo del genio del Renacimiento. Barcelona: Grijalbo, 2014. ISBN 978-84-15989-29-5.


Contracuberta:

Un libro de enigmas basado en las ideas e invenciones de Leonardo da Vinci.
Despierta tu curiosidad y agudiza tu ingenio sumergiéndote en el mundo de enigmas y misterios inspirados en la fascinante obra de Leonardo da Vinci, el genio del Renacimiento. Una colección de problemas de lógica, puzzles, acertijos, misterios y extravagancias organizados por niveles, desde los no iniciados hasta los más ingeniosos en la resolución de enigmas. ¿Qué piezas faltan en la sonrisa de Mona Lisa? ¿Cuál es la fórmula para hacer volar el helicóptero? ¿Quién asesinó al enemigo de los Borgia? Encuentra el significado de los mensajes y las figuras en clave, resuelve los rompecabezas más complicados, descubre la respuesta a los misterios más descabellados y mucho más en El libro de los enigmas de Leonardo da Vinci.


" Leonardo estaba entrevistando a cuatro aspirantes a aprendiz: Alberto, Benito, Caspar y Donatello. Hizo que todos se quedaran sentados con los ojos cerrados mientras él les ponía un sombrero a cada uno en la cabeza.

—Hay dos sombreros negros y dos blancos —les dijo.

Después situó a los chicos de forma que ni Benito ni Donatello pudieran ver a ninguno de los demás. Alberto solo podía ver a Benito, y Caspar solo podía ver a Alberto y a Benito.

—El primero que me diga razonadamente de qué color lleva puesto el sombrero pasará a ser mi aprendiz. Ya podéis abrir los ojos.

Después de un incómodo silencio, por fin uno de los chicos respondió correctamente.

¿Quién se convirtió en aprendiz de Leonardo?

Solución en la página 210".


24/11/14

O acoso é violencia

Unha periodista fixo este experimento: camiñar soa polas rúas de Nova Iorque durante 10 horas. Nese tempo, recibiu máis de 100 comentarios de homes de todo tipo, ademais de infinitas miradas, silbidos, guiños... como se fose un pedazo de carne posto nun expositor.
 



21/11/14

O xogo de Ender - Páx. 99

CARD, Orson Scott. O xogo de Ender. Santiago de Compostela: Urco Editora, 2012. ISBN 978-84-938558-6-4.

Contracuberta:
A humanidade descobre que non está soa no Universo no peor dos escenarios posíbeis: os abázcaros intentan, por dúas veces, conquistalos e aniquilalos e só a sorte e a intuición dun líder lendario logran salvala. En 2070 o medo a unha terceira invasión é omnipresente. Todos os países unidos baixo un único mando fan unha última aposta desesperada: comezan a adestrar nenos para que defendan a Terra dos abázcaros, e Andrew Ender Wiggin, un destes pequenos soldados, pode ser a última esperanza da humanidade.
O mellor xeito para que aprendan a facer a guerra é a través de xogos fantásticos que dan nome a esta obra e que determinarán o futuro, non só do protagonista, senón tamén da raza humana e, se callar, da abázcara.


"—A maior parte dos soldados non se decatan de que mentres máis lonxe estean do branco, máis tempo teñen que manter o raio nun círculo de máis ou menos dous centímetros. É a diferenza entre unha décima de segundo e medio segundo, mais na batalla iso é unha eternidade. Moitos dos soldados pensan que erran apuntando cando en realidade non foi así, maís ben movéronse demasiado a présa. Por iso non podes usar a túa arma como unha espada, plin plin cortalos-pola-metade. Tes que apuntar.
Empregou o chama-bólas para atraelas, logo lanzounas amodo, unha por unha. Ender disparoulles. Fallou todas as veces.
—Ben —dixo ela —. Non tes malos hábitos.
—Tampouco teño bos —comentou.
—Eses dareichos.
Non avanzaron moito esa primeira mañá. Sobre todo falaron. Como pensar mentres se dispara. Como reter as propias emocións e as do inimigo na mente ao mesmo tempo. Como manter o brazo firme e apuntar co corpo, así se o teu brazo está conxelado aínda podes disparar. Aprender onde o gatillo realmente fai disparar para non ter que levalo até o fondo cada vez que se dispare. Relaxar o corpo, non tensarse, xa que fai que se trema.
Foi a única práctica que Ender tivo aquel día. Durante as instrucións do grupo de combate pola tarde, Ender recibiu a orde de levar a súa consola e facer os seus deberes, sentado nunha esquina da sala. Bonzo debía ter todos os seus soldados na sala de combate, mais non tiña que usalos.
Porén, Ender non fixo os seus deberes. Se non podía participar na instrución como soldado, podería estudar a Bonzo como estratego. O Grupo de Combate Píntega estaba dividido en catro batallóns normais de dez soldados cada un. Algúns comandantes formaban os seus batallóns de tal xeito que o grupo A estaba formado polos mellores soldados e o D polos peores. Bonzo mesturábaos polo que cada un contaba con bos e malos soldados.
A excepción era o batallón B que só tiña nove mozos. Ender preguntouse quen sería transferido para facerlle espazo a el".


20/11/14

Comunicado sobre a situación do alumnado xitano

Ante a situación que están a vivir os nosos centros escolares desde o pasado 29 de outubro, que atinxe especialmente ao alumnado que está privado do seu dereito de asistencia ás aulas, as comunidades educativas do CPI da Ribeira, IES Ribeira do Louro, CPR Hermanos Quiroga e IES San Paio queren expresar o seguinte:

 1. A educación é un dereito básico e irrenunciable para toda a cidadanía. O dereito á educación esixe garantir a asistencia de todo o alumnado nas etapas de ensino obrigatorio (Educación Primaria e a ESO). Así se recolle na Convención dos Dereitos no Neno, asinada na ONU, que no seu artigo 28 indica que “todo neno ten dereito á educación e é obriga do Estado asegurar, cando menos, a educación primaria gratuíta e obrigatoria”. De igual xeito, a Constitución Española, no seu Título I, Capítulo 2º, Sección 1ª, Art. 27, indica como un dos dereitos fundamentais o dereito de todas as persoas á educación, sendo obrigatoria nas etapas básicas. Así se desenvolveu na Lei orgánica 8/1985, do 3 de xullo, reguladora do Dereito á Educación, que dispón que “todas e todos os españois teñen dereito a unha educación básica que lles permita o desenvolvemento da súa propia personalidade e a realización dunha actividade útil á sociedade. Esta educación será obrigatoria e gratuíta no nivel de educación xeral básica e, no seu caso, na formación profesional de primeiro grao, así como nos demais niveis que a lei estableza”.

2. Como comunidade educativa vémonos na obriga de demandar que se garanta a escolaridade de todo o alumnado que, dun xeito forzado, viuse na obriga de abandonar as aulas. Neste sentido, non facemos máis que reclamar o que indica a Lei 3/2011, do 30 de xuño, de apoio á familia e á convivencia de Galicia, onde se dispón que “A Xunta de Galicia, a través do organismo competente en materia de educación, garantirá o dereito dos nenos e as nenas e os e as adolescentes a unha atención específica por razón das súas necesidades e distintas capacidades, a unha atención temperá das súas necesidades educativas especiais e ao emprego de medios técnicos e novas tecnoloxías no ensino, realizando programas para a prevención, a detección e o seguimento do absentismo e o fracaso escolar”.

3. A situación que están a vivir un grande número de alumnas e alumnos do noso e doutros centros educativos do Porriño e de Tui, privados do seu dereito de asistencia ao centro escolar, é un atentado contra un dos dereitos básicos e fundamentais: o dereito á educación. A situación do noso alumnado constata que se está a incumprir este dereito no noso país.

4. As comunidades educativas do CPI da Ribeira, IES Ribeira do Louro, CPR Hermanos Quiroga e IES San Paio consideran que é a súa obriga protexer os dereitos do alumnado e ser consecuentes coa educación que se lles ofrece nas distintas etapas educativas, pór en práctica os valores que se ensinan, defendendo os dereitos e deberes que temos como cidadás. Estamos impelidos a actuar, xa que, doutro xeito, entrariamos nunha incoherencia entre o que se ensina nas aulas e o que se vive na realidade a comunidade escolar.

5. As familias son unha parte esencial na vida dun centro escolar. Como comunidade educativa non podemos máis que ser sensibles ante a dura situación que están a vivir un importante número de familias. É de xustiza demandar que todas elas poidan exercer libremente o seu dereito a decidir cal é o seu lugar de residencia. Solidarizámonos con elas e reclamamos que poidan volver ao que elas consideran o seu auténtico fogar.

6. Non podemos nin debemos permitir que esta situación se prolongue moito máis no tempo. A asistencia do alumnado é imprescindible para a súa formación e desenvolvemento integral. Por outra banda, o dereito á educación básica do alumando debe quedar á marxe de calquera problema alleo á súa responsabilidade.

7. Por todo o exposto anteriormente, solicitamos a rápida e efectiva actuación de todas as administracións implicadas para que aseguren o dereito á educación de todo o alumnado implicado.

18/11/14

Números

Saberás dicirnos de que número fala este poema? ;-)

Números

De los números naturales
sólo pocos se destacan,
particularmente notables
que a otros números opacan.

Números primos, cuadrados perfectos
son ejemplares singulares
de numerales selectos,
de inolvidables propiedades.

Y entre los números importantes
no soy yo la excepción,
seguro que me has visto antes,
pero ahora adivina quién soy.

Pues si mi propia raíz cuadrada
a mí mismo me restan,
por una gracia solo a mí reservada
el resultado es justo treinta.

17/11/14

Esas comas!

Por desgraza para os descoidados, unha coma mal posta pode cambiar totalmente o sentido dun texto. Este titular de periódico, por exemplo, di que Pablo Alborán é ¡unha raíña!:


Ben sabedes que o suxeito e o predicado non deben separarse cunha coma, como fixo o que redactou ese titular, salvo en ocasións moi especiais.

Un caso no que si hai que usar coma é para separar os vocativos:


E seguro que tedes visto carteis coma este, que resultan humorísticos porque lles falta a puntuación, e que indican que non se pode fumar gas:


Pero a falta dunha coma non sempre provoca risas. A traducción ó inglés da Biblia, nalgunhas edicións, di que Jesús foi crucificado "con outros dous ladróns"... chamando ladrón tamén a Jesús!

Neste artigo tedes algún outro exemplo de comas mal usadas. Esperamos que o lembredes cando escribades e esas comas estean ben postiñas!

14/11/14

Divergente - Páx. 99

ROTH, Veronica. Divergente. Barcelona: RBA, 2011. ISBN 978-84-2720-118-7.

Contracuberta:
En el Chicago distópico de Beatrice Prior, la sociedad está dividida en cinco facciones, cada una de ellas dedicada a cultivar una virtud concreta: Verdad (los sinceros), Abnegación (los altruistas), Osadía (los valientes), Cordialidad (los pacíficos) y Erudición (los inteligentes). En una ceremonia anual, todos los chicos de dieciséis años deben decidir a qué facción dedicarán el resto de sus vidas. Beatrice tiene que elegir entre quedarse con su familia... y ser quien realmente es, no puede tener ambas cosas. Así que toma una decisión que sorprenderá a todo el mundo, incluida ella.

 "Cuatro y Eric se quedan mirando unos segundos. Me siento como si estuviera viendo dos tipos distintos de osados: el honorable y el despiadado. Sin embargo, incluso yo sé que en esta sala es Eric, el líder más joven de Osadía, el que ostenta la autoridad.
La frente de Al está perlada de sudor; se lo limpia con el dorso de la mano.
—Esto es ridículo —protesta, sacudiendo la cabeza—. ¿Qué sentido tiene darle una paliza? ¡Estamos en la misma facción!
—Ah, ¿tan fácil crees que va a ser? —pregunta Will, sonriendo—. Venga, intenta pegarme, tortuga.
Will levanta de nuevo las manos; veo en su cara una resolución que no estaba ahí antes. ¿De verdad cree que puede ganar? Un solo golpe a la cabeza y Al lo dejará K.O.
Claro que para eso tiene que conseguir darle. Al intenta hacerlo, pero Will se agacha; tiene la nuca reluciente de sudor. Esquiva otro puñetazo, rodea a Al y le da una fuerte patada en la espalda. Al se inclina un poco y se da la vuelta.
Cuando era más pequeña leí un libro sobre osos pardos. Había una imagen de uno de pie sobre las patas traseras, con las zarpas extendidas, rugiendo. Es el aspecto que tiene Al en estos momentos. Carga contra Will agarrándolo del brazo para que no se escape y le da un puñetazo en la mandíbula.
La luz desaparece de los ojos de Will, que son verde pálido, como el apio. Se le ponen en blanco y su cuerpo se relaja, cayendo al suelo como un peso muerto. Noto una corriente fría en la espalda que me llega hasta el pecho.
Al abre mucho los ojos, se agacha junto a Will y le da en la mejilla con la mano. La sala guarda silencio, esperando la reacción de Will. Durante unos segundos no responde, se queda tirado en el suelo con un brazo doblado bajo él".

12/11/14

Ciencia na biblioteca: o corpo en 3D



Agora xa podemos ver o corpo humano en 3D no noso ordenador. Tes tamén un vídeo con información sobre como manexar a páxina e as opcións que presenta; está en inglés, pero as imaxes falan por si mesmas.


11/11/14

El anglicismo depredador

Artigo de Álex Grijelmo publicado en El País.


Los anglicismos, galicismos y demás extranjerismos no causan alergias, ni hacen que baje el producto interior bruto, ni aumentan la contaminación ambiental. No matan a nadie.
No constituyen en sí mismos un mal para el idioma. Ahí está “fútbol”, por ejemplo, que viene de football y se instaló con naturalidad mediante su adaptación como voz llana en España y aguda en América. Se aportó en su día la alternativa “balompié”, y quedó acuñada en nombres como Real Betis Balompié, Albacete Balompié, Écija Balompié, Riotinto Balompié… o Balompédica Linense; pero la palabra “fútbol” acabó ocupando ese espacio y dejó “balompié” como recurso estilístico y tal vez como evocación de otras épocas.

“Fútbol”, eso sí, llegó a donde no había nada. Además, abonó su peaje; se supo adaptar a la ortografía y a la morfología de nuestro idioma, y progresó por él: “futbolístico”, “futbolero”, “futbolista”… Y venció ante una alternativa formada, sí, con los recursos propios del idioma pero que llegó más tarde.
Sin embargo, nos invaden ahora anglicismos que tenían palabras equivalentes en español: cada una con su matiz adecuado a su contexto. Ocupan, pues, casillas de significado donde ya había residentes. Y así acaban con algunas ideas y con los vocablos que las representaban. Se adaptarán quizás al español en grafía y fonética, pero habrán dejado antes algunas víctimas.

Llamamos a alguien “friki” (del inglés freak) y olvidamos “chiflado”, “extravagante”, “raro”, “estrafalario” o “excéntrico”. Necesitamos un password y dejamos a un lado “contraseña”, o “clave”. Se nos coló una nueva acepción de “ignorar” (por influencia de to ignore) que desplaza a “desdeñar”, “despreciar”, "desoír", “soslayar”, “marginar”, “desentenderse”, “hacer caso omiso”, “dar la espalda”, “omitir”, “menospreciar” o “ningunear”. Olvidamos los cromosomas de “evento” (algo “eventual”, inseguro; que acaece de improviso) y mediante la ya consagrada clonación de event se nos alejan “acto”, “actuación”, “conferencia”, “inauguración”, “presentación”, “festival”, “seminario”, “coloquio”, “debate”, “simposio”, “convención” y otras palabras más precisas del español que se refieren a un “acontecimiento” programado. Ya todo es un evento, aunque esté organizadísimo.
Elogiamos el know-how de una empresa y no recordamos “conocimiento”, “práctica”, “habilidad”, “destreza”, “saber hacer”. Se estableció “chequear” (de to check) y arrinconamos “verificar”, “comprobar”, “revisar”, “corroborar”, “examinar”, “controlar”, “cotejar”, “probar”… y tantos otros más adecuados en cada situación.

Se extiende ahora la palabra fake para descalificar un trabajo que falta a la verdad; y eso deja en el tintero expresiones como “manipulación”, “engaño”, “falsificación”, “embuste”, “farsa” o “patraña”. En los espacios sobre talentos musicales nos presentan a un coach, voz que se propaga en detrimento de “preparador”, “adiestrador”, “profesor”, “supervisor”, “entrenador”, “tutor”, “instructor”, “asesor”, “formador”...

Y en los últimos tiempos se expande entre los entendidos en la Red el anglicismo españolizado “banear”, que se relaciona con banns (amonestaciones) y to ban (prohibir). Su raíz no anda lejos del sustantivo “bandido” y del verbo “bandir”. El bandido era
buscado a través de un “bando” (de ahí la palabra, con la que también se vinculan “contrabando” y “contrabandista”); y “bandir” equivale en su etimología a “proscribir”. Así pues, una persona “baneada” en Internet (porque insulta, calumnia, miente, altera el diálogo o usa palabras soeces) es alguien a quien se proscribe.

No pasa nada si pronuncian “banear” quienes se entienden con ese vocablo. Sí tendrán un problema si a causa de ello olvidan otras palabras más certeras para la ocasión: “vetar”, “expulsar”, “excluir”, “apartar”, “desterrar”, “sancionar”...

La riqueza de nuestro lenguaje depende de lo que decimos pero también de lo que dejamos de decir... y por tanto perdemos. El problema no es que lleguen anglicismos, sino que se rodeen de cadáveres.

10/11/14

O desterro

Foto: Adrián Irago

Por segunda vez en catro anos, as familias xitanas "zamoranas" de Torneiros tiveron que marchar dos seus fogares para evitar represalias doutra familia. Con eles marcharon 81 alumnos nosos, rapaces que naceron e creceron en Torneiros e eran parte da nosa comunidade. Eles din que non queren seguir vivindo axeonllados e falan ben claro de cal é o problema real.

Esperamos que a situación non dure moito e poidan voltar con nós, pero con garantías de que ninguén os vai ameazar nin extorsionar.

Boa sorte, compañeiros! Agardámosvos!






04/11/14

Riqueza e pobreza



Jean-Jacques Rousseau foi un escritor, filósofo, músico, botánico e naturalista suízo do século XVIII. Rousseau asociase frecuentemente ás ideas anti-capitalistas e considerase un antecesor de socialismo e comunismo. Foi un dos primeiros autores modernos en atacar a propiedade privada.  Rousseau cuestionou a afirmación de que a maioría está sempre no certo e argumentou que o obxectivo do goberno debería ser asegurar a liberdade, igualdade e xustiza para todos, independentemente da vontade da maioría.

Neste enlace tes abundantes citas das súas palabras.

03/11/14

Xa volve o blog!

Fonte da imaxe: Vigo al minuto

 O blog estivo parado estes días por orde facultativa, é dicir, porque así o mandou o médico, pero mañá volvemos con máis.