26/02/15

Os 12 aparellos máis tolos dos espías de ficción

Esta fin de semana estréase unha peli de espías na que o protagonista conta con varios aparellos especiais, entre eles un moi peculiar: un paraugas antibalas, multimedia e capaz de disparar proxectís. No cine e na banda deseñada, os espías e os axentes segredos sempre contaron con "gadgets" memorables, dende o zapatófono do Superaxente 86 ata o neuralizador dos "men in black".
Invitámosvos a ler este artigo, publicado en El País, e descubrir algúns deses aparellos:

Casi desde el primer momento en el que el espionaje internacional de altos vuelos pasó a formar parte indiscutible de la mitología pop con James Bond Contra el Dr. No, los gadgets disparatados entraron a formar parte indisoluble del arsenal de cualquier agente secreto que se preciara.
Los famosos gadgets de M encuentran su más claro heredero en los juguetitos del protagonista de Kingsman: Servicio Secreto, una película de Mathew Vaughn, el director de X-Men: Primera Generación y Kick-ass, inspirada en un comic de Mark Millar. El comic original de Kingsman era mucho más serio, pero la película ha optado por la acción loca. Lo celebramos con un repaso a los mejores gadgets del mundo del espionaje:


1. Jetpack

Dónde aparece: Operación Trueno
Año: 1965
Uno de los gadgets más populares de James Bond, cuyo nombre exacto es Bell Rocket Belt. Aparece en la secuencia pre-créditos de Operación Trueno y está inspirado en un cacharro real que en esos momentos desarrollaba el ejército de los Estados Unidos y cuyo empleo acabó siendo desechado por razones prácticas. La secuencia en la que aparece en la película incluye planos trucados con cables y unos segundos de vuelo real a cargo de un piloto del ejército norteamericano como doble de Sean Connery. En algunas imágenes promocionales Bond aparece sin casco, pero finalmente hubo que rodar la secuencia con uno porque el piloto se negó a utilizar el aparato de vuelo sin la protección pertinente. No se fiaba de su propio gadget.




2. Zapatófono

Dónde aparece: Superagente 86
Año: 1965-1970
Nuestros Mortadelo y Filemon también tuvieron su calzado telefónico, pero el primero con uno fue el catastrófico Maxwell Smart, el Superagente 86 que puso en solfa las ridiculeces de James Bond gracias al ingenio del mago de la parodia Mel Brooks. El zapatófono, cuidado con el zapatófono: igual ahora es muy gracioso ver cómo el tacón se desplazaba para dejar a la vista un dial de números como los de los teléfonos de mesa, pero es escalofriante pensar en que no hace tantos años se pensara que la conexión continua vía dispositivo portátil sería algo que solo interesaría a un agente secreto.




3. Mechero con 83 funciones

Dónde aparece: Flint, agente secreto
Año: 1966
Aunque Flint Peligro Supremo, el título argentino de Our man Flint, nos gusta más que el español, sea en el idioma que sea esta parodia de James Bond está entre las más divertidas y tronadas que se han rodado. Es un precedente muy claro de Austin Powers (que no está en esta lista, pero que si lo estuviera aparecería con uno de los mejores gadgets de todos los tiempos, el Mini-yo) y cuenta entre sus gadgets con un utilísimo mechero que “tiene 82 funciones, 83 si cuentas el de encendedor”). Por supuesto, no llegamos a verlas todas en la película, pero sí las más útiles: láser y explosivos (y encendedor).




4. La máquina del cambiazo

Dónde aparece: Mortadelo y Filemón – La máquina del cambiazo
Año: 1971
Este invento de nuestro más ilustre mad doctor patrio, el Profesor Bacterio, fue publicado en un tebeo perteneciente a la época más gloriosa de Mortadelo y Filemón (entre Chapeau el Esmirriau y La caja de diez cerrojos, nada menos), y tiene un funcionamiento que garantiza el caos y el despiporre: es una cabina en la que alguien entra para sustituir por teletransportación a otra persona en unas coordenadas determinadas, que a su vez aparece en la máquina sin saber muy bien cómo ha sucedido. Por supuesto, los dos merluzos calvos de Ibáñez serán los responsables de ir intercambiándose con peligrosos criminales.




5. Lotus Sprit S1

Dónde aparece: La espía que me amó
Año: 1977
Aunque el venerable Aston Martin (y sus radáres, ametralladoras y asientos eyectables) es el coche-gadget por excelencia de James Bond, no hay que olvidar las virtudes de este deportivo británico. Equipado con carrocería antibalas y un tanque de cemento que ciega a los perseguidores, su auténtica utilidad llega al transformarse en submarino (deportivo, eso sí), equipado con tinta para confundir a los rivales, todo tipo de armamento acuático e incluso un misil mar-aire, porque quién no necesitaba uno en los setenta.




6. Gadgetocóptero

Dónde aparece: Inspector Gadget
Año: 1983-1986
Un dato que no sabes: en su versión original, al mítico Inspector Gadget que marcó a toda una generación de tardotreintañeros le ponía voz Don Adams, el mítico Superagente 86 que también anda por esta lista. El gadgetocóptero en realidad era solo uno más de la ingente cantidad de gadgets que el Inspector Ídem atesoraba en el interior de su sombrero. El nombre le viene al pelo, y cuidado con infravalorarlo: en aquella época los cyborgs no estaban tan de moda como ahora.




7. Falso cocodrilo

Dónde aparece: Octopussy
Año: 1983
Cuando las películas de James Bond eran más absurdas que nunca, los gadgets de 007 también lo eran, y Octopussy inflamó nuestra imaginación y nuestros corazones con este disfraz de cocodrilo, parabrisitas incluido, que Roger Moore emplea para llegar a una fiesta. Y el peluquín no se le mueve ni un milímetro.




8. Ghettoblaster

Dónde aparece: Alta Tensión
Año: 1987
Conforme los años fueron pasando, los gadgets de las películas de James Bond fueron siendo más y más conscientes de su potencial para la comedia, más que como genuinos inventos creíbles. En la primera película de Timothy Dalton como 007 (de nuevo no nos resistimos a mencionar el título hispanoamericano: Su nombre es peligro) aparece este gadget cuyo nombre original es un chiste intraducible acerca de su capacidad destructiva y su origen norteamericano, tal y como cuenta M. Un auténtico revienta-ghettos.




9. Chicle explosivo bicolor

Dónde aparece: Mission: Impossible
Año: 1996
Las películas inspiradas en la clásica serie televisiva de espionaje Mission: Impossible siempre han estado plagadas de gadgets de un nivel que dejan los laboratorios del M de James Bond convertidos en el taller de pretecnología de un parvulario. Aunque en la primera película se hicieron muy populares las sofisticadas caretas que imitaban cualquier rostro, nosotros nos quedamos con el chicle explosivo de dos colores: por separado, menta y fresa sin azúcar. Masticados en conjunto, pura dinamita.




10. Neuralizador

Dónde aparece: Men in Black
Año: 1997
De acuerdo, no son exactamente espías, pero qué demonios: una organización gubernamental que opera al margen de los canales oficiales y que cuenta con tecnología punta aún no al alcance del gran público nos vale como espías. El neuralizador es el famoso dispositivo reposicionador antisináptico neurotransmisor electro-biomecánico, es decir, el bastoncillo que borra la memoria de un flashazo. Ideal para eliminar todo rastro del paso de los Hombres de Negro tras una situación de crisis o para salir inadvertidamente de la boda de un primo al que no ves desde los ocho años.




11. Pontiac GTO

Dónde aparece: xXx
Año: 2002
xXx fue un curioso intento de llevar a James Bond a la generación de los dosmiles, aquella que podía considerar los deportes de riesgo, los tatuajes tribales y el tuning como algo intrínsecamente cool. El resultado se saldó de forma moderadamente positiva, con una de las películas más divertidas de Vin Diesel y la introducción en la memoria de los gadgetófilos del espectacular Pontiac GTO del protagonista, un auténtico tanque equipado con lanzacohetes, tapacubos explosivos, lanzallamas, paracaídas y asientos eyectables. Luego hicieron una secuela protagonizada por Ice Cube y se nos olvidaron todos estos portentos.



12. Paraguas multiusos

Dónde aparece: Kingsman: Servicio Secreto
Año: 2015
Como buena continuadora de la tradición Bond, Kingsman rebosa gadgets de todo tipo: desde una pluma con un veneno indetectable que se activa a discreción al plan último del villano, un gadget-traca que proporciona un momento excesivo y brillante que posiblemente te hará aplaudir muy fuerte y muy lento. Pero nuestro gadget favorito de la película es el paraguas que distingue a un auténtico gentleman: antibalas, con una pantalla interactiva que se controla por el mango y capaz de disparar proyectiles que van desde los explosivos a los útiles aturdidores. A ver cuando los fabrican, que esto en el metro viene fenomenal.

25/02/15

Un libro que regala medio millón de dólares


 
 En outubro saiu á venda ó primeiro libro da triloxía Endgame: La llamada, de James Frey. Ademais de ser un deses libros "trepidantes", que enganchan, Endgame ten outro atractivo: cada libro da triloxía conterá un enigma; a primeira persoa que o descifre gañará medio millón de dólares. Por suposto, o enigma non é sinxelo e os autores calculan que nos levará meses poder asimilar tódalas pistas e descifralo.

Polo pronto, animámoste a ler o libro, que tes na biblioteca, e descubrir se ti es xusto ese cerebro capaz de descifrar as pistas. E, por suposto, a botarlle un ollo ás reglas do xogo neste enlace.

Le o primeiro capítulo de balde.





24/02/15

Eu son Rosalía!

CC BY-SA Elba Fernández

Tal coma as nubes
Tal coma as nubes
que leva o vento,
i agora asombran, i agora alegran
os espacios inmensos do ceo,
así as ideas
loucas que eu teño,
as imaxes de múltiples formas
de estrañas feituras, de cores incertos,
agora asombran,
agora acraran,
o fondo sin fondo do meu pensamento.
                         Rosalía de Castro. Follas novas (1880)


A Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega convoca unha vez máis á celebración do Día de Rosalía, concidindo coa data do seu aniversario, o 24 de febreiro. #eusonRosalía! inunda a rede de actividades arredor da escritora e enche o aire cos seus versos nas voces de grandes e pequenos.






23/02/15

La lección de August

PALACIO, R. J. La lección de August. Ed. Nube de Tinta, 2012.

Esta semana chegou á biblioteca un exemplar de La lección de August recomendado pola profe Fernanda, que o recomenda como lectura para a súa materia en 3º ESO.

No blog O recanto de Mik, da biblioteca do CEIP Mestre Goldar, atopamos esta reseña do libro, que compartimos con vós:



"Entre as novidades adquiridas pola biblioteca a principios deste curso escolléronse tres exemplares de La lección de August, da autora R. J. Palacio, influídos, quizais, polo gran éxito de lectores, xa que inundaba os escaparates das librarías e polas boas críticas que tiñamos lido. E así chegou aos nosos estantes, ou mellor dito, non logramos situalos nos estantes correspondentes porque a rapazada nolos quitaba das mans incluso antes de telos catalogados. Por aí veu a necesidade de ler esta novela e ter a nosa propia opinión sobre ela. Pois ben, non defraudou!. Os puntos fortes: un sentido do humor rebosante de autenticidade, varios narradores, coas súas voces e puntos de vista, a autora explora a natureza da amizade, a tenacidade, o medo e a percepción dun mesmo e dos outros.
Como dicía, La lección de August, é dese tipo de libros que vén precedido, ademáis das opinións en revistas e catálogos, das recomendacións do boca a boca, polo que che crea un montón de expectativas..... E, o mellor, despois cúmpreas. É realista, tenro sen caer no ridículo ou sensible e que che mostra o crueis que podemos ser sen propoñérnolo.
August é un cativo de 10 anos cunha rara enfermidade xenética que o converte fisicamente nun monstro, sábese diferente por como os demais reaccionan ante el, pero el quere sentirse normal, só iso, ser normal. Contado simultáneamente por August e as persoas próximas a el, móstrasenos os distintos puntos de vista das persoas que o rodean e que a pesar de querelo non conseguen aceptar a súa deformidade. A súa irmá, que o adora, reséntese de toda unha vida en segundo plano na súa familia. Os seus novos compañeiros, que tendo dificultades para aceptalo, tratan de integrar e entender...mesmo os que o rexeitan e son deliberadamente crueis. Unha novela de doada lectura, conta cun sentido do humor que o afasta do drama sen quitarlle un ápice de sensibilidade, amor á vida e ás alegrías e desventuras desta.
Unha obra profunda, fermosa, que deixa un bo sabor de boca. Ideal para todas as idades e todo tipo de público.


 Podes ver outra reseña do libro en El templo de las mil puertas e outra en Esbozos de tinta Entrevista á escritora".

E aquí tedes unha vídeo-reseña da mesma novela:



20/02/15

Tes ata as 10 - Páx. 99

CASTRO, Francisco. Tes ata as 10. Vigo: Galaxia, 2014. ISBN 978-84-9865-562-9.



Contracuberta:
Antonio non daba creto ao correo que viña de entrarlle no seu ordenador. Era de seu pai. O problema é que o seu pai leva morto un día. Así arranca esta trepidante historia de intriga e suspense na que Francisco Castro constrúe unha trama que contén, á súa vez, moitas historias distintas. A través de correos electrónicos, cartas e outra clase de pistas misteriosas e sorprendentes, o seu pai, morto, ou quen está a facerse pasar por el, vai obrigando a que o protagonista investigue un terrible asunto do pasado que quedou sen resolver. Libros misteriosos, vinganzas dende o Máis Alá, historias de amor que hai que manter ocultas..., todo un mollo de asuntos nunha novela que nos vai levar de viaxe pola historia recente de España e Galicia, mais tamén por dentro do corazón dos namorados que o están de verdade. Unha novela que te vai obrigar a seguir lendo ata o final.

 "E iso para min era o que realmente importaba: que meu pai foi feliz e viviu o amor e, seica, foi correspondido durante moitísimos anos por alguén que, está claro —coñecéndoo non habería por que pensar outra cousa— tamén o quería. E como xa dixen, ser consciente diso supuña unha certa forma de alivio.
Moitas veces torturárame imaxinando o sufrimento de meu pai na convivencia día a día con miña nai. Saber agora que había mási vida para el que a rutina do xornal e a volta á casa gris, facíame notar o corazón contento. E sei que a Celia tamén. Eu nunca me reprimira á hora de comentarlle o que me pasaba con miña nai, a clase de relación que tiña con ela. E se para min era insoportable compartir o mesmo espazo con ela, a pesar do pouco que con ela convivín, non era capaz de imaxinar o sentimento de resignación que podía levar aniñado meu pai dentro do corazón despois de pasar a vida cunha muller que non o entendía e coa que, probablemente por un puro mecanismo de supervivencia, non falaba (nin ela a el).
—Tivo que ser unha muller moi moderna —dixo Celia.
—E por que dis iso?
—Fíxate na actitude coa que olla a cámara. Repara no tamaño desa saia —cos dedos índice e polgar fixo ese aceno que facemo cando queremos dicir que algo é moi pouco ou moi pequeno—. É moi curta para o tempo en que foron tiradas! Eu teño bragas máis grandes!
Fíxome graza o seu comentario; mais tornei serio axiña, porque, en teoría, eu estaba ollando as fotos; pero en realidade os meus sentidos estaban concentrados en aspirar o recendo que emanaba, doce e afroitado, do perfume do seu corpo, agora, tan preto do meu. As nosas cabezas case se tocaban, baixas as dúas sobre as fotos esparexidas pola mesa unhas sobre as outras e mesturadas cos recortes do xornal e dos panfletos revolucionarios doutra época que chamaban ao cambio.
Amoseille a chave, que colleu e puxo á altura dos ollos".


12/02/15

Entrevista a Francisco Castro

Velaiquí unha entrevista a Francisco Castro, autor de Chamádeme Simbad, O ceo dos afogados, O neno can e moitos outros libros que temos na nosa biblioteca. Nesta ocasión fala da súa novela máis recente, Tes ata as 10.



11/02/15

Como ser o perfecto concursante de Masterchef

A televisión xa está a preparar unha nova edición de Masterchef agora que xa rematou Masterchef Junior. Gustaríache participar e, sobre todo, gañar? Con estes consellos non aseguramos que gañes, pero... se les entre liñas seguro que adiviñas algunha que otra crítica ó programa, non si?

Este é un artigo de opinión de Javier Fernández en Revista GQ:

A estas alturas de programación todo el mundo ha notado en algún momento la llamada del cocinero que lleva dentro oculto durante lustros, “reservado” para ser exactos. Ese abrir latas sin mancharse, esa mermelada encima del paté o el arabesco con vinagre de Módena sobre fondo de lechuga iceberg no eran más que señales inequívocas de que algo se estaba cociendo, a baja temperatura eso sí. Con la caramelización y el emplatar
en vertical llegó la osadía, que en muchos casos no pasa de desfachatez, de asegurar que “hago un X que te mueres” o “el mejor Y que has probado en tu vida”.
Llega un día en que, para algunos, no es suficiente con las caras de satisfacción de los comensales. Quieren ir más allá, certificar sus dotes culinarias ante un jurado y en televisión, como dios manda. Plenos de confianza se la juegan, porque en los concursos de cocina no basta con participar, ni tan siquiera con destacar: hay que ganar. Los que quedan por debajo del triunfador saben guisar, sí, pero “como cualquiera”. Sólo el Elegido recibirá premios, será reconocido por Los Cocineros con Estrella Michelín y tendrá el cariño de público. El resto serán vajilla rota.
La visualización de muchos y diversos programas de cocina permite realizar un perfil ganador. Si lo cumples, preséntate, si no quédate en casa y mantén ese prestigio ganado en tu entorno a base de domingueos, cenitas y no dejar que frieguen los platos.
Este es el menú del éxito:
  • Aperitivo: Saber cocinar muy bien
    Se trata de un concurso para cocineros que quieren ser famosos, no un cursillo para principiantes. El “nunca lo había hecho” y otras manidas excusas quedan para esos arribistas infantiles que hasta hace poco no llegaban a la vitrocerámica. Aquí se viene esferificando de casa, con visión térmica y sabiendo distinguir las especias por el ruido que hacen. En las primeras fases se testa la versatilidad y capacidad de adaptación. El jurado evalúa implacable cada uno de los cientos de bocados que traga. Presentación, textura y en boca deben ser tus apellidos.

  • Primero: Competitivo y educado
    Estarás rodeado de rivales que creen ser la nueva esperanza (con chaquetilla) blanca de los fogones patrios, aunque lo oculten bajo la apariencia de inocente afición. Cuidado, la competitividad debe estribar en lograr los mejores platos, no en desestabilizar al resto con cuchilladas (figuradas, claro, las otras descalifican directamente). Si te piden la xantana, pásala con una sonrisa. Es fundamental no cruzar la línea que separa la autoconfianza de la arrogancia, tan fina como el pelo de una gamba. Los engreídos no ganan, animan el programa entre platos y suelen quedarse en semifinales. No puede triunfar el malo, nadie quiere ver como el primer clasificado alza el trofeo mientras muestra su dedo corazón con una risa malvada entre rayos y truenos. La audiencia quiere que triunfe el bien para pensar que un mundo mejor es posible, o al menos eso han decidido las televisiones.

  • Segundo: Originalidad
    Si en la fase final presentas un menú compuesto por melón con jamón, gambas gabardina, codillo y postre de la casa ganarás sin problema en Benidorm en 1974. Tampoco se está vendiendo muy bien la comida de astronauta con toques tech. Desplazarte por la cocina propulsado por nitrógeno líquido está muy visto. Ni por asomo copiar la receta de nadie y cuidado con las “influencias”. Hay más cocineros con Estrella Michelín que minions, hacen cameos constantemente en plató y penalizarán que les imites salvo que te lo pidan. A la hora de la verdad admiran platos con ingredientes reconocibles, de apariencia sencilla pero elaboración compleja, bien hechos, con toque personal. Tu marca es lo que te llevará a la portada de un libro de recetas, a anunciar menaje o a salir por la puerta del office.

  • Postre: Historia emocionante
    El jurado es duro por fuera y tierno por dentro. Cuanto más avances (a menos concursantes, más tiempo para cada uno) querrán profundizar en algunos aspectos personales de tu vida. Esto culminará en la final cuando te pregunten por tus motivaciones para estar entre fogones, por tu primer plato. Es el momento de empatizar con ellos, de hacerles ver que no sólo cocinas increíble, además eres portador de los más profundos valores universales y toda la tradición de siglos estará a salvo en tus innovadoras manos. ¿Cómo se hace esto? La herencia familiar es infalible. Trepa por tu árbol genealógico todo lo que puedas y desciende lentamente con el guiso más modesto posible. Añádele algún componente emotivo: esa patata hervida sólo la comíais, entre todos, cuando nacía un nuevo miembro en la familia y el encargado de prepararla era el que velaba por todos. Tú siempre quisiste hervir esa patata. Entonces, ¿estás preparado para entrar en un concurso de cocina o prefieres seguir luciéndote en círculos reducidos? Hay que tomar la decisión, es hora de comer algo.

10/02/15

221 insultos en castelán que deberías saber

Reproducimos un artigo de Alfredo Murillo que atopamos en Así está el patio ortográfico e invitámosvos a ler tamén 30 insultos con comida, perfectamente explicados:

El castellano es un idioma muy rico. Un hecho insólito si tenemos en cuenta que la mayoría de sus hablantes son, a día de hoy, mileuristas. Sin embargo, el español medio desconoce en gran medida una parte muy importante de nuestro extenso vocabulario.
,,
Según expertos en lingüística como Fundeu BBVA, un ciudadano medio español no usa más de 1.000 palabras y sólo los muy cultos alcanzan las 5.000. Por eso, para ponerle remedio a este descalabro que desaprovecha de manera descarada las posibilidades de nuestra lengua, en GQ hemos decidido ayudaros a conocer esas palabras que la mayoría desconoce. Y como sucede siempre cuando uno comienza a aprender un idioma nuevo, empezaremos por lo más importante: los insultos.

He aquí, pues, una lista con 221 insultos que nos brinda el castellano y que tú deberías controlar.

1. Abanto
2. Abrazafarolas
3. Adufe
4. Alcornoque
5. Alfeñique
6. Andurriasmo
7. Arrastracueros
8. Artabán
9. Atarre
10. Baboso
11. Barrabás
12. Barriobajero
13. Bebecharcos
14. Bellaco
15. Belloto
16. Berzotas
17. Besugo
18. Bobalicón
19. Bocabuzón
20. Bocachancla
21. Bocallanta
22. Boquimuelle
23. Borrico
24. Botarate
25. Brasas
26. Cabestro
27. Cabezaalberca
28. Cabezabuque
29. Cachibache
30. Cafre
31. Cagalindes
32. Cagarruta
33. Calambuco
34. Calamidad
35. Caldúo
36. Calientahielos
37. Calzamonas
38. Cansalmas
39. Cantamañanas
40. Capullo
41. Caracaballo
42. Caracartón
43. Caraculo
44. Caraflema
45. Carajaula
46. Carajote
47. Carapapa
48. Carapijo
49. Cazurro
50. Cebollino
51. Cenizo
52. Cenutrio
53. Ceporro
54. Cernícalo
55. Charrán
56. Chiquilicuatre
57. Chirimbaina
58. Chupacables
59. Chupasangre
60. Chupóptero
61. Cierrabares
62. Cipote
63. Comebolsas
64. Comechapas
65. Comeflores
66. Comestacas
67. Cretino
68. Cuerpoescombro
69. Culopollo
70. Descerebrado
71. Desgarracalzas
72. Dondiego
73. Donnadie
74. Echacantos
75. Ejarramantas
76. Energúmeno
77. Esbaratabailes
78. Escolimoso
79. Escornacabras
80. Estulto
81. Fanfosquero
82. Fantoche
83. Fariseo
84. Filimincias
85. Foligoso
86. Fulastre
87. Ganapán
88. Ganapio
89. Gandúl
90. Gañán
91. Gaznápiro
92. Gilipuertas
93. Giraesquinas
94. Gorrino
95. Gorrumino
96. Guitarro
97. Gurriato
98. Habahelá
99. Huelegateras
100. Huevón
101. Lamecharcos
102. Lameculos
103. Lameplatos
104. Lechuguino
105. Lerdo
106. Letrín
107. Lloramigas
108. Longanizas
109. Lumbreras
110. Maganto
111. Majadero
112. Malasangre
113. Malasombra
114. Malparido
115. Mameluco
116. Mamporrero
117. Manegueta
118. Mangarrán
119. Mangurrián
120. Mastuerzo
121. Matacandiles
122. Meapilas
123. Melón
124. Mendrugo
125. Mentecato
126. Mequetrefe
127. Merluzo
128. Metemuertos
129. Metijaco
130. Mindundi
131. Morlaco
132. Morroestufa
133. Muerdesartenes
134. Orate
135. Ovejo
136. Pagafantas
137. Palurdo
138. Pamplinas
139. Panarra
140. Panoli
141. Papafrita
142. Papanatas
143. Papirote
144. Paquete
145. Pardillo
146. Parguela
147. Pasmarote
148. Pasmasuegras
149. Pataliebre
150. Patán
151. Pavitonto
152. Pazguato
153. Pecholata
154. Pedorro
155. Peinabombillas
156. Peinaovejas
157. Pelagallos
158. Pelagambas
159. Pelagatos
160. Pelatigres
161. Pelazarzas
162. Pelele
163. Pelma
164. Percebe
165. Perrocostra
166. Perroflauta
167. Peterete
168. Petimetre
169. Picapleitos
170. Pichabrava
171. Pillavispas
172. Piltrafa
173. Pinchauvas
174. Pintamonas
175. Piojoso
176. Pitañoso
177. Pitofloro
178. Plomo
179. Pocasluces
180. Pollopera
181. Quitahipos
182. Rastrapajo
183. Rebañasandías
184. Revientabaules
185. Ríeleches
186. Robaperas
187. Sabandija
188. Sacamuelas
189. Sanguijuela
190. Sinentraero
191. Sinsustancia
192. Sonajas
193. Sonso
194. Soplagaitas
195. Soplaguindas
196. Sosco
197. Tagarote
198. Tarado
199. Tarugo
200. Tiralevitas
201. Tocapelotas
202. Tocho
203. Tolai
204. Tontaco
205. Tontucio
206. Tordo
207. Tragaldabas
208. Tuercebotas
209. Tunante
210. Zamacuco
211. Zambombo
212. Zampabollos
213. Zamugo
214. Zángano
215. Zarrapastroso
216. Zascandil
217. Zopenco
218. Zoquete
219. Zote
220. Zullenco
221. Zurcefrenillos
Fonte: Revista GQ

09/02/15

O indoeuropeo


Xa sabedes que a nosa lingua está emparentada con outras como o francés, o italiano, o rumano... e que todas elas proceden do latín. Pero aparte desta relación tan cercana, tamén está emparentada cun montón de linguas que se falan en Asia e Europa; todas elas teñen un antepasado común, que se soe chamar "indoeuropeo" (falábase uns 5000 anos antes de Cristo). A familia das linguas indoeuropeas é a maís grande do mundo: inclúe 150 linguas faladas por 3200 millóns de persoas (case a metade da poboación mundial).
Como sabemos isto? Hai algunhas palabras básicas (os números baixos, os nomes dos membros da familia...) que son relativamente parecidas en todas estas linguas e que foron aínda máis parecidas hai moitos, moitos anos. O indoeuropeo divídiuse en varias ramas con características comúns, e de cada unha delas xurdiron varias linguas, como podedes ver na ilustración que abre esta entada. Como exemplo, aquí tedes os números do 1 ó 10 nas versións máis antiguas destas ramas:


proto-IE PROTO-
GERMÁNICO
latín PROTO-
CELTA
PROTO-
BÁLTICO
antiguo
eslavo
PROTO-
ALBANÉS
PROTO-
INDOIRANIO
PROTO-
ANATOLIO
PROTO-
GRIEGO
PROTO-
ARMENIO
PROTO-
TOCARIO
1 *oynos *ainaz ūnus *oinos *oīns jedĭnŭ *(ai)ɲa *aiwas *ānt *hemei- *mik *ṣēs
2 *dwō *twai duō *dwei *dw(ā)i dŭva *dui *dwā *dā- *dwō *tgu *wu
3 *treyes *θreiz trēs *treis *trijas trĭje *tre(ye) *trayas *tri- *tri *erek' *treyɨ
4 *kʷetwor- *fiθwor quattuor *kʷetwar- *keturi četyre *katur *ćatwaras *mewi- *qettar- *ć'eyork' ɨtwerɨ
5 *penkʷe *fimf- quinque *kʷenkʷe *penki pętĭ *penće *panća *panku *pente *pink *pɨnśɨ
6 *sweks *seks sex *sweχ *sweši šestĭ *skes- *swaćs
*hweks *hweć' *ṣɨks
7 *septm *sibun septem *seχtan *septīni sedmĭ *septa- *sapta
*hepta *hewt'm *šɨptɨ
8 *h3oktō *ahtō octō *oχtū *aštōni osmĭ *(ak)te- *aštā *haktau *oktō *ut' *oktɨ
9 *newn *niwun novem *nawan *newīni devętĭ *nan- *nawa *nu- *ennewa *inn *ñɨwɨ
10 *deḱm *tehun decem *dekam *dešīmt- desętĭ *ðeć- *daća
*deka *desm *śɨkɨ

(as verbas precedidas de asterisco son reconstrucións ou hipóteses de como serían naquela época)

Esta é a distribución actual das linguas de orixe indoeuropea en Eurasia, coas ramas en distintas cores:

«Indo-European branches map» de Hayden120. Oxford University Press. New York 1992.
Para máis información, consulta a Wikipedia.

06/02/15

Iacobus - Páx. 99

ASENSI, Matilde. Iacobus. Barcelona: Ed. Planeta, 2015. ISBN 978-84-08-13655-2.

Contracuberta:

Galcerán de Born, monje de una orden militar, es enviado por el papa Juan XXII a investigar las misteriosas muertes de Clemente V, su antecesor, y Felipe IV, rey de Francia, tras la ejecución del gran maestre de la Orden del Temple. Acompañado por el novicio García, su fiel y sagaz escudero, y con la ayuda de una hechicera de París, Galcerán irá desentrañando una enigmática trama que le pondrá tras la pista de la Orden del Temple, una institución en teoría ya disuelta pero cuya alargada sombra sigue proyectándose sobre las más importantes esferas del poder.
Combinando la técnica de las novelas de misterio con sus amplios conocimientos históricos, la autora de El origen perdido nos ofrece una apasionante novela de aventuras ambientada en la Europa medieval más convulsa.

Una narración magistral que sitúa a Matilde Asensi entre las grandes autoras de su generación.


 "—¡Estupendo! ¡Los carruajes de los cortesanos son tan cómodos como los aposentos de un príncipe, sire!
—¡Pero qué sabrás tú de aposentos principescos si no has visto nada, Jonás, si acabas de salir del monasterio! —exploté injustamente.
—Vuestra extraña oración no os ha tranquilizado.
—Mi extraña oración me ha servido para comprender que lo único importante para mí en estos momentos es terminar con esta dichosa misión, informar al Papa y al gran comendador, y regresar cuanto antes a mi casa, a Rodas.
—¿Y yo qué? —preguntó él.
—¿Tú...? ¿Acaso crees qeu voy a cargar contigo el resto de mi vida?
Era evidente que estaba de muy mal humor.


Hacía un frío endemoniado en las húmedas calles de París. Nuestras bocas emitían nubes de vaho mientras esperábamos en las sombras el carruaje de Beatriz d'Hirson. Por fortuna, los abrigos de piel que traíamos de Aviñón eran largos y nos cubrían las piernas. El muchacho se había tocado la cabeza, además, con un bonete de fieltro y yo con un sombrero de castor que me protegía el cuero cabelludo del viento gélido. Esa tarde, la dueña de nuestro hostal, a petición mía, había subido a nuestro cuarto para rasurarnos la cara y desmocharnos el pelo, pero Jonás se había negado en redondo a dejarse cortar la melena: en las calles de París había visto a los muchachos de su edad con los cabellos lartos —símbolo de nobleza y de hombres libre— y había decidido imitarlos; también se había negado a dejarse pasar la navaja por las mejillas —aunque solo tenía una ligera pelusa oscura en las quijadas—, orgulloso de su flamante virilidad. Creo que aquella nueva actitud hacia su aspecto era su manera de decirme que no deseaba regresar al cenobio.
—He estado pensando, sire, sobre la visita que hicimos el otro día a Pont-Sainte-Maxence —dijo mientras daba pequeños saltitos para conservar el calor del cuerpo bajo los ropajes.
—¿Y qué has pensado? —pregunté con pocas ganas.
—¿Queréis que os cuente mi teoría sobre la muerte del rey Felipe el Bello?".

Le aquí o primeiro capítulo.
Web da autora.

04/02/15

Visita virtual ás bibliotecas de Galicia



As bibliotecas públicas de Galicia están cada vez máis preto dos seus usuarios e usuarias grazas ás posibilidades que ofrecen a rede e os recursos en liña. 
Desde calquera dispositivo con conexión a internet poderás percorrer as instalacións das bibliotecas xestionadas pola Consellería de Cultura, en todas as direccións en 360º, así como visitar algunhas das súas exposicións.

Esta é a ligazón.

03/02/15

Ovella descarreirada



 ALEIXANDRE, Marilar. Ovella descarreirada. Vigo: Xerais, 2014.












ovella descarreirada
eu son a ovella negra
     e descarreirada
a sardiña que medrou de máis
e trinca a cola dos tiburóns
a que se empeña en tarefas inútiles
colle auga en cestos
e fai rabos ás culleres

a que corrica en sentido contrario ao rabaño
a que renega das tradicións
e desafina no coro
a que esquiva o sol que máis quenta
fai oídos xordos cando cacarexa a pita
ou o río roxe
e deixa rabiños sen esfolar

a ovella que non vai á noite para a cortella
a que non é caladiña nin mira baixiño
e ri a destempo
a que lles conta ás nenas que os bicos con lingua
     son máis saborosos
e anda a rolos no herbal
sen coidarse da súa reputación
a que non ten vergonza
de ser unha ovella
     descarreirada

02/02/15

Que é unha muller atractiva?


É moi doado darse conta de como cambiou o concepto de beleza feminina ó longo da historia vendo cadros de distintas épocas. O que hoxe consideremos unha muller "atractiva" non sería tal para Rubens... e viceversa.

BuzzFeed está propagando por internet este vídeo que resume as características da beleza (corporal) feminina dende o Antigo Exipto ata hoxe. Nel aparecen once modelos que exemplifican o canon de beleza:
  • Antigo Exipto: delgadez, ombreiros estreitos, cintura alta, rostro simétrico
  • Grecia Clásica: corpo repoludo, pel clara
  • Dinastía Han (China): cintura estreita, pel clara, ollos grandes, pes pequenos
  • Renacemento Italiano: peito amplio, estómago curvo, cadeiras recheas, pel clara
  • Inglaterra Victoriana: figura chea, cintura cinguida
  • Locos anos 20: peito plano, cintura inadvertida, corte de pelo "bob", figura masculina
  • Idade de Ouro de Hollywood: voluptuosa, silueta reloxo de area, peitos grandes, cintura estreita
  • Anos 60: delgada, pernas longas e estreitas, físico adolescente
  • Época das supermodelos: atlética, figura esvelta pero con curvas, alta, brazos torneados
  • “Heroin chic”: extremadamente delgada, pel translúcida, andróxina
  • Beleza postmoderna: ventre plano, pel saudable, grandes peitos e traseiro, “thigh gap” (espazo entre os muslos coas pernas xuntas)


Non esquezamos, pois, que a beleza é algo relativo e que para gustos, cores ;-)

Fonte: El País