Contracuberta:
Antonio non daba creto ao correo que viña de entrarlle no seu ordenador. Era de seu pai. O problema é que o seu pai leva morto un día. Así arranca esta trepidante historia de intriga e suspense na que Francisco Castro constrúe unha trama que contén, á súa vez, moitas historias distintas. A través de correos electrónicos, cartas e outra clase de pistas misteriosas e sorprendentes, o seu pai, morto, ou quen está a facerse pasar por el, vai obrigando a que o protagonista investigue un terrible asunto do pasado que quedou sen resolver. Libros misteriosos, vinganzas dende o Máis Alá, historias de amor que hai que manter ocultas..., todo un mollo de asuntos nunha novela que nos vai levar de viaxe pola historia recente de España e Galicia, mais tamén por dentro do corazón dos namorados que o están de verdade. Unha novela que te vai obrigar a seguir lendo ata o final.
"E iso para min era o que realmente importaba: que meu pai foi feliz e viviu o amor e, seica, foi correspondido durante moitísimos anos por alguén que, está claro —coñecéndoo non habería por que pensar outra cousa— tamén o quería. E como xa dixen, ser consciente diso supuña unha certa forma de alivio.
Moitas veces torturárame imaxinando o sufrimento de meu pai na convivencia día a día con miña nai. Saber agora que había mási vida para el que a rutina do xornal e a volta á casa gris, facíame notar o corazón contento. E sei que a Celia tamén. Eu nunca me reprimira á hora de comentarlle o que me pasaba con miña nai, a clase de relación que tiña con ela. E se para min era insoportable compartir o mesmo espazo con ela, a pesar do pouco que con ela convivín, non era capaz de imaxinar o sentimento de resignación que podía levar aniñado meu pai dentro do corazón despois de pasar a vida cunha muller que non o entendía e coa que, probablemente por un puro mecanismo de supervivencia, non falaba (nin ela a el).
—Tivo que ser unha muller moi moderna —dixo Celia.
—E por que dis iso?
—Fíxate na actitude coa que olla a cámara. Repara no tamaño desa saia —cos dedos índice e polgar fixo ese aceno que facemo cando queremos dicir que algo é moi pouco ou moi pequeno—. É moi curta para o tempo en que foron tiradas! Eu teño bragas máis grandes!
Fíxome graza o seu comentario; mais tornei serio axiña, porque, en teoría, eu estaba ollando as fotos; pero en realidade os meus sentidos estaban concentrados en aspirar o recendo que emanaba, doce e afroitado, do perfume do seu corpo, agora, tan preto do meu. As nosas cabezas case se tocaban, baixas as dúas sobre as fotos esparexidas pola mesa unhas sobre as outras e mesturadas cos recortes do xornal e dos panfletos revolucionarios doutra época que chamaban ao cambio.
Amoseille a chave, que colleu e puxo á altura dos ollos".
Ningún comentario:
Publicar un comentario