21/12/12

O fin do mundo... e das clases!

Din algúns que hoxe será o fin do mundo segundo o calendario Maia. Se estades lendo isto, é que non rematou, pero o que si que rematan seguro son as clases... ata xaneiro!
O mundo rematarase algún día, por suposto, e ó paso que vamos pode que sexa máis cedo que tarde, pero dubidamos moito que o vexamos nós... En calquera caso, si nos gustaría que rematase ESTE mundo, que cambiase radicalmente e fose un lugar mellor para tod@s en vez desta chapuza na que uns morren de fame ou non teñen nin os dereitos máis básicos mentras outros mercan xoias dun millón de euros e beben champaña de 4000€. A que si?
Niso pensamos e iso desexamos cando escoitamos esta canción de REM: It's the end of the world as we know it (É o fin do mundo tal e como o coñecemos).


Hai quen leva anos empeñado en cambiar este mundo a base de poñer graíños de area, como a Fundación Rais. Estes días saíron na prensa porque o músico Rafa Sánchez púxose en contacto con eles para facer uns obradoiros de música para persoas sen teito. O resultado é Fábrica de canciones e o disco Ni genios ni artistas, no que 5 persoas sen fogar cantan as súas vivencias e os seus desexos de futuro xunto a artistas como Raimundo Amador, Sole Giménez, Clara Montes, Carolina Muños, Miguel Campello, Pedro Guerra y Dani Reus.


Nós tamén podemos poñer o noso grao de area de moitos xeitos para facer un mundo un pouquiño mellor, e imos mencionar só 3 exemplos cercanos:
 - mercando o disco de Fábrica de Canciones
 - comprando os nosos regalos de nadal na tenda de ACEESCA e Mercado Solidario no Centro Comercial Praza Elíptica en Vigo (ata o 5 de xaneiro, de 10 a 14 e de 16 a 22), con obradoiros incluidos
 - colaborando co banco de alimentos de SOS Porriño (R/ Domingo Bueno, 98 - tlf. 607 33 44 12)




E así, con desexos dun mundo mellor e máis xusto para tod@s, despedímonos ata xaneiro. Que pasedes unhas moi boas festas e QUE A FORZA VOS ACOMPAÑE!


20/12/12

Recomendacións para o Nadal (IV): cinema

Chegamos á última entrega das nosas recomendacións para o nadal por este ano. Pouco a pouco iremos poñendo os libros na sección de recomendados deste blog, pero tedes que ter un pouco de paciencia!

 La invención de Hugo
DIRECCIÓN: Martin Scorsese
GUIÓN: John Logan (baseado no libro de Brian Selznick)
MÚSICA: Howard Shore
REPARTO: Asa Butterfield, Chloë Grace Moretz, Ben Kingsley, Sacha Baron Cohen, Jude Law, Emily Mortimer
XÉNERO: Aventuras. Drama. Fantástico. Intriga | Años 30. Cine dentro del cineCine familiar. 3-D
ANO: 2011
CLASIFICACIÓN: todos públicos
 Premiada con 5 óscar, o Premio Bafta, o Globo de Oro e moitos outros.
Dispoñible en DVDBlu-Ray e 3D.

Estamos en París nos anos 30. Hugo é un rapaz orfo, reloxeiro e ladrón que vive nunha axetreada estación de ferrocarril. Ninguén sabe da súa existencia ata que o descubre unha excéntrica rapaza coa que vivirá unha increíble aventura.
A película é bastante fiel ó libro, pero ten algunhas diferencias. Dado que o libro (un libro moi, moi especial) está tendo unha boa acollida na biblioteca do centro, é outra recomendación para regalar este Nadal.
Web oficial da película.







El Hobbit. Un viaje inesperado
DIRECCIÓN: Peter Jackson

GUIÓN: Fran Walsh, Philippa Boyens, Guillermo del Toro, Peter Jackson
MÚSICA: Howard Shore
REPARTO: Ian McKellen, Martin Freeman, Cate Blanchett, Orlando Bloom, Ian Holm, Christopher Lee, Hugo Weaving, Elijah Wood
XÉNERO: Fantástico. Aventuras. AcciónEspada y brujería. 3-D
ANO: 2012
CLASIFICACIÓN: todos públicos
ESTRENO: 14 de decembro, 2012

J.R.R. Tolkien escribiu O Hobbit para os seus fillos. A historia gustoulle tanto ó seu editor que tivo que adaptala para publicala; posteriormente, escribiu O señor dos aneis como continuación das aventuras de hobbits, elfos, enanos e magos.
Peter Jackson, que xa dirixira O señor dos aneis, decidiu rodar tamén esta historia pero, a pesar de ser moito máis curta, vaina facer en tres películas. O que se estreou hai uns días é a primeira parte desta triloxía, co subtítulo Un viaje inesperado. Nela atopamos a Bilbo Bolsón, un hobbit que vive tranquilo na súa aldea e vese envolto, contra a súa vontade, nunha aventura na que terá que viaxar cos enanos ata a Montaña Solitaria para recuperar un tesouro.
Non deixedes de ler o libro, curtiño e moi entretido, e totalmente independente de O señor dos aneis. Ademais acaban de sair unhas edicións ilustradas preciosas!





La vida de Pi
DIRECCIÓN: Ang Lee
GUIÓN: David Magee, Yann Martel
MÚSICA: Howard Shore
REPARTO: Gérard Depardieu, Irrfan Khan, Suraj Sharma, Tabu
XÉNERO:  Aventuras. Drama | Aventuras marinas. Supervivencia. 3-D. Animales
ANO: 2012
CLASIFICACIÓN: todos públicos
ESTRENO: 30 de novembro, 2012

Despois dun naufraxio en medio do océano Pacífico, o xoven hindú Pi, fillo dun garda de zoo que viaxaba da India a Canadá, atópase nun bote salvavidas cun único superviviente: un tigre de bengala co que creará unha emocionante e inesperada relación.
Esta película está baseada na novela de Yann Martel, que sempre pensou que sería imposible levar o seu libro ó cine. A historia que conta é sorprendente, e o xeito de contala tamén. Por iso recomendamos que vexades o making-of  DESPOIS de ter visto a película.

Tráiler:

Making-of:

19/12/12

Ser libris

Ser Libris from Illa Bufarda on Vimeo.

Recomendacións para o Nadal (III): música


CHICO CÉSAR, UXÍA, FILIPA PAIS, XABIER DÍAZ E OUTROS. Cantos na maré. Voces do Atlántico ao vivo en Pontevedra. Nordesía Produccións, 2006. CD

Cantos na maré é un festival de música que pretende unir a lusofonía de ámbalas dúas beiras do Atlántico. Comezou en 2003 por iniciativa de Uxía Senlle e dentro de pouco, en xaneiro, celebrará o seu décimo festival. Neste disco temos as actuacións en directo da propia Uxía, do brasileño Chico César, da portuguesa Filipa Pais, o guineano Manecas Costa, a mozambicana Astra Harris, o galego Xabier Díaz e o caboverdiano Jon Luz. Todo un elenco de artistas cunha lingua común. É un disco alegre, fermoso e fácil de escoitar.

Esta é a canción que dá nome ó festival e ó disco, interpretada por Uxía e Chico César:





LANG LANG. The Chopin album. Sony, 2012. CD

O pianista Lang Lang ten gravado moitas obras de Chopin, mais agora que cumpre 30 anos grava por primeira vez un disco enteiro adicado ó compositor. No CD atoparedes os Estudios op. 25, algúns nocturnos e algúns valses, xunto coa Gran Polonesa brillante op. 22. Hai tamén unha edición "deluxe" que contén o CD máis un DVD.

Xa vos puxemos un vídeo deste pianista hai unhas semanas, mais engadimos outro, coa interpretación en directo dalgunhas pezas do disco, para que vos fagades unha idea do ben que vai sonar a gravación.Non esquezades visitar tamén a súa web, na que se poden escoitar fragmentos de tódalas obras no disco.




MANZANO LIZANDRA & CUBEIRO. Ilustrísimo Sr. Cohen. 24 canciones de Leonard Cohen ilustradas. 451 editores, 2011. Libro.

Ilustrísimo Sr. Cohen son 24 canciones de Leonard Cohen ilustradas por Elisa Arguilé, Arnal Ballester, Carlos Cubeiro, Imapla, Pep Montserrat, Elena Odriozola, Sonia Pulido e Sesé, con textos de Alberto Manzano y un prólogo de Luis Eduardo Aute.
Trátase dun achegamento ó cantante que foi Príncipe Asturias das Letras en 2011, unha homenaxe co formato dos vellos LP que os fans de Cohen apreciarán.

Máis imaxes do libro, aquí.

Crebinsky - A película da semana


DIRECCIÓN: Enrique Otero
GUIÓN: Enrique Otero, Miguel de Lira
MÚSICA: Pablo Pérez
REPARTO: Miguel De LiraSergio ZearretaLuis TosarCelso BugalloYolanda MuiñosFarruco CastrománOliver Schultz
XÉNERO: Comedia | II Guerra MundialAños 40
ANO: 2011
CLASIFICACIÓN: todos públicos


Estamos nalgún lugar da costa galega alá por 1944, nas vésperas do desembarco de Normandía (na Segunda Guerra Mundial). Os irmáns Feodor e Mijail Crebinsky viven case aillados do mundo coa única compañía da súa vaca Mucha. Os irmáns chegaron alí despois de que a súa aldea fora asolagada polas chuvias torrenciais cando eran nenos. Despois de tantos anos sós, o seu xeito de falar e de vivir son bastante peculiares, pero sobre todo chama a atención como aproveitan os recursos que teñen a man (as crebas, as cousas que o mar trae á praia). Na trama mestúranse os nazis (na procura de volframio, ou tungsteno, para fabricaren armas) e os americanos (e aí veredes a Tosar falando un inglés bastante decente!). 
A película é divertida e moi orixinal, moi distinta ás comedias que adoitamos ver nos cines e na televisión. E, ademáis, é moi galega tanto no seu sentido do humor coma nos personaxes e nas localizacións (rodouse en  Espasante (Ortigueira), PortomarínMañón, e Santiago de Compostela). É unha mágoa que as distribuidoras de cine en España apenas traballen con películas como esta...
Recomendadísima!

Na biblioteca tedes tamén a banda sonora interpretada pola banda Universo Crebinsky.





18/12/12

Recomendacións para o Nadal (II): adultos

MARÍAS, Javier. Los enamoramientos. Alfaguara, 2011.
Premio Nacional de Narrativa 2012. Premio Qué leer. Mejor libro del año (Babelia).

«La última vez que vi a Miguel Desvern o Deverne fue también la última que lo vio su mujer, Luisa, lo cual no dejó de ser extraño y quizá injusto, ya que ella era eso, su mujer, y yo era en cambio una desconocida…»
Así comienza Los enamoramientos, la nueva novela de Javier Marías, consagrado como uno de los mejores novelistas contemporáneos. María Dolz, la narradora y protagonista, sólo supo su nombre «cuando apareció su foto en el periódico, apuñalado y medio descamisado y a punto de convertirse en un muerto: lo último de lo que se debió de dar cuenta fue de que lo acuchillaban por confusión y sin causa».
Con una prosa profunda y cautivadora, esta novela reflexiona sobre el estado de enamoramiento, considerado casi universalmente como algo positivo e incluso redentor a veces, tanto que parece justificar casi todas las cosas: las acciones nobles y desinteresadas, pero también los mayores desmanes y ruindades.
Los enamoramientos es también un libro sobre la impunidad y sobre la horrible fuerza de los hechos; sobre la inconveniencia de que los muertos pudieran volver, por mucho que se los haya llorado y que en apariencia nada se deseara tanto como su regreso, o al menos que siguieran vivos; también sobre la imposibilidad de saber nunca la verdad cabalmente, ni siquiera la de nuestro pensamiento, oscilante y variable siempre.

Descarga las primeras páginas aquí.


 FERNÁNDEZ PAZ, Agustín. O rastro que deixamos. Xerais, 2012.

Coma se fosen as pedriñas coas que Hansel marcaba os seus pasos pola espesura do bosque, O rastro que deixamos reúne por vez primeira traballos dados a coñecer por Agustín Fernández Paz en diferentes medios e contextos ao longo do tempo, así como outros que permanecían inéditos. Neles, o autor aborda un regueiro de episodios fundamentais na súa vida, retallos da memoria que nos permiten achegarnos á ética e mais á poética do escritor. Estes rastros son unha mostra de dúas liñas de traballo esenciais, a memoria da infancia e o oficio da escrita. Na primeira parte, baixo a epígrafe «As paisaxes da memoria», reúnense escritos onde predominan as vivencias da nenez e da mocidade, naqueles anos en que asistiu á creación do mundo na súa Vilalba natal. Os textos da segunda, titulada «O oficio de escribir», fálannos da súa paixón pola lectura e pola escrita, así como da súa fe na forza das palabras para cambiar o mundo e cambiar a vida. Como ocorre nos libros de ficción de Fernández Paz, estas páxinas seducen pola claridade das ideas e polo engado con que se expresan. Ademais, permítennos adiviñar as pegadas das experiencias vitais na súa obra e descubrir os fundamentos do oficio de narrador, o termo no que o autor mellor se recoñece. Cada unha das dúas partes péchase cunhas páxinas narrativas; a primeira, cos relatos «A mirada de Clara» e «Cando nacen as estrelas»; a segunda, cun peculiar e irónico conto por palabras, «Reflexións sobre a precariedade laboral». Estes relatos amosan como o autor constrúe os textos de ficción cos vimbios da súa vida, unha vida que traslada logo aos seus personaxes. Quizais isto explique por que a súa produción literaria recende a verdade e conta co aprecio dun público tan amplo e tan diverso.


 RIVAS, Manuel. As voces baixas. Xerais, 2012.

Esta obra é unha construción de humor e dor. Unha novela da vida para chorar e rir. Quen son as voces baixas? Son as criaturas, os nenos e nenas, as mulleres que falan soas, os mortos, os animais... É a ironía a que sostén as palabras, a que terma das «voces baixas» para que non se afundan, para que resistan e mesmo procuren unha segunda vida á marxe das relacións de dominio e poder, nun entroido existencial. En As voces baixas o eu anda á procura do nós. É un libro no que se entrelazan a memoria persoal e a colectiva. Dende o primeiro medo, o que lle provocan uns cabezudos que resultan ser figuras dos Reis Católicos, o narrador asiste á descuberta da vida por mor da existencia extraordinaria da xente do común. O barrio de Monte Alto, a aldea urbana de Castro de Elviña, o lugar de Corpo Santo, coa luz do faro de Breogán, a prisión provincial, o cemiterio de Santo Amaro, o poboado céltico, o Monte Xalo onde as nenas pastoras pisan o sol, a escaleira onde os nenos clandestinos escoitan os murmurios da imaxinación... Unha xeografía real para un pobo marabilloso: as «voces baixas» que non queren dominar e que se alimentan de contos.


QUINO. ¿Quién anda ahí? Lumen, 2012.

Muchedumbres aborregadas frente al televisor, señoras que buscan a Dios con prismáticos y no se dan cuenta de la belleza que las rodea, feligresas que se confiesan vía email, niñas confusas que les hacen preguntas comprometedoras a sus padres, trabajadores que se afanan en construir «la destrucción» del futuro, hombres casados que tienen como hobby «imaginar gorditas», errores informáticos que resultan en situaciones absurdas, jóvenes en trabajos precarios a los que se les felicita por la «suerte» que han tenido…
Cada viñeta de Quino es una flecha de dos puntas. Una punta da de lleno en la diana del humor y nos arranca una sonrisa, la segunda, señala insistentemente a los temas más candentes de nuestra sociedad en crisis: el fanatismo religioso, la desigualdad social, la corrupción, el militarismo, el desgaste del amor. ¿Quién anda ahí? supone la vuelta del maestro indiscutible de la crítica social humorística.





OTTAVIANI, Jim & MYRICK, Leland. Feynman. Norma Editorial, 2012.
Biografía gráfica.

Si hay un científico cuya vida merece ser contada en un cómic, ése es Richard Feynman, nobel de física. NORMA Editorial acaba de publicar en español la biografía gráfica Feynman, escrita por Jim Ottaviani y dibujada por Leland Myrick, 272 páginas en las que nos adentramos en la vida de uno de los científicos más brillantes de la historia. Pero el cómic es más que una simple biografía de Richard Feynman. Se nota que sus autores se han documentado e incluso ofrecen algún aspecto inédito de su vida que han averiguado con la ayuda de la familia. No faltan los bongós, las chicas en topless, las historias de Los Álamos, la comisión del Challenger y todas aquellas citas que hicieron de Feynman no solo uno de los mejores físicos del siglo XX, sino uno de los divulgadores más brillantes. Y los autores hacen un esfuerzo por explicar la electrodinámica cuántica con la claridad que aplicó Feynman en sus lecciones. En resumen, los amantes de Feynman, los que hayan leído sus obras y conozcan su biografía, disfrutarán como enanos de esta pequeña joya. Para los que no lo conozcan, una excelente introducción a la vida del premio Nobel. 
Web del libro. Ojea algunas páginas aquí.

Recomendacións para o Nadal (I): ESO

Durante esta semana poremos no blog máis información sobre os libros, películas e música que recomendamos para este Nadal. Hoxe, na primeira parte, temos as recomendacións de lectura para a ESO.

RIVADULLA CORCÓN, X. H. O noso amor será eterno. Ed. Xerais, 2011.

O trobador Buserán tiña dezaoitos anos, era home forte, de mirada chea de nobreza. A súa amada, Frolinda tiña 16, posuía unha beleza que estremecía os seres sensibles e o seu corazón estaba enchido de bondade e xenerosidade. Sentiron que querían estar abrazados, cada un habitar nos brazos do outro, comprenderon que nada na vida tería sentido se non a vivían xuntos, xuraron que seguirían unidos, pasase o que pasase. Buserán prometeulle que a forza do seu amor non sería inútil e Frolinda aseguroulle que o seu amor sería eterno. Rocío e Ramón, veciños da mariñeira vila de Muxía, ese mascarón de proa da vella Europa, coñecerán no acantilado da furna Buserana a fermosa pero tráxica historia de amor eterno entre aquel trobador e a súa namorada. 

 CALVEIRO, Marcos. Palabras de auga. Ed. Xerais, 2012.
Premio Merlín de Literatura Infantil 2012
O xamán Mkebe ordenou a todos os membros do clan dos Wakati da tribo dos Kimba que abandonasen o país Lomba coa esperanza de atopar unha terra mellor con auga abondosa. Dende entón, homes e mulleres camiñan, baixo un sol abrasador, a sabana poeirenta sen saber que lles pode deparar o futuro. Amadou aprenderá da súa nai a colleitar o alimento agochado nos formigueiros, mais tamén, como afouto guerreiro, haberá de se enfrontar axiña cos perigos da caza e da procura de Numba, o seu irmán maior, desaparecido no campamento dos nenos soldado. Palabras de auga é unha viaxe cara ao interior do continente africano e da súa cultura, mais tamén un camiño iniciático cara á madurez. Un relato emocionante, cativador e conmovedor.
A partir de 11 anos. 


ALONSO, Fran. A punta de pistola. Ed. Xerais, 2012.
XII Premio de Novela por Entregas La Voz de Galicia
A punta de pistola ábrese cunha escena de ritmo trepidante: un delincuente de pouca monta, coñecido como O Varas, e a súa muller, Rica, acoden a un Centro de Acollida Familiar para ver os seus fillos, baixo a tutela dos servizos sociais. Unha vez alí, secuéstranos e lévanos a punta de pistola. Así comeza unha frenética fuxida.
Ao tempo, outra historia transcorre en paralelo: a dunha camioneira emprendedora, culta e licenciada, que conduce e escribe nun blog. A camioneira, admiradora da vida da fisterrá Celia Rivas, a primeira muller en conducir un camión, en 1932, supón un contrapunto máis intimista á desenfreada fuxida que protagoniza a parella de secuestradores.
Moita acción, planos cinematográficos, novas tecnoloxías, o papel da muller e a desestruturación social, familiar e educativa son algúns dos eixos que vertebran esta novela que está baseada nun feito real e logra atrapar os lectores e lectoras.

 SEIJAS, Antonio e FERNÁNDEZ PAZ, Agustín. Cartas de inverno. Novela gráfica. Ed. Xerais, 2012.
Cartas de inverno é unha novela gráfica baseada na novela de A. Fernández Paz.
Á volta da súa viaxe, o escritor Xabier Louzao atópase coas cartas que o seu amigo Adrián lle escribira durante a súa ausencia. Unhas cartas que, nunha espiral de enigmas, descobren os estraños sucesos que está a vivir Adrián na súa nova casa e que levan a Xabier a acudir na súa axuda. Mais alí, os dous amigos terán que enfrontarse a misterios que talvez as persoas nin tan sequera somos capaces de imaxinar. Versión en banda deseñada de Cartas de inverno, a extraordinaria novela de terror de Agustín Fernández Paz, un dos clásicos da narrativa galega contemporánea.
Di Agustín Fernández Paz: “Este Cartas de inverno de Antonio Seijas recolle a historia, os personaxes e os ambientes que creei no seu día, comezando pola omnipresente mansión onde todo sucede. Trátase da mesma historia, narrada a través da linguaxe do cómic e a través doutra mirada. A capacidade de suxerir que teñen as palabras trasládase aquí ás elipses narrativas. A tensión creada coas palabras trasládase ás imaxes e á montaxe das viñetas. Os estados de ánimo atopan a súa correspondencia na paleta de cores utilizada polo autor. Todas as pezas encaixan para conformaren unha obra con valor de seu. De aí que declare a miña alegría ante a publicación destas novas Cartas de inverno”.

 
PRADO, Miguelanxo. Ardalén. Norma Editorial, 2012.
Novela gráfica.
Somos o que recordamos. Pero a memoria non é un rexistro obxectivo e inalterable, porque tamén somos o que os demais recordan de nós. Sabela intenta reconstruír unha historia, unha parte da súa historia a través dos recordos de Fidel. Pero hai máis fíos que se van enguedellando nese proceso de recuperación. E nesas memorias, propias e alleas, hai amor e cariño, rancores e odios. Por iso recordar non é inocuo.








MONTERO GALÁN, Daniel. Zooilógico. Bestiario de animales ilógicos. Ed. Jaguar, 2011.
Bestiario de animales ilógicos elaborado con ilustraciones en acuarela y locas explicaciones, que llevan a los lectores a épocas pasadas o a un sueño muy animado.
Las especies que forman parte de este libro no tienen nada en común. los hay con pelo y con peluca, grandes y pequeños, incomestibles y otros muy sabrosos...pero todos tienen una gran habilidad para sobrevivir en un medio reacio a su naturaleza y una forma de tomar decisiones bastante particular.


Descarga as primeiras páxinas do libro aquí
Blog do autor.



 El libro de la naturaleza. La guía visual definitiva del mundo natural. Ed. Akal, 2011.

Con más de 5.000 ilustraciones (650 páginas) de todo cuando existe en la Tierra -de granitos a vides y desde microbios hasta mamíferos-, el Libro de la naturaleza ofrece una visión espectacular de los tesoros del planeta. Recopilado por un equipo de expertos y avalado por la mundialmente reconocida Smithsonian Institution de Washington D.C., es un canto a la diversidad de la vida.


 

17/12/12

Postais de felicitación de Nadal en galego II

Katia Meira Costa
IES Monte Carrasco - Cangas

Un ano máis, chega o Nadal e con el as felicitacións en galego que precisaremos para desexarnos o mellor, non si?

Esta vez engadimos ós enlaces doutros anos a páxina da Coordinadora Galega dos equipos de normalización:

Postais da Coordinadora galega de ENDL
Postais de Nadal en Vieiros
Postais de Nadal en Galicia Dixital


14/12/12

Pan negro - Páx. 99

Teixidor, Emilio. Pan negro. Allariz: Fundación Vicente Risco, 2011. ISBN 978-84-939378-0-5

 "O Quirze pequeno non dixo máis nada. Saltou da ameixeira e anoxado foise para a casa. A Choricas seguiuno e despois baixei eu. Púxenme a carón da cumá, pasos atrás do Quirze pequeno, e díxenlle en voz baixa:
— Ti sabes quen é e por que lle teñen tanta xenreira?
—  Non o sei —agachou os ombreiros ela—. Só o vin un par de veces e xa está.
—  Onde o viches?
—  Aquí e na vila. Un día veu aquí e todos discutiron moito e cando marchou todas as mulleres choraban. E outro día vino nun bar da vila xogando ás cartas.
—  É da vila?
—  É do campo. De La Coromina.
—  Como é?
—  Louro. É alto e louro.
—  E por aquí, pola masía, só o viches unha vez? Que veu facer?
A Choricas acenou que non coa cabeza. Dixo:
—  Cando eu vin para vivir aquí, el xa non viña. Vino a última vez que veu, e como discutiron, xa non veu máis.
Non o acabei de entender ben.
—  Queres dicir que antes viña a miúdo?
Ela encolleu os ombreiros. O Quirze pequeno agardaba por nós no portal da casa cos caldeiros do farelo nos pés e os candís de aceite ou de carburo nas mans para que o acompañásemos á corte a encher as maseiras dos cochos, e eu non dixen máis nada. Mentres o Quirze pequeno esparexía o farelo, a Choricas e mais eu corriamos pola corte e xogabamos a facer sombras cos candís, e cambiaban de forma e parecíanse a un cabalo ou a unha cabeza de morto ou a un trasno, a Núria vía trasnos por todas partes.
—  Onte á noite volvín ver o trasno… —confesoume a Choricas en voz baixa, para que o Quirze pequeno non nos oíse, mentres sinalaba a sombre que ía movendo na parede.
—  Ah, si? —a min divertíanme os medos e as aparicións da Choricas, tanto como amolaban o Quirze pequeno, que non quería oír falar destas cousas excepto cando era só motivo de xogos e corredelas—. Onde o atopaches? Viuno a avoa tamén, ou víchelo ti soa?
—  Eu soa, ía ben soa…"

Crítica en "¡Ábrete libro!"

13/12/12

O carro

O carro
Non canta na Chá ninguén,
por eso, meu carro canta,
canta o seu eixo tan ben
que a señardade me espanta.

Non hai canto tan fermoso:
fino coma un asubío,
anque é, as vegadas, saudoso
faise no ar rechouchío.

O meu carro é cerna dura:
sábese carballo e freixo.
¡Qué fermosa e a sua feitura!
iQué lixereza a do eixo!

As cousas vanse aledando
por onde meu carro pasa.
¡Carrétame herba pro gando!
¡Traime a colleita pra casa!

                  Manuel María



Letra: Manuel María
Música: Baldomero Iglesias "Mero"
Adaptación: Uxía/Sérgio Tannus
Músicos:
Sérgio Tannus: guitarra española
Serginho Sales: acordeón
Uxía: voz e coros

12/12/12

100% CEF - A película da semana


Hoxe, 12/12/12, ás 12 faremos lectura dun poema de Celso Emilio Ferreiro para celebrar o centenario do seu nacemento. Enlazando co mesmo tema, como película da semana propoñemos un documental que emitirá esta noite a TVG: 100% CEF. Nel, Luis Tosar achéganos á figura de Celso Emilio a través de entrevistas, colaboracións artísticas, lecturas de poemas e musicacións. O documental foi gravado en Celanova, Acevedo, Vigo, Pontevedra, Santiago, Asturias e Ourense.

A única pega é que o documental emítese tarde (de 23.35 a 00.40), así que a poñer en marcha o gravador!

Aquí tedes o enlace ó documental emitido o 12 de decembro na TVG. Que o disfrutedes!

11/12/12

Búsquedas no noso catálogo

Xa que seguides preguntándonos se temos tal libro ou tal outro, imos facer un pequeno recordatorio de como buscar libros no noso catálogo.
Para empezar, debemos ir á web da biblio; podedes buscala en google ou, para ir máis rápidos, podedes acceder dende este blog: na columna da dereita tedes esta icona do proxecto Meiga co acceso directo



Así chegamos a esta páxina da nosa biblioteca, con todo o catálogo informatizado ó noso dispor:

Aí veredes o buscador na parte superior esquerda:


É importante que en vez de buscar por lista alfabética escollades "Frase ou texto" en "Buscar por", e que se o título empeza por un artigo (por exemplo, O neno do pixama a raias) non poñades o artigo. Deste xeito, podemos poñer palabras soltas se non recordamos o título exacto; por exemplo, para atopar O neno do pixama a raias, podemos escribir calquera destas cousas na caixa do buscador:
 - neno
 - pixama
 - pixama a raias
 - neno do pixama a raias

Sen embargo, se escribimos "o neno do pixama" non aparecerá (por ter posto o artigo), nin o atoparemos se nos equivocamos e poñemos "neno CO pixama DE raias". Polo tanto, cantas menos palabras poñamos, mellor!

Que ocorre se queremos saber se hai títulos de Conan Doyle? Pois chegaría con escribir "conan" marcando primeiro "Frase ou texto" e "Autor" en vez de "Título". E o mesmo con calqueira autor.

Podedes probar as outras opción do menú "En:" (materia, editorial...) pois permiten atopar, por exemplo, libros de detectives, de amor, etc. aínda que non saibamos nin título nin autor.


10/12/12

Palabras para Julia

Cando era adolescente descubrín este poema. Encantoume. Parecía que o autor, José Agustín Goytisolo, estaba falándome a mín. En realidade, Goytisolo escribiu este poema para a súa filla e, ó mesmo tempo, en memoria da súa nai (morta nun bombardeo durante a guerra civil). É un poema de esperanza, de loita, que tamén se convertiu en himno contra as dictaduras. "Palabras para Julia" fíxose moi famoso na versión cantada por Paco Ibáñez; outros coñéceno pola versión rock de Os Suaves.

Deixámosvos o poema, a versión cantada por Os Suaves e o enlace a unha fantástica reportaxe de RTVE sobre o poema na que tamén fala Julia Goytisolo, a filla do poeta.

PALABRAS PARA JULIA

Tú no puedes volver atrás
porque la vida ya te empuja
como un aullido interminable.

Hija mía es mejor vivir
con la alegría de los hombres
que llorar ante el muro ciego.

Te sentirás acorralada
te sentirás perdida o sola
tal vez querrás no haber nacido.

Yo sé muy bien que te dirán
que la vida no tiene objeto
que es un asunto desgraciado.

Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.

La vida es bella, ya verás
como a pesar de los pesares
tendrás amigos, tendrás amor.

Un hombre solo, una mujer
así tomados, de uno en uno
son como polvo, no son nada.

Pero yo cuando te hablo a ti
cuando te escribo estas palabras
pienso también en otra gente.

Tu destino está en los demás
tu futuro es tu propia vida
tu dignidad es la de todos.

Otros esperan que resistas
que les ayude tu alegría
tu canción entre sus canciones.

Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti
como ahora pienso.

Nunca te entregues ni te apartes
junto al camino, nunca digas
no puedo más y aquí me quedo.

La vida es bella, tú verás
como a pesar de los pesares
tendrás amor, tendrás amigos.

Por lo demás no hay elección
y este mundo tal como es
será todo tu patrimonio.

Perdóname no sé decirte
nada más pero tú comprende
que yo aún estoy en el camino.

Y siempre siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.


07/12/12

O noso amor será eterno - Páx. 99

Rivadulla Corcón, X. H. O noso amor será eterno. Vigo: Xerais, 2011. ISBN 978-84-9914-184-8.

"Na sala de espera do hospital comarcal Virxe da Xunqueira, estaban sentados, calados, con cara de cansazo e nerviosos, o vello Ramón e Laura, a nai de Loliña. Laura era nova, non chegaba aos trinta anos, era a filla e Luís, e estaba casada con Mario, un mariñeiro tamén novo.
Laura e Ramón coñecíanse de toda a vida. Antes de que Ramón fixese xoguetes para Loliña, xa llos fixera a Laura, así que se Loliña era como unha neta para el, Laura era como unha filla.
No medio da tristeza, a Laura non sabía por que pero víñalle á mente a lembranza dun tren feito con latas de aceite e cortizas das boias que había moitos anos lle construíra Ramón, tería ela ao redor dos dez anos.
Luís e Mario entraron na sala, viñan de falar co médico. Ao velos, Laura saltou nerviosa do seu asento, necesitaba qeu lle dixesen canto antes algo da súa filla. Ramón permaneceu sentado, sentía unha pesada lousa sobre el. A nena entrara inconsciente no hospital e o desenlace era imprevisible.
Luís explicoulles que Loliña tiña un brazo e varias costelas rotas, pero o peor era que levara un forte golpe na cabeza e aínda non recobrara o coñecemento e o médico non quería aventurar ningún desenlace".

06/12/12

Somebody that I used to know - a capella

Vendo a Matt Harris parece moi sinxelo isto de gravar varias pistas e varios vídeos e facer unha cación sen máis instrumentos que a nosa voz e o noso corpo. Pero non é nada fácil!


05/12/12

Fahrenheit 451 - A película da semana

DIRECCIÓN: François Truffaut
GUIÓN: François Truffaut, Jean-Louis Richard
MÚSICA: Bernard Herrmann
REPARTO: Oskar Werner = Guy Montag, Julie Christie = Linda / Clarisse, Cyril Cusack, Anton Diffring, Jeremy Spenser
ANO: 1966
CLASIFICACIÓN: todos públicos

Fahrenheit 451 está baseada na novela do mesmo nome de Ray Bradbury (da que xa falamos cando este morreu o ano pasado e da que xa limos un fragmento). Fahrenheit 451 (uns 233º C) é a temperatura á que empeza a arder o papel. Nesta sociedade ficticia, o goberno non quere que a xente lea libros (e, xa postos, que non lea nada) porque estes fannos pensar e danlles información e cultura, xusto o contrario do que debe ter un bo e sumiso cidadán que pasa o día enganchado á tele. E neste contexto, o corpo de bombeiros non se adica a apagar lumes senón a queimar libros. Un destes bombeiros é Montag, o protagonista, que andando o tempo sinte a tentación, gracias á súa nova amiga mestra, de ler un dos libros que debería queimar. A partir dese momento, a súa vida cambia.
Esta película xa ten uns anos (é de 1966), pero realmente da igual cando a ves porque está ben feita e plantexa cuestións que siguen intrigando en 2012. Como curiosidade queremos resaltar que, aparte dos libros que se queiman, non hai absolutamente nada escrito visible en toda a película, nin siquera os títulos de crédito (iso, de feito, é o primeiro que chama a atención).

Neste enlace tedes un fragmento da película e, na biblioteca, a película e a novela.



04/12/12

SOS Porriño


Dende xullo funciona en Porriño esta organización que alimenta a centos de familias do concello. Está atendida por voluntarios aínda que a súa posta en marcha partiu da Concellería de Benestar Social.

O CPI da Ribeira vai colaborar con eles. Dende onte ata o día 15 recolleremos no noso centro alimentos non perecederos coa intención de que este nadal ninguén pase fame. Podedes traer arroz, lentellas, aceite, polvoróns, latas... nas bolsas que xa vos dimos nas aulas.

E o resto do ano podedes seguir colaborando con SOS Porriño ben entregando comida, ben traballando como voluntarios na súa sede.

Non vos esquezades! Coa que está a caer, necesitamos axudarnos unos ós outros!


03/12/12

Día internacional da discapacidade

Hoxe, 3 de decembro, celébrase o Día internacional da discapacidade. O ano pasado tivemos no centro unha exposición de fotografías sobre o tema que nos invitaba a reflexionar sobre as capacidades e as limitacións de cada un.
Este é o vídeo que fixemos a partires daquela exposición. Esperamos que vos guste.