29/01/15

Fobias

Mecanofobia: medo ás máquinas
O deseñador americano de orixe rumano John Vassos (1898-1985) non só fixo grandes pezas de deseño industrial, senon que tamén se dedicou ó deseño gráfico e á ilustración. Entre a súa obra atopamos a coleción Fobia, publicada en 1931, da que selecionamos algunhas imaxes das 24 que forman a serie.

Acrofobia: medo ás alturas

Claustrofobia: medo ós espazos pechados

Climacofobia: medo ás escaleiras

Dromofobia: medo a cruzar a rúa

Potamofobia: medo á auga corrente

Zoofobia: medo ós animais
E convidámosvos a ver tamén "Medo a voar", de Conor Finnegan.

28/01/15

O estrano caso da obesidade crecente de Obdulio García

Obdulio García era un caso único en Vilanova da Aldeavella. Era a única persoa obesa que moraba alí. Mais iso non era o estraño do caso, a súa obesidade, senón que estivese obeso cando só comía sementes de xirasol, arroz cocido e algún amorodo cando era a época deles. E de beber, só auga. 
A xente de Vilanova da Aldeavella, boa xente polo xeral, mais tamén ben curioso, especulaba sobre as causas daquela inexplicábel gordura do Obdulio García. Na súa familia non había antecedentes de mega-sobrepeso, por tanto, ninguén se explicaba como aquel coitado podía ter unha cintura tan enorme que se unha mosca de pequeno tamaño acertaba a pasar arredor del, quedaba capturada pola forza da gravidade que xurdía do corpo do Obdulio até se converter nunha especie de satélite arredor da cintura do home, incapaz de escapar dela.
Así as cousas, a obesidade do Obdulio aumentaba día tras día. Algúns veciños comezaron a temer que o Obdulio ocupase el só media vila e o resto dos habitantes houbesen conformarse con vivir todo na outra metade, apeteirados. 
Como xa dixen antes, os habitantes de Vilanova da Aldeavella eran, polo xeral, boa xente, e quixeron axudar o seu veciño o Obdulio. Convocaron un concello aberto na Casa do Concello e discutiron sobre cal era a causa daquela obesidade inexplicábel.
– Debeu absorber algunha toxina cando pequeno –opinou dona Crisanta, a farmacéutica–. Quedoulle no corpo e non a expulsou cando chegou o momento.
– Ao meu ver –opinaba dona Fina, a dona dunha tenda de fumeiros con denominación de orixe–, a causa está en que non come xamón. Aínda que digan que o xamón engorda, é falso. Ollen para min...
Era verdade, estaba feita unha sílfide.
– Penso que vos enganades, queridos veciños –dixo o concelleiro da oposición, don Leocadio de Todos os Santos–, o problema do noso veciño é que non fai exercicio demais, móvese pouco e mal...
En fin, había tantas opinións como veciños, ou se cadra máis, porque algúns veciños tiñan máis dunha opinión, mais na asemblea só se podía dar unha só causa da obesidade do Obdulio.
O derradeiro veciño ao que tocou falar, don Hexemonio, aínda dixo:
– O problema do noso benquerido Obdulio é precisamente o seu nome. “Obdulio” comeza con “ob-“ como “obeso”. Se se mudar o nome, desaparecería o problema.
Nada que facer. Así era imposíbel atopar unha razón convincente. Entón o rexedor de Vilanova da Adeavella, dixo á asemblea:
– Preguntemos ao noso querido Obdulio o que é que el pensa.
– Xa, mais teremos que saír ao campo, porque el non entra pola porta principal da casa do concello –explicou o cabo Rodríguez da policía local, máxima autoridade armada da localidade, que sempre vestía un impecábel uniforme azul co escudo do concello. 
O cabo Rodríguez até se fixera tecer tres pixamas de algodón, todos tres coa forma do seu uniforme de policía, que podería usar para saír na metade da noite caso houbese calquera emerxencia, sen ter que perder o tempo en vestir o seu uniforme de cabo da garda urbana, mais por sorte para el, Vilanova da Aldeavella era un lugar moi tranquilo onde pola noite só facían barullo os ratos e por veces dona Ramona, que a coitada era somnámbula, mais sempre pola rúa Maior, a ver as vitrinas das catro tendas que había en toda a vila, mais por sorte daquela estaban fechadas e non podía gastar diñeiro nelas.
Todos os veciños que participaron na asemblea foron á beira do río, que era o lugar favorito do Obdulio García e onde se atopaba o parque municipal. Alí, deitado na herba, os veciños fixeron unha corripa arredor del. O alcalde, que por algo era a máxima autoridade municipal, explicoulle que ninguén se puña de acordo sobre cal era a causa da súa obesidade crecente.
El, Obdulio, deitado na herba, comezou a pensar. O certo é que el mesmo non se ocupara nunca diso. Si, decatábase de que a cada vez era máis gordo, mais non parecía importarlle moito, sinceramente.  E díxoo así, precisamente:
– Caros veciños, é verdade que a cada vez estou máis gordo, mais non me importa moito, sinceramente. Son un tipo verdadeiramente intelixente, son o tipo máis brillante de toda a provincia... que digo da provincia, de todo o país. Deberiades estar orgullosos de que un xenio coma min viva en Vilanova da Aldeavella.
Todos os veciños presentes na asemblea, excepto dona María dos Xuncos, que estaba absorta na contemplación dunha bolboreta que lle pousara no nariz e lle facía cóxegas, ficaron abraiados con aquelas palabras.
Aí o líder da oposición municipal, non se sabe se por convencemento ou se por gañar en votos para as próximas eleccións, dixo:
– Caro Obdulio, é tremendo iso que estás a dicir. Nosoutros, todos os teus veciños, non facemos máis do que nos preocupar por ti...
E o Obdulio sorriu e retrucou:
– Non sexas mentireiro. O que pasa é que a vós cómevos a curiosidade... e a envexa.
Aquelas palabras alporizaron os veciños, que axiña comezaron a murmurar. Mais aquel ambiente hostil non pareceu incomodar o Obdulio, el estaba a gozar da situación, con tanta xente a estar pendente del.
Nese momento, de entre os veciños, dona Levidade achegouse até o Obdulio e pinchouno cunha agulla de facer calceta. E o Obdulio, como cabe esperar, tivo a única reacción normal: berrar.
– Aiiii! Señora, toleou ou que?
E dona Levidade explicou que aínda quería comprobar se o problema do Obdulio non era que estaba inchado de algo e que, se cadra, cunha agulla, pinchando nel, desincharía, mais xa se viu que non.
E así as cousas, os veciños foron marchando do parque. Porén, a Ximena, unha meniña con pencas e trences, dixo aos veciños:
– Creo que sei por que o Obdulio non para de engordar!
Todos ollaron abraiados para ela. Como unha neniña tan pequerrecha ía saber o motivo da obesidade daquel ilustre veciño da vila? Ela non tiña experiencia ningunha da vida como para entender desas cousas.
– Contoumo a miña avoa –explicou a Ximena sorrindo–. Díxome que ela coñeceu, nos seus anos mozos, xente coma o Obdulio e que os motivos para a súa obesidade non son por mor de comer mal, senón por outras cuestións... E eu sei como axudarlle!
  Todos os veciños presentes abraiaban. Como ían dar ouvidos a unha nena tan miúda con aqueles trences? Porén, se o Obdulio continuaba a engordar, acabaría ocupando toda a vila... Algo había que facer. Ao cabo, noutra asemblea, os veciños aceptaron a proposta da Ximena, que consistía, sinxelamente, nun concurso de preguntas e respostas, como os que pasaban na televisión.
Non foi difícil convencer o Obdulio para participar nun concurso. Así que coñeceu a proposta, dixo:
– Si, si, gusto da idea. Vou demostrar a miña grande intelixencia e o os meu inmenso talento...
E axiña que dixo iso, engordou aínda un chisquiño.
Montaron os sets do programa no parque, ao aberto. E o concursante que se ía opor ao propio Obdulio non era outro senón a Ximena. Trouxeron un presentador moi coñecido da televisión, Johnnie John, tamén coñecido como John ao cadreado, o cal, a cada vez que sorría, xurdía un lampexo de entre os dentes, mais non é porque lle brillasen, senón porque tiña un pequeno dispositivo instalado enriba da enxiva que disparaba automaticamente os lampexos.
Todos os habitantes de Vilanova da Aldeavella congregaron arredor do parque municipal, no set habilitado para o efecto. Todos, agás don Agamenón, que confundía a claustrofobia coa agorafobia; o coitado del estaba convencido que tiña pavor aos espazos abertos, cando na realidade o tiña aos espazos fechados, polo tanto ía perder aquela magnífica ocasión de ver como se rexistraba un programa da televisión na súa mesma vila. E todo por non consultar no dicionario a doenza que sufría.
O Johnnie John comezou largando un discurso sobre o bo presentador que el era, o cal irritou moito o Obdulio, que non gustaba que outros se gabasen diante del. Mais por sorte para o Obdulio, unha pomba que pasaba por alí deixou caer un cagallón enriba do Johnnie John e houbo que cortar o rexistro para lle limpar o ombreiro da chaqueta.
Unha vez resolvido aquel penoso incidente, comezou xa o concurso de preguntas e respostas sen máis prolegómenos. Para tentarmos resumir como foi o concurso, imos limitarnos a reproducir algunhas das preguntas e respostas.
JOHN: Primeira pregunta. De que cor é a melancolía?
OBDULIO: Alaranxada...
JOHN: Incorrecto. Rebote
XIMENA: Da cor contraria aos soños.
  JOHN: Correcto. 
OBDULIO: E de que cor son os soños?
JOHN: Iso aquí non se pregunta. Segunda pregunta. Como farían para que os peóns camiñen pola beira e os autos pola calzada?
OBDULIO: Cunha boa lexislación e boas multas, é claro...
JOHN: Incorrecto. Rebote.
XIMENA: Pondo carteis que digan que a xente ten que camiñar pola calzada, mentres que as beiras quedan reservadas para os autos.
OBDULIO: E por que é correcta esa resposta?
XIMENA: Porque a xente gusta de facer o contrario do que lle din que faga.
(...)
JOHN: Décima e derradeira pregunta. O que teñen en común un gato siamés e unha galiña choca?
OBDULIO: En que ambos son domésticos?
JOHN: Incorrecto. Rebote.
XIMENA: En que o nome de ambos comeza con ga–
JOHN: Correcto! E a gañadora é...
Aí soou un repique de tambor, mais era unha parvada, porque xa todos sabían que a meniña gañara o concurso. Ela respondera ben as dez preguntas, mentres que o Obdulio fallara con todas.
– A gañadora é... Ximena!
Toda a vila aplaudiu entusiasta, toda excepto o Obdulio, que estaba vermello de ira por o teren humillado. Ninguén reparou nel, mais marchou de alí, marchou a unha fraga próxima onde quedou á sombra dunha secuoia, onde non quixo ver xente. Porén, por alí pasaban veciños de cando en vez, veciños que corrían, levaban o can a pasear ou montaban na bicicleta. Todos, moi atentos, saudábano:
– Bo día, Obdulio.
– Bo día, Obdulio.
– Bo día, Obdulio.
Mais o Obdulio só rosmaba. Nunca na súa vida o humillaran na súa vida, e iso era o que tanto o incomodaba. El, o tipo máis brillante do mundo mundial, vencido nun concurso de preguntas parvas por unha meniña con trences...
E entón, correu a voz pola vila: O Obdulio enmagrecera. Si, despois dunha semana, o Obdulio estaba a cada vez máis magro. Testemuñábano todos os veciños que pasaban pola fraga e se atopaban con el sentado sempre embaixo da secuoia.  
– Talvez enmagrecese porque deixase de comer –opiniou dona Crisanta.
– Non, miña amiga, foi porque só come piñóns –retrucou dona Fina.
– As secuoias non dan piñóns –comentou daquela a Ximena–. O verdadeiro motivo polo enmagreceu é outro.
E aí toda a vila quixo ouvir, toda a vila sen excepción:
– Enmagreceu porque o seu ego estaba a se expandir no seu corpo. Críase o tipo máis intelixente, o máis sabio, o máis curriño e máis mellor de todos. Diso é do que me avisara a miña avoa: a vaidade só con modestia sanda. Por iso inventei o do concurso, porque se alguén demostraba ao Obdulio que non era nin o máis intelixente, nin o máis sabio nin o máis mellor, o seu ego desincharía...
Aquelas palabras foron moi ben acollidas polos veciños de Vilanova da Aldeavella. Alguén até pensou que había que levantar unha estatua á meniña, mais ela dixo que prefería que a convidasen a torta de amorodo con chocolate, que lle ía quitar máis proveito.
E así foi como o Obdulio deixou de estar obeso por causa da súa egolatría, mais aos poucos volveu a engordar, mais daquela foi por causa da súa afección sen medida ás lambetadas, que, segundo el, lle calmaban a angustia de xa non ser o tipo máis intelixente, máis sabio, máis curriño e máis mellor de toda a provincia... o de todo o país, mellor non llo mencionardes.

Frantz Ferentz, 2014
Publicado en O reino dos contos

27/01/15

Camino a la escuela


O pasado 23 de xaneiro estrenouse nos cines de toda España Camino a la escuela, un documental impresionante sobre o camiño diario que teñen que percorrer catro rapaces de distintas partes do mundo para chegar á súa escola. Son moitos kilómetros de camiño e moitos perigos, pero iso non os fai dubidar, porque a escola é garantía dun futuro mellor para eles e as súas familias.

O documental está patrocinado pola UNESCO e unha parte dos cartos que recaude irán para UNICEF:

Deixámosvos o tráiler da película e a recomendación de ir vela en Vigo, nos multicines Norte (3€ os mércores, 6'50€ as fins de semana).



Máis información sobre o documental, na súa web.

23/01/15

Ciudad de las almas perdidas - Páx. 99

CLARE, Cassandra. Cazadores de sombras 5. Ciudad de las almas perdidas. Barcelona: Ed. Destino, 2012. ISBN 978-84-08-00812-5.

Contracuberta:
Jace es ahora un sirviente del mal, vinculado a Sebastian por toda la eternidad. Sólo un pequeño grupo de Cazadores de Sombras cree posible su salvación. Para lograrla, deben desafiar al Cónclave, y deben actuar sin Clary. Porque Clary está jugando a un juego muy peligroso por su propia cuenta y riesgo. Si pierde, el precio que deberá pagar no consiste tan solo en entregar su vida, sino también el alma de Jace. 
Clary está dispuesta a hacer lo que sea por Jace, pero ¿puede seguir confiando en él? ¿O lo ha perdido para siempre? ¿Es el precio a pagar demasiado alto, incluso para el amor?

"A sus pies había un vaso hecho añicos, y el agua empapaba la alfombra gris.
Todo el color le había desaparecido del rostro, y se había quedado blanca como la cal. Estaba mirando fijamente al otro lado de la sala, e incluso antes de volver la cabeza, Clary ya supo qué estaba viendo.
A su hijo.
Sebastian estaba apoyado en la pared del salón, cerca de la puerta, sin ninguna expresión en su rostro anguloso. Entrecerró los párpados y miró a Jocelyn a través de las pestañas. Algo en su postura, en su aspecto, podría haber salido de la foto de un Valentine de diecisiete años que Hodge había tenido.
—Jonathan —susurró Jocelyn.
Clary se quedó inmóvil; igual que Jace cuando llegó corrindo por el pasillo, y vio la escena que tenía ante sí y se detuvo de golpe. Jace tenía la mano izquierda sobre el cinturón de las armas, sus delgados dedos estaban a varios centrímetros del mango de una de sus dagas; Clary sabía que tardaría menos de un segundo en desenvainarla.
—Ahora me llaman Sebastian —respondió—. Decidí que no me interesaba conservar el nombre que me disteis mi padre y tú. Ambos me habéis traicionado, así que preferiría no tener relación con vosotros.
El agua caída del vaso roto iba formando un círculo oscuro a los pies de Jocelyn, que dio un paso adelante, mirando el rostro de Sebastian con ojos escrutadores.
—Creía que estabas muerto —susurró—. Muerto. Vi tus huesos convertirse en cenizas.
Sebastian la miró con los ojos negros entrecerrados.
—Si fueras una madre de verdad —replicó—, una buena madre, habrías sabido que estaba vivo. Una vez hubo un hombre que dijo que las madres llevaban con ellas durante toda la vida la llave de nuestras almas. Pero tú tiraste la mía.
Jocelyn hizo un sonido gutural".

Le aquí os dous primeiros capítulos.

Web oficial de Cazadores de sombras en español.

21/01/15

Unha maqueta de Hogwarts feita con Lego



Alice Finch, unha nai de Seattle, tardou un ano enteiro en facer esta completísima maqueta de Hogwarts, a escola de maxia de Harry Potter, con 400.000 pezas de Lego.

Alice, ademais de fixarse con moita atención no colexio tal e como aparece nos libros e nas películas, incluso fixo o tour de Harry Potter en Londres (que inclúe unha maqueta de Hogwarts) para coller máis ideas. Cando rematou a primeira fase da maqueta, o comedor de Hogwarts ocupaba a habitación enteira, polo que tivo que facer todo a unha escala máis pequena.

Aquí vos deixamos fotos con máis detalles da maqueta e o enlace ó flickr de Alice Finch, con aínda máis fotos. A que recoñecedes algunha escena das películas e dos libros?










19/01/15

Un protagonista sen nome?

Probablemente todos estamos acostumados a que os protagonistas das novelas que lemos teñan un nome. Algúns, incluso, teñen nome e alcume. Pero non sempre é así, aínda que pareza sorprendente, e hai algúns libros ben coñecidos con protagonistas anónimos.

Este é un artigo de Entre libros e letras, o blog da librería Iberlibro, no que nos falan de 12 novelas así:

El nombre del protagonista es seguramente uno de los aspectos de un libro al que los autores dan más vueltas, algo que elegir cuidadosamente. Posiblemente algunos autores eligen el nombre de su protagonista con la intención de evocar determinados sentimientos o actitudes del propio personaje. Otros autores, sin embargo, prefieren dejar el nombre de lado y crear una intriga o dejar que el lector lo imagine y saque sus propias conclusiones. Nosotros hemos recopilado 12 libros en los que los protagonistas son anónimos o son simplemente llamados por una característica del personaje.

1. La carretera (The road) es una novela escrita por Cormac McCarthy, en ella se cuenta la historia de un padre y su hijo viajando a través de parajes post-apocalípticos, destruidos por un cataclismo que destruyó la civilización. Ambos protagonistas son siempre nombrados “el padre” y “el hijo” o “el hombre” y “el niño”, pero nunca se da un nombre de pila.

2. El cuento de la criada (The handmaid’s tale) obra de la escritora Margaret Atwood, está basada en una sociedad futura en la que los valores contemporáneos quedan olvidados y en que la mujer se convierte en un objeto cuyo único valor es la reproducción. El nombre de la protagonista nunca es revelado, se refiere a ella como “Offred”, un nombre falso que en realidad indica de quien es propiedad (of Fred: de Fred). 
3. En El club de la lucha de Chuck Palahniuk, obra que inspiró la famosa adaptación cinematográfica de David Fincher, el protagonista nunca nos revela su nombre.
4. La máquina del tiempo de H.G. Wells narra la historia de un científico que construye un vehículo para viajar a través del tiempo, con la intención de conocer el futuro de la humanidad. El nombre del científico protagonista no es revelado y el autor se refiere a él como “el viajero del tiempo”.

5. Memorias del subsuelo es una obra de Fyodor Dostoyevsky, es una novela dividida en dos partes. La primera parte se trata de un monólogo interior del protagonista y la segunda es una larga memoria del narrador, en ninguna de ellas aparece el nombre del protagonista.

6. Rebeca, de Daphne du Maurier narra la historia de Maxim de Winter, un viudo que intenta olvidar su pasado y que contrae matrimonio con otra mujer. Este segundo matrimonio es perfecto hasta que la memoria de su primera esposa (Rebeca) hace mella en él. La narradora es la segunda esposa, cuyo nombre no es revelado.


7. Las brujas es un libro para niños de Roald Dahl, en él una organización de brujas tienen el objetivo de destruir niños. Los protagonistas son nombrados como “la abuela”, “el niño”…

8. El fin del mundo y un despiadado país de las maravillas de Haruki Murakami narra dos historias paralelas en dos escenarios imaginarios futuristas. El primero, una ciudad amurallada llamada “el fin del mundo” y el segundo un Tokio futurista llamado un cruel país de las maravillas. Los nombres de los protagonistas de las historias son desconocidos.

9. El poder y la gloria (Graham Greene) narra la historia de un sacerdote católico en Tabasco (México) en la década de 1930, época en la que el gobierno mexicano luchaba por suprimir la iglesia católica en algunas áreas del país.

10. Everyman (Philip Roth) es una novela que empieza en el funeral del protagonista (cuyo nombre no es desvelado, aunque tiene mucho en común con el autor de la obra) y a partir de ahí repasa algunos capítulos de su vida.

11. The yellow wallpaper, de Charlotte Perkins es una novela corta que presenta un diario escrito en primera persona por la protagonista, la cual se vuelve psicótica por las circunstancias que la rodean.

12. El hombre invisible es una novela de Ralph Ellison que trata las cuestiones sociales que preocupan a los afroamericanos al principio del siglo veinte. La historia es narrada en primera persona por un protagonista anónimo (que dice ser una persona invisible).


16/01/15

Recinto gris - Páx. 99

COSTAS, Ledicia. Recinto gris. Vigo: Xerais, 2014. ISBN 978-84-9914-608-9.

Contracuberta:
Tras unha día de galerna, Cidade Vii foi invadida por un exército adestrado para conseguir unha cidade perfecta. Aqueles soldados altísimos de uniforme negro e cabeza de lobo peiteaban o territorio, rexistraban cada casa, non deixaban nada ao chou. Tiñan instrucións moi claras que cumprir: colleren aqueles que perturbaban o equilibrio social, ás persoas consideradas diferentes, metelas nos camións e trasladalas a Recinto Gris, un lugar habilitado para aloxar os que non encaixaban no seu deseño. Aqueles soldados lobos presentáronse na casa de Nube, unha rapaza incapaz de mentir, coa intención de levala.


"—É esta. Non hai dúbida.
Apagaron a luz e trataron de recompoñer a porta, pero estaba rota. Á mínima refolada de aire, abriríase por completo revelando que alguén entrara no almacén.
—En canto se decaten de que alguén entrou aquí, rexistrarán todos os barracóns —dixo Mun—. Non sei como imos saír desta.
Naquel momento eran as tres da madrugada.
—É mellor volver e non seguir tentando a sorte, albino. Xa se nos ocorrerá algo. Quedando aquí non solucionamos nada.
Apenas deran uns pasos cando o Lince pisou algo brando medio enterrado entre a lama. Agachouse para velo máis de preto e quedou paralizado por un instante. Co estómago encollido, permaneceu fitando cara ao chan. Podía escoitar os latexos do seu propio corazón rebentándolle o peito. Bum-bum, bum-bum, bum-bum...
—Que pasa, Lince?
El non contestou. Agarrou coas dúas mans aquilo que atopara e levantouno no aire. Mun, que estaba uns pasos máis adiante, non alcanzaba a distinguir o que o compañeiro sostiña, mais polo misterioso silencio do Lince sabía que algo estaba pasando. Achegouse a el ata que aquela cousa foi tomando forma concreta. Cando tivo a seguridade de que aquilo era o que semellaba, sentiu arrepíos. Logo, ese sentimento deu paso ao noxo. E finalmente o temor invadiuno por completo. O que Lince sostiña entre as mans era unha enorme cabeza de lobo gris".

 Le unha entrevista coa autora.

15/01/15

4' 33"

John Cage, nado en 1912, foi un compositor de música clásica que rompeu bastantes moldes. A Wikipedia di de el que foi compositor, instrumentista, filósofo, poeta, artista, pintor e recoletor de setas.
Foi pioneiro da música aleatoria, da electrónica e do uso "raro" de instrumentos musicais (como o piano preparado, con obxectos inseridos entre as cordas).

Unha das súas obras máis coñecidas e máis controvertidas, e citada por Marcos Calveiro na entrevista que publicamos onte, é 4' 33" (o título representa a duración da peza). A primeira vez que se interpretou en público montouse unha boa na sala da concertos: todo o mundo empezou a asubiar, berrar... sentíndose estafados ou pensando que lles estaban a tomar o pelo. Aquí vos deixamos esta sorprendente obra a ver que pensades vós ;-)

Tedes que saber que hai unha app para o iPhone que vos permite interpretar esta peza con toda comodidade. e apps para iPhone e Android para interpretar as pezas para piano preparado. Podedes descargalas da web oficial de John Cage.



14/01/15

Cuestionario Proust: Marcos Calveiro

Ramón Nicolás publicou no seu blog literario Caderno da Crítica o cuestionario Proust que lle fixo a Marcos Calveiro, autor de Todos somos, O pintor do sombreiro de malvas, Palabras de auga, O carteiro de Bagdad, entre outras novelas, e gañador de múltiples premios pola súa obra.

Se queres saber que é o cuestionario Proust, le esta entrada do noso blog.

1.– Principal trazo do seu carácter?
-A vehemencia.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
-A mentira.
3.– Que agarda das súas amizades?
-Levarlles a contraria.
4.– A súa principal eiva?
-A falsa modestia.
5.– A súa ocupación favorita?
-Dolce fare niente.
6.– O seu ideal de felicidade?
-Ser libreiro.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
-Ser libreiro.
8.– Que lle gustaría ser?
-Un iluso.
9.– En que país desexaría vivir?
-En calquera de Philip K. Dick.
10.– A súa cor favorita?
-O da roupa interior da miña parella.
11. – A flor que máis lle gusta?
-Eu son máis de malas herbas.
12.– O paxaro que prefire?
-Un voitre, son o paradigma da ecoloxía.
13.– A súa devoción na prosa?
-Eu mesmo.
14.– E na poesía?
-O poeta que fun.
15.- Un libro?
-Unha enciclopedia, en papel por suposto.
16.– Un heroe de ficción?
-Calquera do martiroloxio romano.
17.– Unha heroína?
-Aquela que rexeitei nos anos 80.
18.– A súa música favorita?
-4´33´´ de John Cage.
19.– Na pintura?
-As liñas descontinuas das estradas.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
-Os desertores.
21.– O seu nome favorito?
-Calquera dos debuxos animados da Warner.
22.– Que hábito alleo non soporta?
-A hipocrisía.
23.– O que máis odia?
-Aos conversos de calquera causa.
24.– A figura histórica que máis despreza?
-Aos profetas de calquera relixión.
25.– Un feito militar que admire?
-A deserción.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
-O don da bilocación dalgúns santos.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
-Practicando sexo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
-Mala hostia.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
-A ignorancia.
30.– Un lema na súa vida?
-Alégrame o día.

13/01/15

38 verbas que adoitamos escribir mal en castelán

A Fundéu BBVA (Fundación del español urgente) ten este interesante artigo sobre palabras que adoitamos escribir con til e que non o levan:

Repasamos en esta breve lista algunas de las palabras que causan más dudas a la hora de escribirlas con tilde o sin ella.

  • Fue, dio, vio: no llevan tilde, ya que las normas de ortografía establecen que los monosílabos no se acentúan nunca gráficamente, salvo en los casos de tilde diacrítica.
  • Ti: suele acentuarse por analogía con otros pronombres como mí o . Pero estas formas la llevan para diferenciarse del mi y el tu adjetivos posesivos.
  • Esto, eso, aquello: en ocasiones se acentúan indebidamente por influencia de los pronombres masculinos y femeninos (este, esta; eso, esa; aquello, aquella).
  • Sola: no debe llevar tilde porque es una palabra de dos sílabas, llana y terminada en vocal, pero a la que le solemos colocar la tilde por analogía con el adverbio solo.
  • Imagen, examen, volumen, resumen, origen, joven, margen: no llevan tilde por ser palabras llanas terminadas en -n, aunque sus plurales sí la llevan (imágenes, exámenes, volúmenes, resúmenes, orígenes, jóvenes y márgenes), ya que las formas en plural pasan a ser esdrújulas.
  • Heroico, estoico: en estas palabras la secuencia oi es un diptongo, son por tanto palabras llanas, de tres sílabas y terminadas en vocal que no deben llevar tilde.
  • Hubierais, hubieseis, fuerais, fueseis: se escriben sin tilde porque son palabras llanas terminadas en -s. Se silabean así: hu-bie-rais, hu-bie-seis, fue-rais y fue-seis.
  • Acabose y ponme: las formas verbales que incluyen pronombres llevan tilde o no de acuerdo con las normas de acentuación ortográfica actuales (antes sí llevaba tilde acabóse). Como acabose y ponme son palabra llana terminada en vocal, lo apropiado es no poner la tilde.
  • Continuo: el adjetivo continuo se escribe sin tilde por ser palabra llana terminada en vocal. Sí llevan acento ortográfico las formas verbales de presente y pasado (yo) continúo y (ella) continuó.
  • Huir, rehuir: huir es palabra monosilábica, pues la secuencia ui siempre forma diptongo. Y rehuir es palabra aguda terminada en erre.
  • Construido, incluido, influido, gratuito, huida, hinduismo, altruismo: todas estas palabras son llanas terminadas en vocal: cons-trui-do, in-clui-do, in-flui-do, gra-tui-to, hui-da, hin-duis-mo, al-truis-mo.
  • Caracteres: en el plural de carácter se cambia el acento de la vocal a a la e, por lo que ha de escribirse y pronunciarse caracteres, no carácteres.
  • Chiita, diita, tiito, Rociito: se trata de palabras llanas terminadas en vocal. Dado que dos vocales iguales seguidas forman siempre hiato, el silabeo correspondiente es chi-i-ta, di-i-ta, ti-i-to y Ro-ci-i-to.

Fonte: Fundéu BBVA, a través de Así está el patio ortográfico.

Fundéu BBVA é unha fundación patrocinada pola Agencia Efe e BBVA, asesorada pola RAE, co objetivo de colaborar co bo uso do español nos medios de comunicación e en Internet.

Fonte: El susurro del gato

12/01/15

Je suis Charlie!


Portada de Charlie Hebdo: "Mahoma desbordado polos fundamentalistas". "É duro ser amado por idiotas".

Le aquí que é Charlie Hebdo e o porqué dos ataques ós seus debuxantes.

09/01/15

Lo que Einstein le contó a su barbero - Páx. 99

WOLKE, R. L. Lo que Einstein le contó a su barbero. Respuestas científicas a lo incomprensible de la vida cotidiana. Barcelona: Ed. Ma Non Troppo, 2003. ISBN 84-95601-53-2.

Contracuberta:
¿Se ha preguntado alguna vez por qué el océano es azul? ¿Por qué los pájaros no se electrocutan cuando se posan sobre los cables eléctricos de alto voltaje? ¿A qué se debe que los cubitos de hielo presenten ese aspecto nebuloso? ¿O si sería posible escuchar la radio mientras se viaja en automóvil a la velocidad del sonido?
Robert L. Wolke, como ya demostró en Lo que Einstein no sabía, nos ayuda a desentrañar y comprender cientos de fenómenos con los que convivimos a diario sin apenas reparar en sus causas y sus porqués. En este nuevo libro, Wolke nos deleita con más explicaciones amenas y rigurosas acerca de fenómenos corrientes tales como la gravedad (si usted viaja en un ascensor que cae, ¿se salvará si salta en el último instante?) o la acústica (¿por qué un látigo provoca un chasquido tan sonoro?), además de otros hechos asombrosos (si se dispara una bala hacia lo alto, ¿podría matar a alguien al caer?) y otras cuestiones prodigiosas y desconcertantes que pueden llegar a causar gran controversia en cualquier reunión de amigos.

"¿Caliente, caliente, lo más caliente?

Si el cero absoluto es la temperatura más baja posible, ¿existe la temperatura más alta posible?

Sí. Pero comencemos a una temperatura meramente templada y vayamos aumentando el calor de manera gradual.
El calor es la energía que una sustancia contiene en su interior, debido al hecho de que sus átomos y moléculas están en movimiento (véase pág. 89). Pero la temperatura es un concepto construido por el hombre, inventado para que podamos hablar entre nosotros sobre cuánta energía tiene una sustancia, y le asignamos números a eso. Cuando decimos que estamos «aumentando la temperatura» de un objeto, estamos añadiendo energía calorífica a sus átomos y moléculas y haciendo que se muevan más rápido. El límite final de enfriamiento y ralentización de dichos átomos y moléculas debe ser cuando ya no se mueven en absoluto; eso es el cero absoluto (véase pág. 89). La cuestión que nos concierne, entonces, se limita a si hay algún límite a lo rápido que esos átomos y moléculas pueden moverse.
Pero mucho antes de que podamos alcanzar ningún límite de velocidad, deben ocurrir varias cosas. En primer lugar, si la sustancia es un sólido se fundirá en un líquido. Entonces a una temperatura más alta el líquido hervirá y se convertirá en un vapor o gas  —una condición en la que los átomos o moléculas están moviéndose rápida y libremente en todas direcciones—. Conforme la temperatura es más y más alta, se mueven más y más rápido. Por ejemplo, las moléculas de nitrógeno en el aire de su horno a 177 grados Celsius se mueven a una velocidad media de 2.300 kilómetros por hora.
Si la sustancia está compuesta de moléculas (grupos de átomos pegados), tarde o temprano estas se desharán en fragmentos más pequeños o incluso en sus átomos individuales, como consecuencia de las fuerzas demoledoras de sus violentas colisiones. En otras palabras cada compuesto molecular se descompondrá a una temperatura lo suficientemente elevada".
(A explicación continúa na páx. 100)