29/11/13

A violencia contra a muller en poemas

REGLAS DE JUEGO PARA LOS HOMBRES QUE QUIERAN AMAR A LAS MUJERES

I

El hombre que me ame
deberá saber descorrer las cortinas de la piel,
encontrar la profundidad de mis ojos
y conocer lo que anida en mí,
la golondrina transparente de la ternura.

II

El hombre que me ame
no querrá poseerme como una mercancía,
ni exhibirme como un trofeo de caza,
sabrá estar a mi lado
con el mismo amor
con que yo estaré al lado suyo.

III

El amor del hombre que me ame
será fuerte como los árboles de ceibo,
protector y seguro como ellos,
limpio como una mañana de diciembre.

IV

El hombre que me ame
no dudará de mi sonrisa
ni temerá la abundancia de mi pelo,
respetará la tristeza, el silencio
y con caricias tocará mi vientre como guitarra
para que brote música y alegría
desde el fondo de mi cuerpo.

V

El hombre que me ame

podrá encontrar en mí
la hamaca donde descansar

el pesado fardo de sus preocupaciones
la amiga con quien compartir sus íntimos secretos,
el lago donde flotar
sin miedo de que el ancla del compromiso
le impida volar cuando se le ocura ser pájaro.

VI

El hombre que me ame
hará poesía con su vida,
construyendo cada día
con la mirada puesta en el futuro.

VII

Por sobre todas las cosas,
el hombre que me ame
deberá amar al pueblo
no como una abstracta palabra
sacada de la manga,
sino como algo real, concreto,
ante quien rendir homenaje con acciones
y dar la vida si es necesario.

VIII

El hombre que me ame
reconocerá mi rostro en la trinchera,
rodilla en tierra me amará
mientras los dos disparamos juntos
contra el enemigo.

IX

El amor de mi hombre
no conocerá el miedo a la entrega,
ni temerá descubrirse ante la magia del enamoramiento
en una plaza llena de multitudes.
Podrá gritar -te quiero-o hacer rótulos en lo alto de los edificios
proclamando su derecho a sentir
el más hermoso y humano de los sentimientos.

X

El amor de mi hombre
no le huirá a las cocinas,
ni a los pañales del hijo,
será como un viento fresco
llevándose entre nubes de sueño y de pasado,
las debilidades que, por siglos,
nos mantuvieron separados
como seres de distinta estatura.

XI

El amor de mi hombre
no querrá rotularme y etiquetarme,
me dará aire, espacio,
alimento para crecer y ser mejor,
como una Revolución

que hace de cada día
el comienzo de una nueva victoria. 

               
                  Gioconda Belli





LIBRE TE QUIERO

Libre te quiero
como arroyo que brinca
de peña en peña,
pero no mía.
Grande te quiero
como monte preñado
de primavera,
pero no mía.

Buena te quiero
como pan que no sabe
su masa buena,
pero no mía.
Alta te quiero
como chopo que al cielo
se despereza,
pero no mía.

Blanca te quiero
como flor de azahares
sobre la tierra,
pero no mía.

Pero no mía
ni de Dios ni de nadie
ni tuya siquiera.

                Agustín García Calvo



27/11/13

El final del cuento de hadas



El final del cuento de hadas (El Chojin)

Sé que no le gusto a tus padres, pero ellos qué saben,
no eres tan pequeña y yo no soy tan grande,
te he demostrado que te quiero durante este tiempo,
acepta mi anillo, cásate conmigo.
[Lydia]Es precioso, claro que acepto mi vida.
[El Chojin]Oh Me haces tan feliz, sé que eres mía,
estabas destinada a mí lo supe desde el primer día,
abrázame, comparte mi alegría.

Así comenzó el cuento de hadas,
ramos de flores, bombones, paseos y dulces miradas,
lo que opinen los demás no vale nada,
un hombre bueno mantiene a una mujer enamorada.
Los días pasan como en una fábula,
vestidos de novia, lista de boda, planes, nueva casa,
ella es la reina, ella es el ama,
ella le ama, ella le aguanta...

[Lydia] Quizás no deberías beber tanto...
[El Chojin] ¿Me estas llamando borracho?
[Lydia] No, no, claro
[El Chojin] Pues cállate mujer ¿eh?,
que yo sé bien lo que hago,
anda sube al coche y borra esa cara de inmediato.
[Lydia] Claro...

[El Chojin] Ella y él se casan,
el tiempo pasa, una llamada...
[Lydia] Mamá, ¡estoy embarazada!
[El Chojin] No hay mayor motivo para ser feliz que un niño,
él lo celebra saliendo con sus amigos.

[Lydia] ¿Dónde has estado? Me tenias muy preocupada
[El Chojin] ¡No empieces...
[Lydia] ¿Por qué no coges mis llamadas?
[El Chojin] ¡No empieces!
[Lydia] Es que siempre me dejas sola en casa
y vuelves a las tantas, además,
hueles a colonia barata.
[El Chojin] ¡Calla!

[El Chojin]
El primer golpe fue el peor,
no tanto por el dolor como por el shock de la situación,
esa noche él duerme en el sofá, ella no duerme nada,
sueños rotos, lágrimas en la almohada.

[El Chojin y Lydia]
Quién iba a decir que sería así... el final del cuento de hadas
Todo iba bien hasta que llegó... el final del cuento de hadas
Nunca pensó que podría pasar... el final del cuento de hadas
A otra ella le tocó vivir... el final del cuento de hadas

[El Chojin]
Perdóname por lo de ayer, no sé qué pasó,
Es que... no sé, es el estrés del trabajo,
el cansancio, estaba un poco borracho,
perdóname, lo siento, sabes que te amo.
Tras unos días ella recuerda el tema,
como si fuera una lejana pesadilla,
pensó en contarlo a sus amigas, pero no lo entenderían,
además, son cosas de familia.

[Lydia] Él me quiere, esas cosas pasan,
y es verdad que a veces soy un poco bocazas.
[El Chojin] Nace el bebé, una pequeña preciosa,
pero él quería un niño y echa la culpa a su esposa.

[El Chojin] Lo haces todo mal, y estás gorda.
¿Cómo pretendes que no me vaya con otras?
[Lydia] Pero...
[El Chojin] ¡Pero nada! ¿Todo el día en casa acumulando grasas
y no eres capaz de tener la cena preparada?
[Lydia] Pero...
[El Chojin] ¡Calla!
[Lydia] Pero...
[El Chojin] ¡Calla! Mira ¡no me obligues a que lo haga!
[Lydia] Pero...
[El Chojin] ¡Calla! ¡Te avisé! ¡Ahora habla! ¡Habla! ¡Habla! ¡Habla!

[EL Chojin]
Esta vez no se supo controlar,
ella acaba en el hospital.
Tras tres días por fin escucha a sus amigas
y denuncia a la policía su tortura.
La vida vuelve a sonreírle poco a poco,
ella y la niña rehacen sus vidas casi del todo.
Un nuevo chico, un nuevo trabajo,
un nuevo futuro, en un nuevo barrio.
Pero el papel de un juez no es suficiente para detenerle a él,
y un día, de vuelta al portal,
él la espera con un puñal y la acuchilla doce veces.

Fue el final del cuento de hadas,
un cuento real que se cuenta en cada ciudad, cada semana,
es la nueva plaga,
es el final del cuento de hadas.

[Lydia]
Quién iba a decir que sería así... el final del cuento de hadas
Todo iba bien hasta que llegó... el final del cuento de hadas
Nunca pensó que podría pasar... el final del cuento de hadas
A otra ella le tocó vivir... el final del cuento de hadas.

Web oficial de El Chojin


26/11/13

Como previr e defenderte das agresións




Esta guía para rapazas deixa moi clariño que é unha agresión, que facer para evitar que nos agredan e que facer cando somos agredidas.

Recomendamos que a leades todos, homes e mulleres, e que aprendades a dicir NON e a respetar o NON dos demais.

Tédela neste enlace.




Teléfonos contra o maltrato

25/11/13

Non son cifras, son vidas!





DÍA INTERNACIONAL CONTRA A VIOLENCIA CARA ÁS MULLERES

Un ano tras outro comprobamos que a violencia de xénero segue sendo a principal causa de morte entre as mulleres de entre 15 e 44 anos en todo o mundo, por diante da suma das mortes provocadas polo cancro, a malaria, os accidentes de tráfico e as guerras.

A violencia contra as mulleres ten o mesmo orixe pero diversas formas. A sociedade patriarcal que as discrimina e relega á pobreza, á exclusión, á fame. Violencia machista nas relacións de parella. Baixo a forma de abusos sexuais, de falta de acceso á sanidade, á educación. Violencia que as obriga á reclusión, á prostitución, á escravitude, ao matrimonio forzado. Que as mutila, que as utiliza como arma de guerra ou campo de batalla.

As cifras desta violencia atafégannos. 603 millóns de mulleres viven en países onde non se considera delito a violencia de xénero. 40 millóns de nenas desaparecen na India por infanticidio. 250.000 nenas exercen a prostitución no Brasil.
Cifras que falan das mulleres como produtoras do 70% dos alimentos mundiais, e posuidoras tan só do 2% da propiedade das terras; das mulleres que traballan en empregos vulnerables, que cobran ata un 90% menos que os homes; que coidan e alimentan á poboación, que realizan o 80% do traballo non remunerado; que non teñen acceso á educación, que forman parte deses 2/3 das mulleres do mundo que son analfabetas.

Son 21 millóns as mulleres que acoden cada ano a abortos inseguros e 47.000 as que morren por iso. Unha de cada catro sofre agresións sexuais durante o embarazo, 500.000 morren por complicacións nel.

A mutilación xenital pon en risco a vida de 2 millóns de nenas cada ano. Na India, nun ano, 22 mulleres foron asasinadas por motivos relacionados co dote. No mundo hai máis de 60 millóns de esposas nenas.

No Estado español, en dez meses, son 65 as mulleres e nenas asasinadas, vítimas da violencia machista. Unha realidade que o Goberno quere eludir, escondendo as estatísticas reais e negándose a recoñecer que -lonxe de diminuír- a violencia contra as mulleres segue aumentando. E é este mesmo Goberno o que recortou máis dun 24% o orzamento destinado ás políticas de igualdade, tres veces máis que calquera outra partida.

Ademáis, a pesar da importancia da educación en igualdade para a prevención da violencia, a LOMCE eliminou os principios coeducadores de convivencia e non discriminación, de educación en valores humanos e materias que potencien estes contidos, necesarios para a eliminación da violencia machista e a non discriminación por razón de sexo.

Pouco parece importarlle ao Goberno que os malos tratos aparezan cada vez en idades máis temperás. Nin que o 4,9% das adolescentes sexan vítimas de violencia e unha de cada cinco póidao ser porque xustifique o sexismo e a agresión como forma de enfrontar os conflitos.

Estatísticas, cifras que nos falan de agresións, de violacións, de mutilacións, de asasinatos, que nos fan un mapa da situación de discriminación que seguen padecendo as mulleres en todo o mundo.

Pero non podemos esquecer a realidade que esconde cada número, cada dato. Non podemos esquecer que detrás de cada un hai un nome, unha historia, uns soños, unha vida.

Por todo isto, dende a Asemblea de Mulleres, hoxe, Día Internacional para a Eliminación da Violencia Contra as Mulleres, queremos recordar a todas as que sufriron violencia machista, ás que a sofren día a día. Ás que xa non están porque foron asasinadas. Ás súas nais, fillas, fillos, a todas as súas contornas afectivas. Queremos recordar todas esas vidas arrebatadas pola brutalidade machista.

Hoxe e todos os días do ano seguimos unidas nun só berro contra a violencia machista. ¡Porque non son cifras, son vidas!
Manifesto da Asemblea de Mulleres do STEG
25 de novembro de 2013

22/11/13

O castañeiro de abril - Páx. 99

FRAGA, Antonio Manuel. O castañeiro de abril. Vigo: Xerais, 2013. ISBN 978-84-9914-574-7.
Premio Merlín de Literatura Infantil, 2013

Contracuberta:
Buto, o zapateiro, conta a historia do seu amigo Baltasar, un rapaz de once anos, cego de nacemento e orfo de nai, que vive coas súas tías, Olegaria e Berenguela, dúas xemelgas moi antipáticas e un pouco malvadas. Acompañado do seu can, Barriga Branca, Baltasar vende na praza dos Zoqueiros soldadiños e bailarinas de madeira , labradas coa súa navalla, coa intención de xuntar cartos para reunirse co seu pai. A aparición na praza do Castañeiro de Abril provocará un xiro na súa vida e unha chea de acontecementos que trastornan a vida da xente do seu barrio.
O Castañeiro de Abril é unha historia de superación dunha dignidade tremenda e dunha afouteza extraordinaria. Unha reivindicación das cousas miúdas, que adoitan ser a principal orixe dos nosos desgustos e das nosas maiores satisfaccións.

"Mentres xantaba, Baltasar podía sentir a presenza das dúas irmás a ollalo en silencio, o que lle impedía gozar plenamente da comida. Sabía que o comportamento das súas tías non era normal, polo que apuraba todo o qeu podía para engulir a gorentosa tortilla, antes de que un mal aire virase o catavento das Carabullo e lle retirasen o prato de diante.
—Baltasar, rapaz —era agora Olegaria quen lle bisbaba melindrosa—, un home da televisión estivo na mercería esta mañá para ofrecernos unha entrevista.
—Unha entrevista? —preguntou Baltasar.
—Así é. Pastora R. Caínzos devece por sacarte esta noite en horario de máxima audiencia.
—Non e non! —negou rotundamente o neno—. Non quero saber nada máis do asunto ese da Lúa.
—Ti farás o qeu nós che digamos! —exclamou a súa tía, esquecendo o ton doce duns segundos antes—. Ou quen pensas que es, lampantín?
—Sabes a cantidade de cartos que están dispostos a pagar? —preguntou agora Berenguela, achegándose tanto ao seu sobriño que lle cuspía na cara ao falar—. Sabes o ben que nos viría ese diñeiro para podermos reformar o negocio?
—Considera isto como unha oportunidade qeu o destino che dá para compensar todas as molestias que nos tes causado —díxolle Olegaria, xa sen berrar, mais mantendo o ton ameazante.
Baltasar ouviu como as Carabullo lle retiraban o prato da mesa e saían do salón. Apenas un par de minutos máis tarde o troupeleo dos seus zapatos sobre o chan de madeira anunciou a súa volta á estancia".


20/11/13

Galician Tunes e Vento que zoa

A música galega vai tendo cada vez máis presenza na rede. Hoxe presentámosvos dúas páxinas nas que é a protagonista absoluta:


1.  Galician Tunes é unha plataforma de difusión da música galega actual de todo tipo, sempre e cando sexa profesional, que tamén participa en festivais internacionais e edita recompilacións musicais para promocionar os nosos músicos.
Dentro da ficha de cada grupo podemos ver a súa historia e discografía e escoitar algo da súa música. Podemos facer búsqueda por nome ou por estilo musical (e podedes estar seguros de que hai moitos estilos!). É tamén un bó sitio para atopar información sobre os festivais que se fan na nosa terra de música pop, rock, celta, clásica...

Disco recompilatorio Galician tunes 2012



2. Vento que zoa.  Esta páxina do Consello da Cultura Galega ten unha selección de 15 compositores galegos (dende o zarzuelista Reveriano Soutullo ó rompedor Enrique Macías), coa súa biografía e unha mostra gravada da súa obra.




19/11/13

Cociñando con castañas

CARRILLEIRA DE PORCO CON MOLLO DE CASTAÑAS, PEL DE LEITE ANISADA, INFUSIÓN DE CASTAÑAS COCIDAS E PURÉ DE PATACA

 



INGREDIENTES:
Para 4 carrilleiras

2 cebolas
4 cenoria
½ cabeza de allos
500 g de castañas (para o guiso)
4 ud carrilleiras de porco
Caldo de carne
400 ml. De leite
100 g castañas (para a infusión de anís)
1 rama de anís
200 g de pataca



Douramos as carrilleiras nunha tixola, desglasamos con viño tinto e reservamos.

Nunha tarteira salteamos as verduras (allo + cebola + cenoria + castañas), engadimos o viño tinto que usamos para desglasar, deixamos que evapore un pouco o alcohol e logo engadimos caldo ata cubrilas. Deixamos cocer moi lentamente ata que fiquen tenras, retiramos un pouco de caldo e unhas castañas con verduras; trituramos,coamos e reducimos para ter o mollo.

Por outra banda cocemos as castañas que nos quedan no leite xunto co anís. Coamos, deixamos reducir e teriamos a infusión. As castañas cocidas reservámolas para decorar.

Coas patacas facemos un puré tradicional.

Para a pel de leite retiramos un pouco de leite da infusión, levamos a 80ºC, deixamos que enfríen e unha vez que se forme unha pel enriba do leite retirámola con coidado e  poñémola nun papel film ben tenso; logo cunha brocha hidratamos con nata.

MONTAXE


Nunha pizarra pintamos coa infusión e colocamos uns anacos de castaña cocida,
colocamos o puré no centro, a carrilleira enriba, salseamos e poñemos unhas flores e ramas de anís.

Receita de Eloy Cancela, finalista no II concurso de receitas con castañas 2012 
organizado por Castaña de Galicia.

18/11/13

A beleza das matemáticas



O filósofo e matemático Bertrand Russell dixo que as matemáticas, vistas do xeito correcto, posúen non só verdade senón beleza suprema, unha beleza fría e austera, sen os fermosos adornos da pintura ou a música.

Este vídeo amósanos a beleza das matemáticas, expresada con imaxes da vida real e a súa traducción ás linguaxes matemáticas.

Recomendamos velo en pantalla completa.



15/11/13

La isla de Bowen - Páx. 99

MALLORQUÍ, César. La isla de Bowen. Barcelona: Edebé, 2012. ISBN 978-78-683-0427-4.
Premio Nacional de literatura xuvenil 2013. Premio Edebé de lit. xuvenil 2012.

Contracuberta:
1920. Todo comenzó con el asesinato del marinero inglés Jeremiah Perkins en Havoysund, un pequeño puerto noruego situado en el Ártico, y con el misterioso paquete que, antes de morir, Perkins envió a Lady Elisabeth Faraday. O quizá la historia empezara antes, cuando se descubrieron unas extrañas reliquias en el interior de una viejísima cripta medieval, pues fue precisamente una de esas reliquias imposibles la causa de que el malhumorado profesor Ulises Zarco, director de la sociedad geográfi ca SIGMA, se embarcara en una aventura inimaginable a bordo del Saint Michel. Tanto Zarco como su ayudante, Adrián Cairo, han recorrido el mundo enfrentándose a toda clase de peligros, igual que el capitán Verne y su tripulación, o el joven fotógrafo Samuel Durango, e incluso las dos damas inglesas que les han solicitado ayuda; pero ninguno de ellos estaba preparado para afrontar el temible misterio que envuelve a la isla de Bowen, más allá del Círculo Polar Ártico.
Porque, como decía Sherlock Holmes: «Cuando se ha eliminado lo imposible, lo que queda, por improbable que parezca, debe ser la verdad».


"Diario personal de Samuel Durango.
Viernes 4 de junio de 1920

Ayer por la tarde, el profesor Zarco me comentó que requerirá de mis servicios al llegar a Falmouth, pues quiere que fotografíe la cripta de san Bowen. Hablé con el capitán para informarle de que iba a necesitar un lugar cerrado y oscuro donde instalar el laboratorio de revelado y me ha ofrecido una de las bodegas. Elizagaray, el primer oficial, ordenó que instalaran allí una mesa improvisada con unas borriquetas y que la atornillaran al suelo. Esta mañana, a primera hora, he trasladado a la bodega las cajas donde está guardado el instrumental y lo he desmbalado. He tenido que fijarlo todo a la mesa con mordazas, pues el balanceo del barco ponía en peligro su estabilidad.
En la bodega hace mucho calor; al mediodía salí a la cubierta para tomar el aire y saqué el pequeño ajedrez plegable que me regaló el señor Charbonneau. Estuve un rato solo, analizando posiciones, hasta que pasó por allí el capitán Verne; al verme, comentó que él también era aficionado al ajedrez y me invitó a jugar una partida. Subimos al puente de mando y jugamos dos; gané ambas veces. El capitán, sorprendido, me preguntó que dónde había aprendido a jugar tan bien, y yo le contesté que me había enseñado el señor Charbonneau. Añadí que el señor Charbonneau era un gran aficionado al ajedrez, casi un profesional, y que todos los días, desde que yo era pequeño, dedicábamos unas horas a practicarlo. El capitán comentó que, más adelante, debía ofrecerle la revancha y luego bajamos al comedor, donde nos esperaban los oficiales y el resto de los pasajeros.
Elizagaray ha dicho que llegaremos a Falmouth a última hora de la tarde. Conforme nos aproximamos a Inglaterra, el cielo ha ido encapotándose y no creo que tarde en llover".

14/11/13

Entrevista con César Mallorquí

Fuente: El País / Gorka Lejarcegi
 
O escritor catalán César Mallorquí gañou hai un mes o Premio Nacional de Literatura Xuvenil coa súa novela La isla de Bowen (da que mañán publicaremos un fragmento).

Hoxe traémosvos esta entrevista publicada en El templo de las mil puertas en octubre de 2009:


Digno hijo de su padre –José Mallorquí el célebre creador del personaje literario el Coyote– a César lo de escribir le viene de casta. Su curriculum es impecable: tres veces ganador del Edebé y una del Gran angular. Además, ha recuperado para las nuevas generaciones un género clásico como es el de la aventura con su serie de Jaime Mercader. Ex-periodista, ex-publicista, enamorado de la ciencia-ficción y de los libros. Con todos ustedes, Mallorquí. César Mallorquí.

¿Cómo se lleva el ser hijo de un escri­tor? ¿Te ha influido de alguna manera la obra de tu padre en tu carrera lite­raria? 
Ser hijo de José Mallorquí siempre ha sido un motivo de orgullo para mí. De hecho, llevar ese apellido tan poco fre­cuente –y tan conocido y querido por tan­ta gente- me ha ayu­dado mucho, y no me refiero sólo a la lite­ratura. Supongo que su obra influyó en la mía, claro; pero hay tantas otras influen­cias... En cualquier caso, mi afición a la literatura y el hecho de haberme plantea­do ser escritor profe­sional se deben, sin duda, al influjo de mi padre.

Tú, al igual que Elia Barceló, comenzas­te escribiendo fan­tástico para adultos, te llevaste los premios más importan­tes en España dentro de esa categoría y un día, de repente, pasaste a escribir para jóvenes. ¿A qué se debió esa de­cisión? ¿Fue una cuestión de mercado? ¿Cómo se tomaron tus lectores adultos ese cambio? ¿Y tus editores? ¿Conocías la novela juvenil que se hacía en Espa­ña en ese momento antes de dar ese paso? ¿Qué opinas de los nuevos auto­res de fantástico que están surgiendo en nuestro país?
Abandoné el fan­tástico –la ciencia ficción en concreto- por tres motivos: en primer lugar, por­que no me conven­ce el rumbo que ha tomado el género en las últimas déca­das. En segundo lu­gar, porque la clase de fantástico que yo escribía sólo me interesaba a mí y a unos pocos más. Por último, porque es imposible profesio­nalizarse en España escribiendo fantás­tico.
Mis lectores adultos, y mis editores, se lo tomaron... mal, supongo. En cierto modo se vio como una deserción, porque yo formaba parte del grupo de escritores que impulsaron el fantástico español a principios de los 90 y había grandes espe­ranzas puestas en ese grupo. En mi des­cargo, señalaré que varios de esos escri­tores acabaron, igual que yo, desertando del género. Pero no de la literatura.
En cuanto a mi conocimiento sobre la novela juvenil, era entonces, y es aho­ra, prácticamente nulo. Recuerdo que, cuando me planteé escribir un relato ju­venil, compré y leí cinco o seis novelas de ese género; dos de ellas (no citaré nombres) me gustaron, pero el resto me irritó, porque eran condescendientes con el lector y eso, a mi modo de ver, es un error. Cuando yo tenía 14 años leía de todo -salvo literatura juvenil, que enton­ces prácticamente ni existía-, y no ne­cesitaba que el autor se “pusiese a mi altura” para disfrutar del texto. Desgra­ciadamente, muchas novelas, más que para jóvenes, parecen estar destinadas a imbéciles. Así que decidí no leer juve­nil –salvo ciertos autores- para mantener mi estilo lo más libre de influencias posi­ble.
Respecto a los nuevos autores es­pañoles de fantástico, no los conozco a todos, pero hay muchos y eso, tratándo­se de un género tradicionalmente pros­crito en nuestro país, ya es bueno. Pero es que, además, hay excelentes narrado­res entre ellos, lo cual es aún mejor. Pa­rece que algo está cambiando en nuestra literatura.

13/11/13

internet.gal





Despois de sete anos de traballo, por fin temos (ou teremos, a principios de 2014) o dominio .gal para todos aqueles interesados en usar ou promover o galego en internet ou para aqueles que se dirixen a un público galego.

Reproducimos a noticia publicada en praza.com (que será próximamente praza.gal?):

O dominio galego na Rede xa está aquí. A Icann, a corporación que goberna as direccións da Internet, vén de asinar o contrato de creación do dominio .gal, tal e como anuncia a Asociación Puntogal, que asinou xa o documento coa Icann que "significa a culminación de sete anos de traballo nos que toda a sociedade galega se uniu para conseguir un distintivo de máximo nivel na Internet". Así, e tal e como destacan, desde o pasado venres o .gal "xa non é unha candidatura, senón o operador dun rexistro da Internet".

 Os seguintes pasos para a Asociación Puntogal consisten nunha serie de probas técnicas obrigatorias antes da apertura do rexistro de direccións. Grazas a este contrato asinado, os dominios .gal "poderán comezar a rexistrarse  a comezos de 2014". O colectivo a prol do dominio galego detallará en breve cada unha das fases nas que estará dividido este proceso ata que, dentro de poucos meses, se poida navegar xa por enderezos plenamente galegos.

O documento publicado na web da Icann aclara que o .gal "nace para servir a comunidade lingüística e cultural galega". O contrato establece  que este grupo está formado por aqueles que "usen -ou se comprometan a usar- o galego nas súas comunicacións en liña, ou promovan os diferentes aspectos da cultura galega na rede ou dirixan especificamente as súas comunicacións e servizos a esta comunidade".

Este dominio é o primeiro de Internet aprobado para un grupo lingüístico e cultural dende a aprobación do .cat en 2005, o que supon, para a asociación, "un fito histórico que achegará beneficios económicos, culturais e simbólicos ao país". Segundo Puntogal, que as webs poidan identificarse como galegas "contribuirá a aumentar o prestixio da sociedade galega, da súa cultura e do seu idioma, aumentando a autoestima entre os propios falantes e o interese polo noso idioma entre a comunidade internacional. Os portais web mellorarán a súa posición nos buscadores e o seu tráfico aumentará".

Tamén destacan as vantaxes no ámbito económico, xa que o diñeiro que hoxe marcha do país ao rexistrar outros dominios "quedará en Galicia, xerando coñecemento e riqueza". O contrato asinado co Icann establece que Puntogal é unha organización sen ánimo de lucro, que "reinvestirá todos os beneficios en fomentar o galego nas novas tecnoloxías".

Puntogal agradece "o alento sostido das principais entidades e instucións galegas en todo este tempo así como o apoio constante da administración autonómica e os premios recibidos nas últimas semanas". Pero ademais, quere destacar que todo este apoio e recoñecemento "non tería sido suficiente" para lograr o obxectivo "de non contar co respaldado de toda a sociedade, que se uniu para lograr situar a súa lingua na primeira liña da Internet". "O dominio é voso", rematan.

Agora haberá un periodo transitorio de entre 6 e 9 meses que servirá para fixar o prezo definitivo dos dominios e para establecer as reservas de nomes. Certas institucións públicas e entidades culturais terán dereito neste tempo a reservar o seu dominio antes de que calquera outro poida adquirilo e o mesmo pasará con determinadas marcas comerciais e empresas con marca rexistrada. Unha vez que se supere esta fase, ao redor de marzo, a convocatoria abrirase a todos e todas e calquera persoas poderá rexistrar o seu dominio punto gal. Os responsables da asociación calculan que ao longo de 2014 se rexistrarán cando menos entre oito e nove mil dominios. Nos seus primeiros cinco anos de existencia, o dominio .cat superou as 50 mil páxinas e converteuse nunha marca de país para todas as iniciativas, entidades e corporacións catalás.

 Fonte: Praza pública

Asociación puntogal

11/11/13

O pandeiro da chuvia



Eiquí será

Quero morrer eiquí (cando me chegue              
a hora da viaxe que me agarda).                        
Eiquí niste silencio                                         
de pompas arroladas,
niste vento que dorme nos piñeiros
un profundo sono de arelanzas.

Quero morrer eiquí cos ollos postos                 
no fumegar das tellas, na borralla                     
do tempo, frente a frente                                  
de min, aberta a ialma                                       
aos latexos das horas, nunha tarde                   
ateigada de arpas.                                              

Van e veñen as nubes viaxeiras,                      
as anduriñas pasan.                                            
O pandeiro da chuvia                                        
repenica unha maina                                          
melodía de outono,                                           
que no roncón do río se acompasa.                   

Quero morrer eiquí. Ser sementado                 
nesta miña bisbarra.                                         
Finar eiquí o meu cansancio acedo,                  
pousar eiquí pra sempre as miñas azas.

              Celso Emilio Ferreiro

08/11/13

Unha primavera para Aldara - Páx. 99

MOURE, Teresa. Unha primavera para Aldara. Vigo: Xerais, 2009. ISBN 978-84-9914-027-8.
Premio de teatro Rafael Dieste 2007. Premio da Asociación de Escritores en Lingua Galega a texto teatral 2008. Premio María Casares 2009.


Contracuberta:
Unha primavera para Aldara desenvólvese no interior dun mosteiro, na Galicia do século XV. No exterior estoupa a Revolta Irmandiña contra os abusos dos nobres feudais. Ao convento chega Don Nuno, un cabaleiro irmandiño ferido gravemente na batalla. As regras non permiten presenza masculina no mosteiro, porén Aldara, a abadesa, decide poñer por diante a misericordia e acoller o forasteiro. Mais unha decisión coma esta no convento serve como detonante dun enfrontamento de posturas entre as monxas que culminará nunha traizón. En palabras da autora «os personaxes desta obra teatral afrontan conflitos dos que se chaman eternos e procuran horizontes de liberdade persoal relativos ao afán de coñecemento, a paixón, a ruptura co establecido, nun ambiente de tenrura e fraternidade».


"NUNO: () Sabedes, madre prioresa, por que amo a forza e a liberdade dos paxaros? Porque lles permiten ser libres e non escravos! Non hei de defender os falcóns. Só quería anunciarvos que chegará un día en que os pardais deixen de ser criaturas asustadas e se lancen a perseguir a quen os fustriga. Se cadra xa estamos nos albores dese día…
SANCHA: (Soñadora) Se cadra…!
XOANA: Os mozos serán señores…
SANCHA: E os pobres teremos as riquezas dos pazos.
XOANA: E os vestidos das condesas…
SANCHA: E bailaremos todas as noites…
XOANA: E durmiremos con quen nos pete e non co guerreiro do señor.
SANCHA: E erguerémonos tarde da cama…
XOANA: E só comeremos amorodos…
NUNO: Amorodos? Eu prefiro comer carne.
XOANA/SANCHA: Ha, ha! / Non estades afeito a ser falcón!
NUNO: Os auténticos pardais, que gañarán a revolta, son xentes coma vós.
SANCHA: Pois, cando gañemos, as cousas serán coma nós digamos.
XOANA: Aínda gozaba un pouco de mandar un escuadrón e poñer a todo o mundo a cociñar e esfregar!
SANCHA: (A Xoana, burlona) Teño de plantar un carballo en riba daquel tellado, cando o carballo dea uvas estarei ao teu mandado".

07/11/13

O engano do Photoshop


Hai un tempo discutía cuns alumnos a suposta fermosura dunha coñecida cantante. O meu argumento era que esa muller, sen maquillaxe nin retoque fotográfico, era unha rapaza normal e corrente. Hoxe temos un vídeo no que se ve como se retoca unha foto para que a modelo pareza... o que non é (o que ninguén é!).



E agora, despois de velo, seguiredes comparándovos coas modelos que saen na prensa?

06/11/13

Miguelanxo Prado, Premio Nacional de Cómic



Definitivamente, as letras galegas están de noraboa. Se a semana pasada anunciábamos que o Premio Nacional de Poesía fora para un poeta galego e hai uns días nos enteramos de que o Premio Nacional de Narrativa foi para o escritor coruñés José María Merino, hoxe completamos o trío de grandes premios estatais: Miguelanxo Prado (A Coruña, 1958) acaba de recibir o Premio Nacional de Cómic pola súa obra Ardalén, que xa comentamos e recomendamos noutras ocasións.
O xurado destacou a maestría técnica no uso da color e o carácter poético da obra.

A nosa noraboa para Miguelanxo Prado! E non vos esquezades de que tedes Ardalén na biblioteca!


Aquí tedes unha entrevista co autor.

05/11/13

Wildlife photographer of the year 2013

Un ano máis temos o pracer de amosarvos algunhas das fotos gañadoras do prestixioso concurso Wildlife Photographer of the Year 2013
Coma sempre, esperamos poder ver tamén a exposición en Vigo no mes de decembro. Se antes ides a Londres... ide vela!

O fotógrafo sudafricano Greg du Toit gañou o concurso coa súa imaxe Essence of elephants (Esencia de elefantes), un impresionante retrato de catro elefantes na reserva natural Northen Tuli Game de Botsuana (sur de África). Tomou esta fotografía dende un contenedor de carga situado a un metro dos animais nunha charca. "Escollin elefantes porque sinto unha enerxía moi especial cando estou preto deles", dixo á BBC Du Toit, que afirmou que os elefantes "son animais moi grandes e pouco carismáticos para ser fotografados".
Levaba 10 años buscando esta fotografía e utilizou un grande angular e unha velocidade de disparo lenta para crear unha atmósfera fantasmal e de movemento.



Na categoría infantil, o gañador foi Udayan Rao Pawar (14 anos) con esta foto de crías de crocodilo sobre a súa nai no río Chambal de Madhya Pradesh (India):


A concurso presentaronse máis de 43 000 fotografías de 96 países. Estas son as gañadoras dalgunhas das outras 18 categorías do concurso:











Gañadores, accésits e recomendados de tódalas categorías, neste enlace.

04/11/13

A punta de pistola


Traémosvos unha entrevista co autor Fran Alonso sobre a súa novela A punta de pistola, recomendada por nós, e da que xa publicamos un fragmento neste blog.


Dosier gráfico sobre a novela.