08/11/13

Unha primavera para Aldara - Páx. 99

MOURE, Teresa. Unha primavera para Aldara. Vigo: Xerais, 2009. ISBN 978-84-9914-027-8.
Premio de teatro Rafael Dieste 2007. Premio da Asociación de Escritores en Lingua Galega a texto teatral 2008. Premio María Casares 2009.


Contracuberta:
Unha primavera para Aldara desenvólvese no interior dun mosteiro, na Galicia do século XV. No exterior estoupa a Revolta Irmandiña contra os abusos dos nobres feudais. Ao convento chega Don Nuno, un cabaleiro irmandiño ferido gravemente na batalla. As regras non permiten presenza masculina no mosteiro, porén Aldara, a abadesa, decide poñer por diante a misericordia e acoller o forasteiro. Mais unha decisión coma esta no convento serve como detonante dun enfrontamento de posturas entre as monxas que culminará nunha traizón. En palabras da autora «os personaxes desta obra teatral afrontan conflitos dos que se chaman eternos e procuran horizontes de liberdade persoal relativos ao afán de coñecemento, a paixón, a ruptura co establecido, nun ambiente de tenrura e fraternidade».


"NUNO: () Sabedes, madre prioresa, por que amo a forza e a liberdade dos paxaros? Porque lles permiten ser libres e non escravos! Non hei de defender os falcóns. Só quería anunciarvos que chegará un día en que os pardais deixen de ser criaturas asustadas e se lancen a perseguir a quen os fustriga. Se cadra xa estamos nos albores dese día…
SANCHA: (Soñadora) Se cadra…!
XOANA: Os mozos serán señores…
SANCHA: E os pobres teremos as riquezas dos pazos.
XOANA: E os vestidos das condesas…
SANCHA: E bailaremos todas as noites…
XOANA: E durmiremos con quen nos pete e non co guerreiro do señor.
SANCHA: E erguerémonos tarde da cama…
XOANA: E só comeremos amorodos…
NUNO: Amorodos? Eu prefiro comer carne.
XOANA/SANCHA: Ha, ha! / Non estades afeito a ser falcón!
NUNO: Os auténticos pardais, que gañarán a revolta, son xentes coma vós.
SANCHA: Pois, cando gañemos, as cousas serán coma nós digamos.
XOANA: Aínda gozaba un pouco de mandar un escuadrón e poñer a todo o mundo a cociñar e esfregar!
SANCHA: (A Xoana, burlona) Teño de plantar un carballo en riba daquel tellado, cando o carballo dea uvas estarei ao teu mandado".

Ningún comentario: