RIVEIRO COELLO, Antón. Laura no deserto. Vigo: Galaxia, 2011. ISBN 978-84-9865-395-3.
Esta novela, recén chegada á nosa biblioteca, está a ter unhas críticas boísimas. Non vola perdades!
"Entre todas elas, de súpeto, aparece unha instantánea en cor na que, co pano de fondo inconfundible da catedral de Notre-Dame, posa unha parella nun engruñado aceno de frío e felicidade. El leva un abrigo azul e mais un sombreiro de feltro; o rostro teno medio agachado no embozo dunha bufanda. E ela, moito máis nova, quizais a súa filla, leva un abrigo de pel e mais un paraugas na man esquerda. Está acubillada no abrazo do home. Hai algo familiar nela que me leva a coller a foto carné do moedeiro, a mesma que estaba entrañada nas páxinas de Balzac non tanto para sinalar o lugar exacto da lectura como para agachar unha intimidade, e non hai dúbida. O presaxio cúmprese. Trátase da mesma muller. E é esta confirmación a que me volve ao rostro do home para comprobar, con abraio, que esa ollada alegre pertence ao meu propio pai. Incrible! Papá en París? Non dou creto. Miro de calcular a súa idade nas engurras e coido que a foto debeu de ser tirada non hai moito tempo. Antes ou despois da morte de mamá? Por máis que o penso, non semella posible que papá, ese ser sedentario que non facía máis viaxes que as de Compostela ao Caramiñal e viceversa, puidese ir a París sen o sabermos a familia. Tivo que ser despois da morte de mamá porque a ela non se lle escaparía esa ausencia. Por riba, as roupas datan o inverno, unha estación na que a reclusión de papá aínda era maior. De primeiras, eu aínda podería aceptar que esta foto non recolle máis que o intre ocioso nun congreso universitario ao que papá é convidado, e que esa muller moita máis nova ca el só é unha compañeira ou unha amiga. Pero o feito de que ela sexa a mesma da foto carné que estaba dentro das páxinas do libro de Balzac, e que papá, malia ser pouco falador, nunca nos confesase a súa estadía en París, fai que nese abrazo se intúa unha complicidade que transcende a amizade e semente en min unha morea de dúbidas para as que non teño respostas. Resístome a pensar que papá tivese unha amante. É algo impensable. Daquela, quen é esta muller que debe de ter, ano arriba ano abaixo, a miña idade? Unha impotencia toma conta de min e sinto unha sorte de odio vello cara a el por me ter agachado tantas cousas da súa vida".
Un fragmento máis grande neste enlace.
Reseña do libro en Caderno da crítica.
Ningún comentario:
Publicar un comentario