Ben, pois nós, non. Hoxe queremos celebrar que as nosas letras siguen estando vixentes, que a súa sonoridade, a súa rima, o seu ritmo pertencen ás novas xeracións como antes pertenceron a outras. Hoxe queremos compartir con vós o himno galego, ese que coñecedes e que ten como letra un poema de Eduardo Pondal (de 1890), en versión hip-hop de El Puto Coke. Aí queda iso! E como El Puto Coke ten moito que dicir sobre a nosa lingua, o orgullo e os complexos, e moitas outras cousas, vai de regalo outro vídeo del.
Que disfrutedes as nosas letras e o noso día!
OS PINOS
Que din os rumorosos
na costa verdecente,
ao raio transparente
do prácido luar?
Que din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
esperta do teu sono
Fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais só os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.
Os tempos son chegados
dos bardos das idades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, onde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
Nazón de Breogán.
PONDAL, Eduardo (1890). Queixumes dos pinos.
Logo Letras Galegas atopado aquí.
Ningún comentario:
Publicar un comentario