O reloxeiro do meu pobo vivía na crenza soberbia de que o seu oficio impedía que o tempo se detivese.
Era tan necio o reloxeiro que pensaba que se non lles daba corda aos reloxios o sol se esquecería de saír, os homes alongarían o seu sono infindamente e todo se interrompería: a fame, o crecemento, o desenrolo, a morte...
O reloxeiro do meu pobo na súa ignorancia críase Deus.
Mª Teresa Otero Sande
Do libro Relatos (1990)
Ningún comentario:
Publicar un comentario