14/02/14

Un amor de novela



ANEIROS, Rosa. Ámote, Leo A. Destino Xalundes.

A sorpresa foi maiúscula, por dicir algo.
E Leo non soubo reaccionar. Tivo abondo con tirar do alento e afogar a taquicardia que, de súpeto, viñera estrugarlle o peito.

Ámote Leo A.

Iso foi o que Leo leu nun graffiti xigantesco pintado no muro do paseo. Refregou os ollos e mirou outra vez.

Ámote Leo A.

Con spray vermello e trazos ben rectos, a pintada dicía, sen lugar a dúbidas:

Ámote Leo A.

O mesmo que lle parecera ler no cartel de entrada á cidade de Cádiz. A velocidade do camión fixéralle crer que era tan só unha alucinación! Caligrafía e tinta ben diferente pero a mesma mensaxe:

Ámote Leo A.

Leo lembraría aquela noite durante o resto da viaxe. Os trazos exactos da caligrafía, as curvas das letras, a cor do spray, o airiño morno zarrapicado de salitre, a lúa minguante, as gaivotas falangueiras, a humidade do xabre. Todo.



RIVEIRO COELLO, Antón. Laura no deserto.

—Que che pasa?
—Nada. O teu corpo fíxome esquecer o de Rocío e, non sei moi ben por que, síntome un pouco culpable, desleal.
Non sei se isto é bo ou malo e non digo nada. O medo sobe polo estómago e anóase na gorxa cando vexo que se ergue e se apoia no peitoril da fiestra. Está espido e a lúa radiografía as formas do seu corpo. Estou asustada e agardo con ansia polas súas palabras.
—Dende a súa morte, día a día, estiven a buscar algo dela nos demais e a súa ausencia ocupou unha parte importante da miña vida. Ti, con todo, desprazaches esa necesidade. Apenas levamos unhas horas xuntos e teño a impresión de que algo nos ata dende hai moito tempo.
—Eu no quero que esquezas a Rocío. Ela forma parte de ti, da túa memoria e eu prefírote con todo o teu pasado. Son feliz así, canda ti. Non quero competir cos mortos.




FERNÁNDEZ-VIDAL, Sonia. Quantic love.

 —¿Es por eso por lo que te marchas a Japón? —le pregunté esperanzada—. No puedes huir de ese modo, Brian. No puedes culparte eternamente por unas investigaciones que dejaste colgadas precisamente por razones éticas.
—No me marcho por eso, Laila —me dijo mientas tomaba mi mano con suavidad—. Me voy porque necesito curarme.
—¿Curarte de qué? —le pregunté con lágrimas en los ojos.
—Curarme de ti.
Me quedé petrificada, tratando de asimilar aquellas palabras. Una cálida luz se había encendido en mi interior, aunque tenía miedo de que fuese una falsa esperanza y acabara más destrozada aún de lo que estaba.
—No me malinterpretes —añadió—. Me siento feliz de haber venido al CERN, ya que he tenido la oportunidad de conocerte. Aunque no ha sucedido nada entre nosotros, nunca he sentido por nadie lo que siento por ti. Al mismo tiempo, soy consciente de que es imposible.
Me había quedado sin aliento. Quise gritar para explicarme. No iba a permitir que se marchase al otro lado del mundo al suponer que pertenecía a Alessio. Pero Brian fue más rápido que yo.





LOURENZO GONZÁLEZ, Manuel. O xardín das pedras flotantes.

A noite de Fin de Ano era, ao parecer, a ocasión agardada para o seu primeiro bico de amor. Ningún signo especial se fixo notar no ceo nin no abismo, non houbo unha palabra máxica na boca de ningún ser dotado de poderes, non sentiu ningún dos dous un arrebato espasmódico revelador. Sinxelamente, chegou. E ambos sabían o que debían facer.
Tal como tiñan planificado, fuxiran das súas casas ás agachadas tras as respectivas ceas para que se mesturaren coa multitude en festas no casco antigo. Contaxiados da ledicia colectiva, beberan e bailaran e riran ata que, avanzada a noite, acabaron por se refuxiar na soidade da capela de San Roque. A algún ocorréuselle subir ao tellado a través das pólas do carballo, e foron sentar no campanario para seren testemuñas privilexiadas do primeiro amencer que se abría sobre a Terra. Antes de se decataren, estaban selando o seu pacto de amor sen fronteiras cun beixo que tamén era o primeiro e era tan claro e tan limpo coma aquela luz que asomaba tras as montañas.





FERNÁNDEZ PAZ, Agustín. O único que queda é o amor.

Un día, El chegou a casa anegado de tristeza. Creo que foi a única vez que non me fixo caso, nin tan sequera reparou en min. Pechouse no cuarto e alí estivo durante moito tempo, mentres eu, preocupado e desconcertado, non sabía que facer. Intuía que algo grave pasara, mais non era capaz de adiviñar qué podería ser. Acabei indo laiar ao pé da súa porta, non me sentía con forzas para soportar máis tempo aquela situación. Abriuna algo despois e entón si que reparou na miña presenza. Abrazouse a min e chorou, chorou todo canto quixo, era a primeira vez que o vía así.
Foron días terribles. Nunca souben ben qué sucedera, pero si cheguei a entender que se rompera a relación con Ela, que Ela nunca máis viría pola casa, que tampouco nós volveriamos visitar a súa, que non habería máis paseos pola praia ou polo campo. A tristeza instalouse de xeito permanente no noso piso, a música deixou de encher o aire, os paseos fixéronse máis curtos e máis aburridos. Que días máis amargos! Agora El facíame máis caso, deixábame estar cantas horas quixer tombado ao seu carón, pero eu non me sentía máis contento, pois a súa tristeza expandíase pola casa enteira e alcanzábame tamén a min.





MOCCIA, Federico. Esta noche dime que me quieres.

Entonces, de repente, sin ningún motivo, Tancredi se volvió. Fue como si hubiera notado algo. Pero no había sido nada. O quizá todo. Desde la oscuridad de la nave, a pocos pasos de él, entre la penumbra más densa, ella dio un paso adelante. De pronto aquellas llamas iluminaron su rostro. Tancredi se quedó boquiabierto. Aquel delicado perfil, aquellos ojos entre azules y verdes, aquellas ligeras pecas, aquel pelo castaño encendido por reflejos rubios, aquella mujer, aquella belleza, los labios entreabiertos, los dientes blancos, perfectos. Tancredi parpadeó como si no creyera en lo que estaba viendo, como si fuera una aparición. Pero, sobre todo, se sintió sorprendido: su corazón latía veloz.




ALONSO, Fran. Cartas de amor.

Ola Luís Alberto.
Todo para nós segue sendo moi difícil aquí. Os meus pensamentos viven atrapados na obsesión polo Uruguai. ¡Estraño tanto! A miña casa, as miñas amigas e amigos, o meu barrio, os cheiros, os ritmos, as súas, a cidade… E a ti. A ti bótote moitísimo de menos. A túa ausencia supuxo para min unha desesperación durante este ano que levo en Galicia. E, así e todo, debo confesarche que o teu último correo me asustou moito, porque me fixo consciente de moitas cousas. Entre elas, da imposibilidade do noso amor. E non porque eu non te queira. Non penses iso, por favor. Precisamente por todo o contrario, porque te quero demasiado. Porque me estou deixando arrastrar a un pozo do que é moi difícil saír. Por iso o noso amor é imposible. Entre nós interponse un océano de auga gorda que separa os continentes en que vivimos.




LEVY, Marc. Ojalá fuera cierto.

—Sí, es verdad, tienes un mundo. Todos tenemos nuestro universo. Para que dos seres vivan el uno del otro, no basta con que se quieran; es preciso que sean compatibles, es preciso que se encuentren en el momento oportuno. Y no es ése precisamente nuestro caso.
—¿Te he dicho yo que te quiero? —preguntó él con aire tímido.
—Me has dado pruebas de que me amas —respondió Lauren—, que es mucho mejor.
Ella no creía en el azar. ¿Por qué era él la única persona del planeta con la que podía hablar, comunicarse? ¿Por qué se habían entendido tan bien? ¿Por qué tenía la sensación de que él se lo adivinaba todo?
—¿Se puede saber por qué me das lo mejor de ti, cuando recibes tan poco de mí?
—Porque de repente tú estás aquí, existes, porque un momento tuyo es inmenso. Ayer es pasado, mañana todavía no existe; lo que cuenta es hoy, el presente.





BORRÁS, Alicia. O mar é noso.

Eu quixera ser merliño
e ter o pico encarnado
para facer o meu niño
no teu cabelo dourado…

Non sei os anos que tiña cando coñecín a Marisol, pero creo que non máis de 15. Recordo que ao mirala sentín coma se un paxaro perdido andara a pasear polo meu ventre.
Eu estaba na lonxa amañando as patelas de peixe co meu pai, e cando chegou ata nós pensei que viña do mar coma as sereas porque o seu corpo abaneaba dun lado a outro coma unha onda salvaxe, e o seu cheiro fresco e salgado facíame cóxegas no nariz.



BLUE JEANS. ¡Buenos días, princesa!

—Qué casualidad. Y hoy es la primera vez que me has dicho «te quiero».
—¿Y te ha gustado que te lo haya dicho?
—Creo que ha sido el mejor momento de mi vida.
—¿Te lo digo otra vez?
—Estoy deseando escucharlo.
—Te quiero.
—Repítelo.
—Te quiero.
—Me gusta cómo suena de tu boca. —Sonríe—. Yo también te quiero.
El abrazo que se dan está lleno de sentimientos. A los dos les había falta experimentar algo así. Puede que él tuviera prisa por buscar a alguien con quien estar formalmente antes de los dieciocho. Y puede que ella esté ahora desahogándose de un año de silencio acumulado. Pero la verdad es que, cuando se abrazan, se miran o se besan, comprueban que están hechos el uno para el otro. Y que, tal vez, con otras personas no sería lo mismo.

Tódolos graffitis desta entrada son de Alex Senna

Na biblioteca tes todas estas e moitas máis historias de amor e desamor. Non vas querelas nin sequera un pouquiño?


Ningún comentario: