Cando saímos á rúa, saquei o libro de debaixo do xersei e
entregueillo. Nin ela se decatara! Está que o diga, pero niso eu era un
artista. E aquel día, grazas a Rimbaud, gañei o primeiro bico.
-
E como foi o de volverdes a Galicia?
-
Iso foiche cousa de túa nai, por min quedaba. Eu
xa atopara traballo nunha empresa pequeña, preto da Sagrada Familia, pero ela
quería volver. Así que fixemos as maletas e intalámonos na Coruña. Cristina
desexaba montar un taller de deseño , algo insólito daquela, e parecía a única
cidade na que podía encaixar.
Aquela parte xa a coñecía, pero deixei que meu pai ma
contara una vez máis. El fixera oposición e convertérase en funcionario de
Facenda; e miña nai tivera que traballar horas e horas ate conseguir abrirse
camino no seu campo. Unírase a outros dous socios e xuntos formaran B, S &
P (o “P” era de Peña, o segundo apelido de mamá). Desde aquela, fóralles moi
ben; eran incontables os carteis logotipos e publicacións que levaban a súa
marca. Despois a mamá entráralle a obsesión por escribir; tras a segunda
novela, Os ollos de Jean Simmons,
chegara a un acordó cos seus socios: traballar só de dez a dúas, a cambio dunha
disminución nas ganancias. Logo viñeran as outras novelas: Non te afastes de min e Escura
sombra de Laura, cada vez cun éxito maior. E agora andaba a matinar na
posibilidade de dedicarse só á escritura.
-
E ti por que non escribiches, se tanto dis que
che gustaba?
-
Algún conto escribín, mesmo os presentei a
varios concursos, pero non eran bos; abandonei o día en que descubrín que a
vida é curta e que había moitas boas novelas agardando por min. A miña vocación
secreta era ser lector, así de sinxelo. Ademais, cunha escritora na familia
chega e sobra, non che parece?
Eu quedei mirándoo, sen saber se
me dicía a verdade ou era só una resposta irónica, como tantas outras súas.
Pero naquel punto quedou rota a conversa, porque Aurora me veu chamar para
baixar ata a vila e aló marchei con ela durante o resto da tarde.
Ningún comentario:
Publicar un comentario