05/10/12

Noite de voraces sombras - Páx. 99


FERNÁNDEZ PAZ, Agustín. Noite de voraces sombras. Vigo, Xerais, 2002. ISBN 978-84-8302-910-7

Cando saímos á rúa, saquei o libro de debaixo do xersei e entregueillo. Nin ela se decatara! Está que o diga, pero niso eu era un artista. E aquel día, grazas a Rimbaud, gañei o primeiro bico.
-          E como foi o de volverdes a Galicia?
-          Iso foiche cousa de túa nai, por min quedaba. Eu xa atopara traballo nunha empresa pequeña, preto da Sagrada Familia, pero ela quería volver. Así que fixemos as maletas e intalámonos na Coruña. Cristina desexaba montar un taller de deseño , algo insólito daquela, e parecía a única cidade na que podía encaixar.
Aquela parte xa a coñecía, pero deixei que meu pai ma contara una vez máis. El fixera oposición e convertérase en funcionario de Facenda; e miña nai tivera que traballar horas e horas ate conseguir abrirse camino no seu campo. Unírase a outros dous socios e xuntos formaran B, S & P (o “P” era de Peña, o segundo apelido de mamá). Desde aquela, fóralles moi ben; eran incontables os carteis logotipos e publicacións que levaban a súa marca. Despois a mamá entráralle a obsesión por escribir; tras a segunda novela, Os ollos de Jean Simmons, chegara a un acordó cos seus socios: traballar só de dez a dúas, a cambio dunha disminución nas ganancias. Logo viñeran as outras novelas: Non te afastes de min e Escura sombra de Laura, cada vez cun éxito maior. E agora andaba a matinar na posibilidade de dedicarse só á escritura.
-          E ti por que non escribiches, se tanto dis que che gustaba?
-          Algún conto escribín, mesmo os presentei a varios concursos, pero non eran bos; abandonei o día en que descubrín que a vida é curta e que había moitas boas novelas agardando por min. A miña vocación secreta era ser lector, así de sinxelo. Ademais, cunha escritora na familia chega e sobra, non che parece?
Eu quedei mirándoo, sen saber se me dicía a verdade ou era só una resposta irónica, como tantas outras súas. Pero naquel punto quedou rota a conversa, porque Aurora me veu chamar para baixar ata a vila e aló marchei con ela durante o resto da tarde.

Ningún comentario: