Contracuberta:
No país de Glearim, onde reina Ambulasac o Vixiante, todos os seus habitantes dormen deseguido. No pasado concedéraselles o don de non morrer mentres durmían, por iso teñen medo a estar espertos e foron durmindo cada vez máis tempo coa intención de ser eternos. Aurora, unha afouta rapaza que coñece un segredo que moi poucos saben, baixará até o fondo da Fraga Mesta e emprenderá un camiño novo para reunirse con Val e as súas xentes, que pretenden liberar o país daquela pasividade que fixo da bendición de non morrer a maldición de non vivir. Aurora e Val non renunciarán a vivir e non queren que ninguén escriba por eles o seu destino nin a súa historia. As duras batallas que librarán terán como obxectivo a recuperación da memoria e da identidade de Glearim como pobo.
Preguntei a cantos vellos atopei e duns fun dando noutros. Desa maneira cheguei a unha muller anciá qeu vivía nunha casa moi vella situada no medio doutras algo máis novas. Era unha casa pequena dunha soa planta, sen sobrado e sen faiado; desde dentro víanse cangos, aguieiros e lousas. Alí, deitada nunha cama da que non se podía erguer porque había anos que estaba impedida —moito me insistiu en que ela non durmía máis que cando tiña sono—, estaba a vella.
—Teño, neniña, teño oído falar diso que ti dis —dicía falando baixiño e parando cada par de palabras para tomar alento—. O que ocorre é que agora non podo lembrar cando foi nin a quen llo escoitei.
—A memoria éche o primeiro que nos falla aos vellos, aínda antes que as pernas. Eu non che podería dicir agora nada diso, pese a que che lembro perfectamente cousas que ocorreron hai máis de oitenta anos. Por exemplo, recordo coma se fose agora o día en que chegamos aquí meus pais, meus irmáns e mais eu. Aramar non era moi grande e de alí a pouco tempo eu xa coñecía a todos os rapaces e rapazas do meu tempo.
—E deses aínda vive algún?
Ficou a vella pensativa, cerrou os ollos e comezou a respirar algo acompasadamente. Eu pensei qeu adormecera.
—Non, non penses que durmo —dixo como se adiviñase os meus pensamentos—, é que estou tratando de facer memoria a ver se dou con algún daqueles que aínda non morrese ou que non leve todos estes anos durmindo, porque daquela a conta é a mesma.
Pespectei o silencio da vella que permaneceu así un bo anaco.
—Vaite —dixo alí a un pouco— e pregunta por Asmurán. É o único que non morreu, podería dar razón de algo diso que ti andas a procurar. El era un rapazolo cando eu era aínda unha nena, pero ben que lle gustaba eu. Ese sabía tódalas historias de Aramar polo dereito e polo revés. Mesmo cheguei a pensar que el xa estaba aquí cando fixeron a primeira casa desta cidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario