Contracuberta:
Aquel rapaz ao que lle puxeron un nome que ninguén pronunciaba nunca, fíxose chamar a si mesmo Innominable. Era fillo dun farmacéutico brillante e dunha fermosa aristócrata da illa Mediterránea, mais o mozo tiña unha misteriosa lesión. Desde moi pequeno, comezou a poñer máscaras e a experimentar arreo no laboratorio do castelo para atopar un remedio científico que reparase o seu mal. Ao mesmo tempo, no centro da cidade, o taller de pintura de Leopoldo Galean irradiaba luz a cada recanto da illa. Será nese taller onde unha rapaza chamada Niki revelará os seus insólitos dotes artísticos. Certo día o Gran Teatro encárgalle a Niki un decorado baseado na lenda de San Xurxo e o dragón, mais pouco despois a rapaza é internada na Residencia Periférica. O Innominable fíxose co goberno da Meridiana. Niki podería descubrir pronto as verdadeiras intencións daquel a quen moitos chaman Benfeitor.
—Levóuselle a comida?
—Si. Pero non parece que vaia probar nada.
—Non pode durar moito tempo así.
—Acabará sendo sometido aos coidados intensivos.
—Será preciso?
—É refractario a todos os demais tratamentos.
—Veremos que di El.
—Si. E a súa muller?
—Ben. Fai o traballo que se lle encarga sen queixarse.
Os dous gardiáns remataban o almorzo mentres observaban en silencio as pantallas que lles amosaban cada estancia daquel centro de adultos. Nunha delas, un home sentado coas mans sobre os xeonllos. Os ollos do home estaban pechados, talvez para non ver aquelas catro paredes completamente brancas, a súa única compaña.
—Nunca abre os ollos. Cres que está enfermo?
—Non. Todos os exames deron negativo.
—Talvez cambiándoo de estancia…
—O Innominable deu orde expresa de que permaneza aí.
—Entón está ben. Pero… É necesario que as súas mans estean amarradas?
—Si.
—Por que?
—Porque o di El.
Mastigando con parsimonia o resto da comida, os gardiáns percorreron as pantallas coa mirada, ao unísono, ata chegaren á imaxe daquela muller que cortaba teas rodeada doutras mulleres que ían seguindo as súas ordes.
—Esas camisetas son moi bonitas —observou un dos gardiáns mastigando.
—Si. O meu fillo non saca a súa de enriba. O símbolo faino sentir como un deses personaxes de debuxos animados.
—Ten boas mans —dixo o home sinalando a pantalla cun lixeiro movemento de cabeza—. É moi eficiente. Nunha mañá fixo cen camisetas.
—Creo que era decoradora.
—Nótase.
Os gardiáns remataron o almorzo e seguiron observando as pantallas coas súas miradas baleiras. Por se acontecía algo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario