AMEIXEIRAS, Diego. Matarte lentamente. Vigo: Xerais, 2013. ISBN 978-84-9914-567-9.
Contracuberta:
Na reunión de preferentistas o avogado explica aos afectados que as participacións preferentes son emisións perpetuas cuxo problema é a falta de liquidez inmediata. Dilles que estamos falando de produtos comercializados de xeito enganoso nun momento no que os bancos, durante os primeiros anos da crise, tentaron reforzar o seu capital indiscriminadamente. «Todo respondeu –continúa–, a unha estratexia planificada. A maioría de vostedes pensou que se lles estaba vendendo un prazo fixo, sen ningún tipo de risco. Pero non foi así». Unha voz crebada interrompe desde a porta ao avogado: «Aquí vai haber sangue».
Matarte lentamente consolida a liña de modernización radical da novela negra que Diego Ameixeiras abriu en novelas anteriores como Dime algo sucio, Historias de Oregón e Todo OK. Dosificación da información, economía expresiva, coidada estrutura de tramas e vidas que van encaixando coma un puzzle son características desta novela impactante e inesquecible que presenta con claridade problemas claves do noso tempo.
"Rapidamente conseguiu conciliar o sono, igual que se acabase de tomar nu forte tranquilizante. Quedou durmido boca abaixo, cos brazos debaixo da almofada. Pero pouco despois, os ollos estoupáronlle. Abríronse de para en par á escuridade ofensiva da madrugada. Así permaneceu, horas e horas, ata que soou o queixume do espertador. Diseccionando a negrura vociferante da noite.
Cando Ramón entra na súa casa, atópase con Irene no corredor. Moi estreito, lóbrego coma un túnel, decorado con cadros de paisaxes murchas.
—Onde vai o neno? —pregunta.
—Está durmindo.
Primeiro obsérvao dende a porta. O cuarto está a media luz, hai algúns xoguetes tirados polo chan. Logo achégase e dálle un bico na meixela, cóbrelle os brazos moi delgados coa manta de Spiderman. Queda ao seu carón uns segundos, ata que Irene lle fai un sinal dende o corredor.
—Ven —dille a muller sen apenas erguer a voz.
O dormitorio está ocupado por unha vella cama de matrimonio con dúas mesas de noite desiguais, un armario de parede de portas corredías e unha cadeira sobre a que hai unha morea de roupa engurrada. Tamén hai un espello salferido por infinitas frangullas de po. Óense unhas voces polo patio de luces, os sons domésticos da veciñanza. Ramón pecha a fiestra e recoñece o olor á crema hidratante que emprega Irene, agora sentada na cama mentres afunde o rostro entre as mans. Algo vai mal, coma sempre. Os ollos húmidos da muller demóstrano. As mans aprópianse con rabia da colcha, como se quixesen arrincala. Ramón acaríñalle a cara cos seus dedos grosos, aínda manchados de pintura, e no fondo do estómago brótalle unha súplica.
—Non chores, por favor.
Irene recomponse con resignación, unha vez máis, buscando forzas onde xa case non pode atopalas, sinalándolle un sobre enriba da mesa de noite, a carón do teléfono supletorio".
Ningún comentario:
Publicar un comentario