"Na rexión de Dartmoor, Holmes investiga a morte inesperada de sir Charles. Unha vez máis a maldición cae sobre os Baskerville, anunciada por un espectro e os alaridos dun can".
"Sir Henry procurou tranquilizalo e, para darlle unha mostra de aprecio, regaloulle boa parte das prendas do seu gardarroupa, posto que xa recibira o novo vestiario encargado en Londres.
Debo confesarlle que a señora Barrynore esperta a miña curiosidade. É unha muller sólida como un castelo, ruda de miolos, moi digna e inclinada ó puritanismo. Non se pode imaxinar persoa menos emotiva. E, sen embargo, xa lle contei que a oín impar amargamente a primeira noite que pasei en Baskerville e, dende entón, noteille os ollos chorosos en máis dunha ocasión. Non hai dúbida de que algunha pena moi fonda lle manca a alma. Unhas veces pregúntome se non a perseguirá un recordo culpable e outras dáme por pensar que Barrymore é un tirano doméstico. Sempre intuín que había recantos escuros no carácter dese home, pero a aventura de onte á noite veu confirmar todas as miñas sospeitas.
Considerado en si mesmo, o incidente pode parecer trivial. Vostede ben sabe que sempre tiven o sono lixeiro, e non lle digo nada dende que monto garda nesta casa. Na madrugada de onte, aí polas dúas da mañá, espertáronme uns pasos furtivos diante do meu cuarto. Erguinme, abrín a porta e vin unha sombra, negra e alongada, que se arrastraba polo corredor. Un home vestido coa camisa e os pantalóns, pero cos pés descalzos, camiñaba silandeiro, alumeándose cunha vela. Nada máis percibín a silueta, pero pola súa estatura souben que era Barrymore. Andaba con pés de la, e na súa actitude había un algo de culpable e fuxidío.
Xa lle expliquei que o corredor está cortado por unha galería que rodea o alto do vestíbulo e continúa polo outro lado. Esperei a que desaparecera da miña vista e, despois, seguino. Cando rodeei a galería e xa alcanzara o extremo da prolongación do corredor, a luz que saía dunha porta indicoume que penetrara nun cuarto. O feito de que as estancias desta parte da casa estean sen amoblar e permanezan desocupadas, aínda tornaba máis misteriosa aquela expedición nocturna. A luz fixa deume a entender que o home non se movía do sitio, e iso animoume a avanzar polo corredor a modo, co maior sixilo, ata poder guichar dende a porta entreaberta".
Ilustación de Culbard atopada aquí.
Ningún comentario:
Publicar un comentario