O CSIC en Cataluña acaba de convocar o quinto concurso de relatos de inspiración científica, Inspiraciencia. Hai dúas categorías (para menores de 18 anos e para adultos) e en ambas debe presentarse un relato curto cun máximo de 800 palabras escrito en calquera das linguas oficiais do estado (galego, catalán, éuscaro ou castelán). Pódense presentar ata 4 relatos por participante sempre e cando estean escritos en linguas distintas. As bases do concurso, neste enlace. Tedes de prazo ata o 17 de maio.
Os premios serán dispositivos electrónicos, libros de divulgación, cursos de escritura e a subscrición a unha revista de divulgación.
Na web do concurso tes toda a información, así como os relatos gañadores das edicións anteriores e os relatos que participan este ano e en todas as edicións anteriores.
Para que vos fagades unha idea, este é o relato que gañou a categoría de relato xuvenil en galego en 2014:
CAMIÑO DE LEMBRANZAS
de Cristina Salgado Blanco
Sairá de novo da súa man. Coma sempre. Coma desde aquel día. Aprenderá a camiñar, pois onte esquecéuselle de novo. “Tes que ser forte”. O desafío de sempre. Ou quizais o de antes. Quen sabe. Mellor dito, quen o lembra? Por que el non. Pé dereito. Aférrase á man. Pé esquerdo. Por que? Deixa as preguntas para despois, tes que aprender a camiñar. Pé dereito. Téñenme que ensinar a camiñar. Pé esquerdo. Non quero aprender. Pé dereito. Só quero lembrar. De súpeto unha aperta.
- Moi ben avoíño, canto andamos hoxe! Voute convidar a un chocolate que vai moito frío. Vamos, uns pasiños máis.
Comezamos de novo. Que pé ía agora? Mentres dubida busca a resposta naqueles olliños meigos. Pé esquerdo. Por fin chegan ao café. É certo, hoxe andaron moito. Ou moi pouco. Non ten nada co que comparalo.
-Dous chocolatiños ben quentes, por favor.
-Deseguida.
Mira aquel lugar estrañado. É o café dos venres. Pero el non o sabe. Mellor dito, non o lembra.
-Mmmm, que ben ole… verdade?
- Ti quéresme máis agora ou antes?
-Xa sabes que eu te quero sempre, avoíño.
-E a mamá? Eu penso que antes me quería máis, agora mírame coma se estivese cansa de min…
-Non digas iso avó. Xa sabes que te queremos moito.
- Aínda que ás veces non vos recoñeza?
- Si, porque que non nos recoñezas non quere dicir que nos teñas esquecidos.
-Ensíname a tomar o chocolate e despois volvemos onda a señora que se parece a ti. Esa da que falamos hai un chisco.
-Mira, colles a taza por aquí e achégala á boca. Así. Moi ben.
Pé esquerdo da man do seu neto. Antes de poder botar o dereito de novo, un home traxeado reclama a súa atención:
-Bos días, poderíame responder unhas preguntas desta enquisa? Non tardará moito tempo, asegúrollo.
-Tenme que desculpar, pero precisamente tempo é o que me falta. Nun só día teño que aprender o que souben toda unha vida: camiñar, falar, bicar, estar cos meus… Cando todo sexa coma antes respondereille. Por que todo volverá a ser coma antes, non si?
- Non o dubides avoíño.
Dende aquel día durmía sempre acompañado. Ao espertar vía o seu neto á súa beira. Vía a única persoa que a súa memoria non lle roubara. E dicíase, coma sempre, ¿ou por primeira vez?, ”teño que ser forte por ti”. Estaba tardando demasiado en ir á cama. Ou iso lle parecía a el. Pode que estivese falando coa muller que o chama “papá”. Si, tiña que estar falando con ela, porque nunca deixaba tanto tempo só ao avó. Mañá aprenderá o nome desa muller. Unha muller que ten os seus mesmos ollos e o falar da avoíña. Na casa falan moito da avoíña. El quere coñecela, pero dinlle que non pode. Que xa non. Mentres pensa nos decoñecidos do pasado, o seu neto fala coa muller que ten os mesmos ollos que o avó. Hoxe descubriron que inxectando unha proteína, a Crtc1, nunha parte do cerebro, hipocampo ou algo así, se podería evitar a perda de memoria en persoas que teñen a mesma enfermidade que o seu avoíño, pero nun estado moito máis leve. E é que o seu avoíño está moi enfermo. El nótao e por iso o axuda. Porque o quere e porque non lle gusta a idea de que esqueza quen é. Polo de agora esta proba só deu bos resultados con ratos, pero el confía en que o seu avó se curará. Aínda que estea moi grave. E aínda que non sexa un ratiño. Aínda que iso ao que chaman Alzheimer viva no seu peito. El sabe que se curará porque unha enfermidade non pode roubarlle a vida a ninguén. Non, e menos aínda ao seu avó.
Ningún comentario:
Publicar un comentario