CONTRACUBERTA:
Miguel Foz recibe unha boa malleira, polo que el e os seus amigos deciden vingarse. Os mozos que frecuentan a Lagoa prepáranse para un enfrontamento que será moi diferente do que eles esperan.
Miguel está farto do seu pai, da súa profesora de literatura, da xente que o rodea. Sente que é diferente de todos; de todos menos do seu curmán Abel, alguén moi especial ó que está unido de verdade, e de Reina, unha moza xitana coa que aprenderá o que é o amor. A minusvalía de Abel e a raza de Reina ensinaranlle a Miguel a ve-la vida dun xeito distinto.
"E sen máis, marchei de novo para o meu cuarto, nin sequera ceei. Non podía deixar de darlle voltas a aquela maldita historia. O que me faltaba era ter que estar pendente do meu curmán o día da pelexa. Agora si que ía ser totalmente imposible poder participar nela.
Descalceime e tumbeime na cama sen poñe-lo pixama. Púxenme a pensar en Reina. ¿Que estaría a facer? Encántabame o seu pelo longo e negro e aquel acento que lle daba un aire de certa inocencia.
Despois collín un libro de poemas que me encantaba, e púxenme a lelo. Quedei durmido coa roupa posta e co libro na man.
Ó día seguinte, coma tódalas mañás, Xoán veu buscarme a casa. Por non variar, tiñamos clase de literatura á primeira hora. Chegamos ó instituto, tocou o timbre e Xoán, Martiño, o Maqui e mais eu fomos para a clase. Chegamos tarde de novo, e por riba, eu non levaba feitos os exercicios que ela mandara para a casa o día anterior.
Eu abrín a porta da aula. As chaponas rexoubaron entre elas ó verme entrar. Eu chisqueilles un ollo e calaron de súpeto.
Á profesora non lle dediquei nin siquera unha mirada. Fun directamente para o meu sitio e sentei coma se nada. Xoán sentou á miña beira.
A profesora comezou a clase. Falaba de poesía, ou algo así. Eu non lle prestaba demasiada atención, estaba máis ocupado lendo as mensaxes que había escritas na miña mesa. A maioría delas eran parvadas do tipo: «Se estás boa, pon aquí o teu nome e o curso».
Cando rematei de ler todo o qeu estaba escrito na mesa, púxenme a escoita-lo que dicía a profesora. Falaba dos deberes que mandara para a casa.
—Xoán —díxenlle en baixo—, ¿fixéche-los exercicios?
—Pois non, había que escribir un poema, ou algo así. Eu non tiña ganas, non sei escribir poemas.
—Miguel Foz Blanco.
A festa acababa de empezar.
—¿Si? —respondín.
—Le o teu poema —dixo a profesora.
—¿Que poema? —preguntei eu facendo como que non sabía de que ía aquela historia.
Escoitei as típicas risiñas das parvas das chaponas.
—O que había que facer na casa —dixo con voz irónica agardando a que eu lle dixera que non o tiña feito.
Espremín un pouco as miñas meninxes e recitei:
É unha enfermidade crónicaque machaca os meu ósos laiantes.Rompe coa súa negrura,con fonda negrura,a parte limpa dos meus pensamentos.O escuálido esqueletoque a penas se pode cavilar,remexe dentro da súa gruta,(particular).As ondas cheas de carraxeazoutan o esqueleto moribundo.É certo, moi certo.Ás veces ata semellan sorrir.¡Malditas ondas!,que teñen máis nomes:as imaxes lascivas,ese amor negro que faleceu,a fouce do verdugo…¡E ousan preguntar!—¿Tes medo, pequena?Medo… medo.As miñas bágoas son vermellas.Que simple resposta.Alí fóra, as follas tremen.Aquí dentro, todo se mantén inconmovible.E quizais mañá todo pase.Os xordos pensamentos morren,igual que morre o día:unha mirada cómplice,probablemente carente de entendemento;iso basta.Un aloumiño intenso e doce,un sorriso lene pero tristeiro;e os piñeiros móvense seguindo o compás.
Todos miraban para min estupefactos, sen poder articular palabra. As chaponas xa non rexoubaban. Debían de pensar que eu era corto de mente, ou algo así. Un poema, a min no me facía falta escribir poema ningún, eu gravábaos na miña cabeza. Por fin, despois dun silencio expectante a profesora dixo:
—Miguel Foz Blanco, ¿de onde sacaches ese poema?"
